"AMNESIA" -ErrorInk-

Bölüm 17 - En Korkunç Dans

Bölüm 17:

En Korkunç Dans

- - -

"Ne demek anlaşma bitti?!"

Küçük intikam meraklımız ona verdiğim hızlı cevapla beraber yorumsuz kalmış ve sadece bunu söyleyebilmişti. Onun bu şaşkınlığının tam aksine, ben de pek umursamaz bir biçimde sağ elimdeki eldivenimi düzeltirken mırıldanmıştım.

"Öyle oldu işte."

Error ile aramızdaki bağ ne yazık ki hâlâ çok güçlü ve mükemmel değildi- ama en azından artık tek hedefim onu öldürmek olacak kadar da nefret beslemiyordum ona.
Daha doğrusu besleyemiyordum.
Hafıza kaybımı ve şu ana kadar yaşadıklarımızı aklıma getirdikçe ondan yine nefret etmek istiyor; çocukluğumuzu düşündükçe bu nefret etme arzusu hâkimiyetini ortadan kaldırıyor, hatta onunla eskisi gibi dost olma arzusuna veriyordu yerini. Her ne kadar bu ikilem beni zorlasa da doğru olanı yapmaya çalışıyordum- Bu nefret hiç olmamış gibi davranarak. Belki de nefret ve intikam baştan beri yanlış bir çözüm yoluydu, diyordum kendime sık sık.

Tabii ki bağımızdaki bu ani değişim bazı şeylere mâl oluyordu: RB de bunlardan biriydi.
Ama ne derler biliriz: Bazen bencil olmak bizim iyiliğimiz için en doğrusudur.

"Sırf senin ondan 'o kadar' nefret etmemeye başlaman yüzünden ben de mi etkileneceğim?!"

"Eh, biraz öyle oluyor." Aslında yüzündeki yardıma muhtaç ifade göğüs kafesimin ortasında bir şeyleri yakabiliyordu ama soğukkanlı kalmalıydım.

"İNANAMIYORUM SAN-

Sol işaret parmağımı hemen ağzına götürdüm ve zaten ona karşı çok gülen (!) suratımı biraz daha astım. Ne kadar da bağırıp çağırmaya meyilli bir canavardı bu öyle!

"O cırtlak sesini bir desibel daha yükseltirsen tüm OuterTale seni duyacak."

Bir iki saniye afallayıp geri çekildi, agresifçe elinin tersiyle kenara itti onu susturan elimi.
Tamamen çenesinin kapandığında ikna olduğum gibi ona arkamı dönüp ilerledim,

"Şimdi izninle..." Broomie'yi sırtımdan alıp yerde bir mürekkep gölü var ettim. RB'nin dedikleri ve düşünceleri şu an hiç umurumda değildi dürüst olmak gerekirse: ne sorumlulukları, ne de yaşadıklarımı düşünesim vardı zaten. Sadece Error'a küçük bir armağan verip buradan tüymenin ardından biraz uyumayı hedeflemiştim, hepsi bu.
Genelde hep dibimde bulunan 'arkadaş'ın kabuslar sağ olsun uykum sık sık yarıda bölünürdü- ama yine de uyumak bir şekilde hoşuma gidiyordu.

"Kimin ne duyacağı umurumda gibi mi duruyor?! Nedir senden çektiğim!"

İstediği oyuncak alınmadı diye mızmızlanan bir çocuğa benzetmiştim onu şu sözleriyle. Birkaç klişe isyan sözüyle devam etti ve kendini acındırdı.

"Sadece yardım etmenizi istemiştim! Sadece bir.. intikam..." Yine gözleri doluyordu. Kendimi tembihledim: Hislerinin mantığını ele geçirmesine izin vermemelisin, Ink. Bazen acımasız ve bencil olmalısın.

"O çok nazik duran Dream de senden pek farksız! Tek yaptığı aptal aptal özürler dilemek!"

"Ağzını topla." dedim duyulması zor bir sesle.
Bana söylediği şeyleri görmezden gelmeyebilirdim ama başkalarına ettiği hakaretleri asla. Böyle konuşamazdı, tek acı çeken taraf o değildi ya!
Kaç kere tekrarlamıştım kim bilir... Ama Dream gerçekten sadece elinden geleni yapmıştı- O anlarına şahit olamamıştım ama her bu konudan bahsedişinde modunun o ani düşüşü, kendini suçladığını belirten o yüz ifadesi ve ses tonu bile onun suçu olmadığını gözler önüne seriyordu zaten!