Mad life

Αποβιβαση

Έφτασα επιτελους!Δεν αντεχα άλλο εκει μεσα.Ευχομαι να μην τον ξανα συναντήσω ποτε αυτον τον άνθρωπο.Αν και δεν ξερω καν το ονομα του..!Τέλος πάντων ας σταματήσω να σκέφτομαι και ας προχωρήσω.

Βρηκα ξανα ένα ταξί και πήγαμε προς το σπίτι μου.Στην αρχη ειχα ξεχάσει τελείως ότι ειμαι Λονδίνο και πρεπει να μιλάω Αγγλικά αλλα πάλι καλα το σχολείο που θα πάω θα είναι ένα σαν 'ιδιωτικό' για τα παιδια της Ελλάδας.Δεν ηθελα καθόλου να ξεφύγω από την μητρική μου γλώσσα.Τις σκεψεις μου τις σταματησε ο ταξιτζής ο οποίος μου ειπε πως φτάσαμε και τον πλήρωσα για να κατέβω..

Όταν ειδα το σπίτι μου ειχα ξεχάσει ποσό μεγάλο είναι..Ναι ο πατέρας μου είχε πολλα λεφτά λόγο της δουλειας του την οποία δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου για αυτην και παλιά πίστευα ότι είναι τιποτα μαφιόζος αλλα τοτε ήμουν και 10.Ζωηρή φαντασία εχω η άτιμη..!Λοιπον,κατευθύνθηκα προς τα μεσα καθώς με κοιτούσαν οι γείτονες περιεργα.Αλλα δεν έδωσα σημασία,δεν ειμαι και τόσο άσχημη είπαμε ρε παιδια.

Ξεκλείδωσα το σπίτι με τα κλειδιά που ειχα από παλιά για ανάγκη.Κατι σαν αυτην εδω τωρα.Και μπηκα μεσα...

Ολα ήταν πεντακάθαρα και όπως τα θυμόμουν.Μυριζε ακόμα το άρωμα των γωνιών μου..και αυτο με έκανε να δακρύσω.Τελος ομως ο θρήνος για αυτην την εβδομαδα.Πλεον πρεπει να παλέψω..

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου το οποίο δεν ήταν πλέον μια παιδική κουκέτα.Ομως δεν αφησα τα πραγματα μου εδω πέρα αλλα στον γωνιών μου.Ναι πλέον θα είναι το καινούριο μου δωμάτιο.

Άνοιξα ολα τα συρτάρια μέχρι που βρηκα δυο γράμματα..ένα πολυ παλιο και ένα ολοκαίνουργιο.