"AMNESIA" -ErrorInk-

Bölüm 19 Parça 2 - Tedavi

Bölüm 19 Parça 2:

Tedavi

- - -

UnderKeep'in sessizliğinden UnderSwap'ın her an cıvıl cıvıl kalmayı başaran atmosferine yaptığımız ani girişle birlikte, portalı kapattım. Hâlâ ikna edebildiğime inanamıyordum. Evren'leri alevler ve yıkıntılar içerisinde gördüğümde bile hissetmediğim bir gurur ve zafer hissi armağan etmişti bu bana. Başımı yukarı kaldırıp gökyüzüne ve en az OuterTale'dekiler kadar güzel olan yıldızlara baktım.

Çoktan gece olmuştu burada. Çoğu kişi aydınlık ve sıcacık evlerine kapanmıştı; kimi evin içinden neşeli sesler ve gülüşmeler duyuluyordu, kimi evin ise çoktan günü bitirmiş ve sahipleri tatlı uykularına dalmıştı. Halkın küçük bir kesimi ise gece ortasında dışarı çıkıp soğuk havayı, sessizliği ve zifiri karanlığı tatmayı tercih etmişti.

Fakat hepsinin yaptığı ortak bir şey var oluvermişti: bana bakmak.

Buraya adımımı atmam onların zamanını durdurmakla eşdeğer olmuştu sanki. O an yaptıkları şeyleri tamamıyla bırakmışlardı, dışarıda kendi aralarında konuşanlar susmuş, gürültü dolu evlerden çıt çıkmaz olmuştu. Pencerenin önüne oturmuş, izliyorlardı beni.
Yaz soğuğunun sert rüzgârıydı tek duyulan ses.

Sokağın ortasında attığım her adımı takip ediliyor, insanlar ve canavarlar o kahrolası gözlerini benden ayırmak nedir bilmiyorlardı geldiğim anda bile. Dehşet verici bakışları vardı hepsinin; benim buraya gelmemden dolayı mı, Ink'in bu hâlinden dolayı mıydı bu bakışlar? Kim bilir?

Onları dikkate almayıp yüzümü Ink'in bilinçsiz ve naçiz bedenine doğru indirdim. Heh, onunla olan yeni ilişkimizi gururuma yediremediğimi söyler dururdum, şimdi ise gelmiş onu evine taşıyordum.
Belki de bu çelişki, yeni ilişkimizi kabullenmemi sağlayabilirdi...
Rüzgar artmaya başlayınca biraz daha sıkı tuttum onu: aptal salak, sanki onu daha sıkı tutunca üşümeyecek.

Evlerine yaklaşmadan evvel benim gelişime rağmen gürültüsü azalmamış tek eve ilişmişti gözüm; Blue ve ağabeyinin oturduğu eve. Bir yandan havlama sesleri, bir yandan Blue'nun korku dolu yardım çığlıkları, diğer yandan Papyrus'un onu sakinleştirme çabaları- ve sanırım birkaç mobilya devrilmişti. Bu iki manyak büyülü bir şekilde her an pozitif enerji saçmayı başarıyorlardı.

Şu an birbirimize güzel güzel selam verip bir sohbet bile kurabilirdik, Papyrus'un kardeşine karşı çıkamayınca bana attığı kızgın bakışlarla keyif alabilirdim ama sadece iç çekip ilerlemeye koyuldum yine. Blue'ya olan sinirim hâlâ geçmemişti.

Ve Ink'in evinin küçük bahçesine adım attım.
Sonunda.
Sonunda geldik.

Fakat evin kapısına geldiğimde yaşadığım mutluluk, ne kadar salak olduğumu anlamam sayesinde birkaç saniye sürmüştü;

Anahtar yoktu.

"SENİ PEZEVENK-

Aniden gelen öfke patlamasıyla bağıracaktım ki Ink'in uyuduğunu hatırlayınca çenemi kapadım. Harika, şimdi herkes bana yine bakmaya başlamıştı. Tehdit edici bir yüz ifadesiyle kendi işlerine bakmalarını sağlayabilmiştim neyse ki. Ben de Dream'e içten içe saydırmaya geri dönmüştüm.

Tam da ağabeyinin kardeşiydi, herkese şirin ve pozitif davransa da işine gelince gayet güzel şeytanlık yapıyordu. Kesinlikle bilerek yapmıştı piç, ondan her şeyi bekliyordum ben. Kucağımda Ink'le beraber evin önünde sinirli sinirli tepiniyor, hıncımın geçmesini beklerken Dream'e içten içe sövmeye devam ediyordum.

Neden arkadaşının iyiliğini isteyen birine bunu yapardın ki salak adam, onun ölmesini mi istiyordun?!

Hıncım azaldıkça pantolonumun cebinden gelen sesin daha çok farkına varınca durdum. Garip, ben oradaki ceplerime gözlük, telefon veya madalyon dışında asla bir şey koymazdım.
İçime doğan gereksiz merakla beraber, Ink'i evin önüne koyulmuş iki sandalyeden birine yavaşça oturttum ve hemen cebimi kurcaladım. Çıkardığımda ise elime bir anahtar gelmişti...
O an ön yargılı davrandığım için kendime mi, anahtarı verdiğini haber etmeyen Dream'e tekrar mı kızacağıma karar veremedim. Tuhaf bir gülümsemeyle karşılık verdim bu duruma. Geri zekâlı.