ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"

အပိုင္း (၂၈)

"You are my sunshine….. My only sunshine….
You make me happy…. when skies are gray….
You’ll never know dear, how much I love you….
Please don’t take my sunshine away….."

ရွပ္… ရွပ္… ရွပ္…

သစ္ရြက္ေၾကြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္သည့္အသံေၾကာင့္ သူမ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေသာ္လည္း သူမနားျဖင့္ ေသခ်ာၾကားလိုက္ပါသည္မို႔ မယံုႏုိင္။ ခဏၾကာေတာ့ သစ္ပင္ေနာက္မွ လူရိပ္တစ္ရိပ္ထြက္လာၿပီး သူမဆီ လွမ္းလာသည္။ လေရာင္က ထိန္ထိန္သာသည့္အတြက္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာျမင္ရေတာ့

"ေအာ္…. ခင္ဗ်ားကိုး… အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႔…"

"မင္း င့ါေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားမွာစိုးလုိ႔ပါ… ငါ ထိုင္လို႔ရလား…"

"အင္း…"

သူမ ျပန္ေျဖရင္း ဂစ္တာႀကိဳးကို ဆြဲပြတ္ေနလုိက္သည္။

"ဆက္တီးေလ… နားေထာင္လို႔ေကာင္းသားပဲ…"

"ဟင့္အင္း…."

"ဘာလို႔လဲ… င့ါေၾကာင့္လား…"

"မဟုတ္ဘူး… တီးခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့လို႔…"

"ခင္ဗ်ားက ဒီအခ်ိန္ထိ မအိပ္ေသးဘူးလား…"

"ထူးဆန္းတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားလို႔ ထၾကည့္တာ…"

"ေဆာရီး…"

"ဘာကိုေျပာတာလဲ…"

"ေတာင္းပန္တာေလ…"

"မင္းက စကားလံုးအဆန္းေတြ တခါတေလ ေျပာတတ္တယ္… ခဏက သီခ်င္းက ဘယ္ဘာသာနဲ႔ ဆိုတာလဲ… တီးခတ္သံေတြကလည္း ၾကားေနက်ပံုစံမဟုတ္ဘူး…"

"ဒါ အေနာက္တိုင္းက ဘာသာနဲ႔ဆိုထားတဲ့သီခ်င္း… ဒါလည္း သူတို႔မွာသံုးတဲ့ တူရိယာ…"

ဂစ္တာကို ပုတ္ျပသည္မို႔ ဟြာရွန္႔ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ သူတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္တူရိယာမ်ိဳး။ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ထိၾကည့္သည္။ ပိုးႀကိဳးမဟုတ္ဘဲ ေၾကးျဖင့္လုပ္ထားပံုေပၚသည္။

"က်ေနာ္ သြားေတာ့မယ္… ခင္ဗ်ားလည္း အေအးမိမခံနဲ႔ဦး… ေရာဂါထပ္ျဖစ္ေနရင္ ထပ္ကုေနရဦးမယ္…"

ေျပာရင္းဆိုရင္း ထူးဆန္းသည့္ တူရိယာကို ရင္ခြင္ပိုက္ကာ ထထြက္သြားသည့္ ေကာင္ေလးကို တားခ်ိန္ပင္ မရလိုက္။ သူေရာက္လာလုိ႔ ထြက္သြားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိန္ထိန္သာေနသည့္ လကိုသာ ေငးကာ ခဏအၾကာေတာ့ သူလည္း ထိုေနရာမွ ျပန္လာသည္။
-----------------------------------------

"ကဲ တစ္ေယာက္တစ္ခုယူၿပီး လုပ္အားေပး ၾကြၾကပါ…. ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းအသစ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္…"
 
အားလံုးက ေျမႀကီးေပၚတြင္ ရွိသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ခု ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္သည္။

"ဘာလဲ… ေပါက္ျပားေတြ တူရြင္းေတြ မျမင္ရတာၾကာသြားလို႔ ေမ့သြားၾကတာလား…."

