[COMPLETED] His Wedding || Kth.

09.

『 ix. Үнэн гэвэл. 』

"Ирён? Чамд заримдаа гайхмаар санагдаггүй юу?"

Тэхён араас минь тэврэн хэвтчихээд чихэн дээр минь шивнэх шахам хэлээд хүзүүнд минь улам наалдахад би хөнгөхөн инээлээ.

Арай хийн түүнрүү эргээд хацрыг нь илсээр "Юу?"

Гүн бор нүд нь бүдэгхэн лааны гэрэлд бараг л тас хар харагдах бөгөөд харцаараа хүртэл хайраар л будах шиг тийм дулаан тэвэрт нь бид хэрхэн инээмсэглэж байсныг сайн санаж байна.

"Бид юу ч болсон нэгнээ эргээд олсоор л байдаг болохоор, яаж ч удаан хамтдаа байсан хэзээ ч энд байдаг зүйл хөрдөггүй болохоор.." тэр гарнаас минь хөтлөн цээжин дээрээ тавиад "... сонин биш гэж үү? Бид нэгнээ олчихсон гэдэг нь"

Бидний хайр хэзээ ч хөрөхгүй, өнөөх анхных мэт догдлол бага багаар бүдгэрсэн байлаа ч нэгнээ гэх сэтгэл бас халамж хэзээ ч замхрахгүй гэдэгт би бат итгэдэг байж билээ.

Яаж ч завгүй байсан надтай ярих бүртээ хоолой нь тийм зөөлөн хэвээрээ байна гэж, ямар ч урт өдрийн дараа над дээр ирэх бүртээ тэврэлт нь тийм халуун чигээрээ байна гэж би үгүй мөн их найддаг байсансан.

Үгүй юм билээ, цаг хугацаа гээч гайхал юуг л бол юуг хөргөж бүр хөлдөөж дийлдэгийг даанч ухаараагүй байсан юм.

Утас цохин санаж буйгаа хэлдэг зай нь улам л холдож, юу ч болсон бай өдөр юу хийснээ үргэлж ярилцдаг байсан нь "Хийдгээ л..." гэх залхуу эсвэл залхсан хариултаар солигдож, унтахын өмнөх "Сайхан амраарай" гэх үнсэлт халуу шатахын оронд хайрдаг болчихдог цаг ирдэг юм билээ.

Магадгүй би хэтэрхий ургуулж бодсон байх, эргэн ирэлт нь саяхан л дуусч, хагас сарын хугацаанд амралт авсан гэхэд нь бидэнд хамтдаа байх цаг илүү их гарах нь дээ гэж бодсон боловч тэр ажилтай байх үеүүдээсээ ч оройтож, хаана байсныг нь асуух бүрт тэгэсхийгээд л өнгөрдөг болчихсон.

"Юу ч биш дээ, үнэхээр завгүй байгаа болохоор чи минь хэсэгхэн л хүлээгээрэй"

Үнэн байсан болов уу?

A/N: Хөөрхөн сэтгэгдэл бүрт нь мааш их бачрлалаа! 🥰♥️♥️