NOT: Yazılanlardaki hissi daha iyi kavramanız adına medyayı açmanızı tavsiye ederim.
Bölüm 1 Parça 1:
Unutulmuş Anılar
- - -
Yüzümü tatlı tatlı okşayan meltem ile uyandım. Sükûnetin dört bir yana hükmettiği bu simsiyah ve boşluktan ibaret olan odanın içinde, hırpalanmış vücudum ile yerde yatıyordum. Çok yorgun hissediyordum ve boynumla kafam arasında gidip gelen bıçaklanma hissi, ayağa kalkmamı zorlaştırdığı kadar acı da veriyordu. Nefes nefese kalmıştım.
Neden böyle nefes nefeseydim? En son neler olmuştu? Neden ve nasıl buraya gelmiştim?
Hatırlayamıyordum.
Yerde yatarak bir sonuca varamayacağımı anlayarak ayağa kalkmaya çalıştım. Hiçbir şey veya kişi göremiyordum. Merakla yavaş yavaş yürümeye başladım. Birilerini bulma ümidi içerisindeydim. Birden yürümemi engelleyen bir şey farkettim. Hayır, ayağıma takılan bir eşya veya kişi değildi bu, daha çok beni durdurmaya çalışan bir güçtü.
Hareket etmeye, çırpınmaya çalıştım bu nereden çıktığı belirsiz güçten kurtulmak için. Sonra bu güç beni bıraktı ve çırpınırken bir güzel yere çakıldım.
Zaten yorgunluktan aciz kalmış vücudum, ikinci kez kalkmayı kararlılıkla reddediyordu. Oturdum ve yorgunluğum geçene kadar birilerinin gelmesini beklemeye karar verdim. Fakat zamanla ümidim tükenmeye başladı. Kimseyi bulamayacağımı düşünmeye başlarken önümde büyük beyaz bir yazı belirdi. Yazının bir anda çıkmasıyla irkilmem, yorgunluğumu yok edip ayağa kaldırmıştı beni. O sırada, ürkütücü şekilde yankılanan kalın bir sesin önümde yazanların aynısını söylediğini işittim.
"O Y U N S O N A E R D İ"
Bunu söylerken suratında bir gülümseme olduğunu, onu görmesem de hissedebilmiştim. Bu ses büyük bir kahkaha patlattı sonra.
Yoksa doğru mu söylüyordu? Her şey... Cidden bitmiş miydi...? Neyin bile bittiğini bilmiyordum, ama bu şeyin bitmemesi gerektiğini iyi biliyordum.
Bir anda etrafımda her birinde bir anımın olduğu binlerce küçük kare belirdi. En son her şeyi o an hatırlamıştım, fakat bunu umursamak yerine ben her kareye sakin gözlerle bakarak Ses'in gelişini bekliyordum. Sonra bir anda bu kareler nedensizce titremeye, oynamaya başladı. Titremeleri beni de endişelendirirken o şeytani Ses yine duyuldu.
"Yakala anılarını yakalayabilirsen!"
Anılarımı... yakalamak mı...?
ANILARIM!
Lanet ses yine kahkahalara boğulurken, kareleri yakalamaya çalışıyordum. Olağan hızımı kullanmama rağmen, hiçbir şey yakalayamamıştım. Hepsi tam yanlarına gelip yakalanacakken ortadan bir anda kayboluyorlardı.
Kısa sürede karelerin birçoğu ortadan kalkmıştı ve ben hiçbir anı yakalayamamıştım. O karelerdeki her şeyi unutmaktan çok korkuyordum. Birinin yardım etmesi için bağırıyordum, fakat Ses'ten başka duyan kimse yoktu...
Hâlâ tek bir anı bile yakalayamamıştım ve sadece birkaç anım kalmıştı. Dolu gözlerle ve ümitsizlik içinde onları da yakalamaya çalıştım.
Bir an etrafa baktığımda hiçbir anı görememiştim. Hepsi bitmiş miydi..?
Hüzünle başımı eğerken, son ve en önemli olan bir karenin olduğunu daha gördüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"AMNESIA" -ErrorInk-
Hayran Kurgu"Ya sever ya da nefret edersin. Ama ben, sende ikisini de başardım." ... Geçmişinde ne olduğunu bilmeden fısıltılar arasında geleceğe doğru ilerlemeye çalışan bir yaratıcı... Güçlü, azimli ve korktuğu kadar cesaret dolu. Hayatını zamanla, mutluluğun...