"ေခါင္းေဆာင္ရိန္း… ဒါေတြနဲ႔ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ…"

"မၾကာခင္ သိရမယ္… အားလံုး က်ေနာ့္ေနာက္ လုိက္ခဲ့…"

ရြာႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ဖုန္ဆိုးေျမေနရာေရာက္ေတာ့ သူမေျခလွမ္းတို႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။

!အားလံုးပဲ…. ဒီေနရာမွာ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းစမယ္…"

"ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း… ဒါေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ…"

"Use your Brian bro…. ဒါေလးနည္းနည္းေလာက္ သံုးဦး…"

နားထင္ကို လက္ညႈိးထိုးျပလုိက္ကာ သူမဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေသခ်ာရွင္းျပသည္။

"ဒီေနရာကို ဒီေန႔ႏိုင္သေလာက္ ရွင္းမယ္…. မခိုမကပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္… ခင္ဗ်ားတို႔ကို ယံုၾကည္လုိ႔ ဒီေနရာကို ဝကြက္ အပ္လိုက္ၿပီ…"

"ဒါကို ရွင္းၿပီး ဘာလုိဖို႔လဲ… ငါတို႔ေျမေနရာ ထပ္ခ်ဲ႕မလို႔လား…"

"အန္ကယ္ကေတာ့ ႏိုးပါ… ၿပီးမွေျပာမယ္…. အလုပ္လုပ္ရေအာင္…"

ေျပာလည္းေျပာ၊ ဓါးတစ္လက္ျဖင့္ ခ်ံဳႏြယ္ေတြ စရွင္းေနၿပီမို႔ အားလံုးက ဘုမသိဘမသိဘဲ လုိက္လုပ္ရသည္။ ၁၀ရက္အၾကာတြင္ ၅ဧကခန္႔ေျမေနရာကို ရွင္းၿပီးသား၊ ေျမျပင္ၿပီးသေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ ေျမႀကီးမ်ားကို ေသခ်ာဆြၿပီး ေဘာင္ေလးေတြလုပ္ခိုင္းေတာ့ သူမဘာလုပ္ခ်င္သလဲဆိုတာကို အားလံုးရိပ္မိလာသည္။ ၿမိဳ႕က ဝယ္လာသည့္ မ်ိဳးေစ့မ်ားကို ေနရာတက်လုိက္ခ်ေနၾကရင္းကေန သူတို႔ပါးစပ္ ပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္သည္။

"အပင္ေတြ စိုက္ခိုင္းမယ္ဆိုလည္း ရွင္းရွင္းမေျပာဘူး… ငါတို႔ကို ဗေဟဌိ အေျဖလာညွိေနတယ္…."

"ဘာမ်ားလုပ္မွာလဲလုိ႔ စိတ္ခုန္ေနတာကို… ဟြင္း…"
 
"ဒါကို ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းအသစ္တဲ့…. သူမို႔ေျပာရဲတယ္…"

ပတြတ္ပတြတ္ေျပာေနၾကသည့္ သူ႔လူမ်ားကို ၿပံဳးစိစိၾကည့္ရင္း ရယ္ေနေသာ ေကာင္ေလးနားသို႔ ဟြာရွန္႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္လုိက္ကာ

"မင္းက ဒါလည္း ဝါသနာပါတာလား…"

"အင္းေလ… ခင္ဗ်ား မၾကားဖူးဘူးလား…"

"တစ္သက္လံုးေပ်ာ္ခ်င္ရင္ အပင္စိုက္ပါတဲ့… ကိုယ့္စိုက္ခင္းထဲက သီးပင္စားပင္ေလးေတြ ျဖစ္ထြန္းလာရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလဲ… ခင္ဗ်ား မခံစားဖူးဘူးလား…"

မို႔ရန္ အဆက္မျပတ္ေျပာၿပီး သူ႔ေဘးကလူကို ေခါင္းငဲ့လွမ္းၾကည့္သည္။ ပခံုးကိုသာ ျမင္ရသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္ရသည္။

ေသာက္က်ိဳးနည္း ျမင့္လုိက္တဲ့ အရပ္… အနည္းဆံုးေတာ့ ၆ေပ ရွိမယ္… မဟုတ္ဘူး… ၆ေပ ၂လက္မေလာက္ ရွိမယ္…!!

သူမ ေျခဖ်ားေထာက္လိုက္ၿပီး မသိမသာ အရပ္ယွဥ္ရင္း စိတ္အားငယ္လာသည္။

အေမက င့ါကို ဘာလုိ႔ အရပ္ဒီေလာက္ေလးပဲ ရွိေအာင္ ေမြးထားရတာလဲ… ငါ တကယ္ အားငယ္လာၿပီေနာ္…!