BOOK 1: Can We Start Again? [COMPLETED]

Chapter 1

Chapter 1

First

"Thank you Ma'am! Hope you will enjoy it and oreder again!" pasasalamat ko sa isang kliyente na umorder ng 10 boxes of cupcakes.

"Walang anuman iha! Your cupcakes is known as the most delicious desserts here in our province iha!" papuri niya, napangiti naman ako at napatango at muling nagpasalamat sa kanya bago ito umalis at sumakay sa kanyang sasakyan.

Agad akong pumasok sa loob pagkaalis niya at naupo sa sofa at napahilot sa aking sentido, I sighed.

Nakakapagod, yun nalang ang tanging nasabi ko. She was the 4th client ng aking small business, kahit wala akong sariling pwesto like bakery ay mabenta ang cupcakes ko. Simple lang ang small business na ito, I only take orders hindi iyong gumagawa para itinda ng tingi tingi.

Nagustuhan ko ang ganitong uri ng business dahil I find it easy noong una but I'm wrong madali siya kung titingnan lang pero mahirap dahil minsan iba iba ang panlasa ng mga tao, mayroong gusto ng sobrang tamis, mayroon ring mabilis maumay sa tamis at may mga taong gustong kumain ng cupcake pero may ibang panlasa.

Pinag aralan ko parin kahit nahihirapan ako siguro dahil I wanted to make myself busy pero this thing makes me entertain and happy.

Dito siguro ako itinadhana sa baking kasi puro nalang bitterness ang nangyari sa akin kaya ako na mismo ang pinapagawa ng diyos ng sariling katamisan sa buhay.

I sat thier for a while, I wanted to rest but I promised to Larah na bibisitahin ko siya ngayon.

Kadarating niya lang kasi galing Davao, doon siya tumira ng halos 4 na buwan dahil naroon ang trabaho ng kanyang asawa, ayaw kasi nilang maghiwalay kahit 1 kilometro lang kaya sumasama siya san man mapadpad na lugar ito mapunta.

Yaan kasi ang mahirap sa isang inhenyero walang eksaktong lugar ang trabaho hindi naman pwedeng sensyas senyas lang ang gawin mo at ipaubaya nalang sa mga manggagawa, establisyemento ang gagawin mo at hindi kubo, maaring buhay ng tao ang nakasalalay kung palpak ito.

"Where are you going?" si Mama na biglang lumabas sa may pinto ng kusina.

She saw me a while ago na nakabihis at dumiretso dito sa may kusina, hindi niya siguro agad ako natanong dahil may kausap pa siya kanina

"Kay Larah Mama" banayad kong sagot saka iniribon ang isang kahon ng cupcake na sinadya kong gawin para sa kanila. "By the way do you wanna come? Kadarating lang nila and I know she will be happy if nakita niyang kasama kitang dumalaw sa kanyang muling pagbabalik" dagdag ko

"Hindi na muna, maybe next time na anak madaming inaasikaso sa resturant eh" paliwanag niya.

Lumapit siya sa akin at niyakap ako, nabigla ako pero agad ring nakabawi. I am used to her, she is always like this, like my cupcakes. Sweet.

"Is there any problem in the restaurant Mama? I can help you?" I curiously asked

"No! Not, Nothing iha, Your Mama is just happy dahil ayos ka na. I just remember the scenes I was watching you in my arms crying so hard anak, I'm glad---" hindi ko na siya pinatapos dahil alam ko na kung saan na naman tutungo iyon

"Ayan ka na naman sa ala ala mo Mama eh! I am ok now because of you, you never get tired giving your arms for me and let me lay in your shoulder when my eyes want to cry.