Mad life

Οικογενεια

Ζαχαριάς POV

Περίμενα την απάντηση της..ηθελα να με συγχωρέσει.Ηταν δύσκολο αυτο που ζητούσα για αυτην απλα ηθελα να της δείξω πως κινδύνευε και τωρα θα ειμαι δίπλα της.Επρεπε να αντέξει,να μάθει να διαχειρίζεται τον πονο..και το παλικάρι ο Βαγγέλης την φοβηθήκαμε.Μα αν την πληγώσει τον καθάρισα.

"Σε συγχωρώ μπαμπά"

"Ε..ενταξει δεν πειράζει θα κάνω τα παντα για να με συγχωρέσεις ξερω ότι δεν ήμουν ο καλυτερος πατέρας.."

"Μπαμπά ειπα σε συγχωρώ"ειπε και έσκασε στα γέλια.Οπα όντως;

"Αλήθεια;"

"Ναι;!"με ρωτησε αλλα ήταν και μια απάντηση ταυτόχρονα

"Ελα εδω ρε σκανταλιαρικο!"της επιασα και την έχωσα στην αγκαλιά μου γαργαλωντας την.Το εκανα παντα όταν ήταν μικρη και γκρίνιαζε.

"Μπαμπά ασεμε τωρα νυστάζω..Θελω να κοιμηθω και αυριο επιτελους φευγω από εδω μεσα και μετα διακοπές!"

"Πάω κοριτσι μου να ξες πως τα Χριστούγεννα θα γυρίσω να προσεχεις ναι;"της ειπα και της έδωσα ένα φιλάκι στο κούτελο.Εγνεψε καταφατικά και την πήρε ο ύπνος.

Βαγγέλης POV

Με φώναξε ο πατέρας της να μπω μεσα και μου ειπε για άλλη μια φορα να την προσέχω και εφυγε μεσα σε δευτερόλεπτα.Τοτε την ειδα που είχε κοιμηθεί σαν μπαλίτσα και δίπλα της υπήρχαν οι εξετάσεις.Τις άνοιξαν και μου φάνηκαν μια χαρα.Οποτε αυτο σήμαινε πως το πρωί θα φεύγαμε από εδω,επιτελους δεν ηθελα να την βλέπω άλλο με καλώδια.

[...]

Μαρια POV

Ακουσα την νοσοκόμα που με σκουντηξε και μου έλεγε να ξυπνήσω.Ανοιξα τα μάτια μου και την ειδα που χαμογέλασε.

"Δεσποινης Γεωργιαδου,μπορείτε να πάρετε εξιτήριο οι εξετάσεις σας βγήκαν ολες μια χαρα.Οριστε και τα χάπια που θα παίρνετε για 2εβδομαδες"ειπε και μου έδωσε δυο κουτάκια με κατι χάπια.

Βγηκα έξω και ειδα τον Βαγγελη να με περιμένει.Πηγα εξιτήριο και επιτελους πέρασα του νοσοκομείου.Ειχε παρά πολυ ηλίου παρόλο που θα είχαμε Χριστούγεννα σε λίγες μερες.Τοτε ξαφνικά ειδα την ωρα και θυμηθικα πως έχουμε σχολείο.Ηταν ακόμα 7 όποτε προλαβαίναμε!

"Βαγγελη,σχολείο!Δεν παιρνω αλλες απουσίες!"του φώναξα και άρχισα να τον τραβάω προς την μηχανή του

"Ενταξει αγαπη μου ηρέμησε,σιγουρα δεν θες να ξεκουράσεις;Οι απουσίες σου δικαιολογήθηκαν"

"Δεν θελω να χάνω χρόνο Βαγγελη!Θα εχω τα Χριστούγεννα για ξεκούραση παμε!"του φώναξα και ανεβήκαμε γρηγορα στην μηχανή.Πατησε γκάζι και μεσα σε 10λεπτα είμασταν σπίτι.Νταξει ειχα ωρα αλλα σημερα θελω να δείχνω μια χαρα.Οχι θλιμμένη.

Ανέβηκα πανω και πηρα γρηγορα από την ντουλάπα ένα σκισμένο μαυρο τζιν,μια φωσφοριζέ πράσινη μπλουζα ζιβάγκο,δεν ηθελα να φαινονται οι πληγες και το μαυρο μπουφάν μου με τα μαυρα συνηθισμένα Nike μου.Βαφτικα με μάσκαρα και τα συνηθισμένα απλα πραγματα,όχι τιποτα σοβαρό γιατι θα πήγαινα σχολείο.Εκανα μια αλογοουρά πηρα την τσαντα μου και κατέβηκα κάτω που με περίμενε ο Βαγγέλης

"Πολυ ορεξη εχεις εσυ"

"Δεν θελω σχολια!Φυγαμε"

"Τάισα και τα σκυλια ετσι για να ξες"

"Τελεια εισαι υπέροχος ανέβα στην μηχανή,σε 20λεπτα μπαίνουμε!"

"Καλα παιδάκι μου ηρέμησε"μου ειπε και ξεκίνησε

Μόλις φτάσαμε μπηκα μεσα τραβώντας τον από το χερι και προσπαθούσα να εντοπίσω τα παιδια.Μολις τους ειδα όρμησα κατα πανω τους.

"Μαρια;"μου φώναξε η Χαρα και η Ελπίδα

"Κοριτσιααα!"Τσιριξα και έπεσα πανω τους

"Εισαι καλα;Μας ειδοποίησε ο Βαγγέλης και ήρθαμε στο νοσοκομείο αλλα κοιμοσουν την πρώτη μερα.."

"Μια χαρα εσεις;πέρασε τωρα θα προσέχω την άλλη φορα"

"Το καλο που σου θελω!"μου φώναξαν και οι δυο..

"Αγοριαααα ελατε εδω"απευθύνθηκα στον Γιώργο και τον Μανώλη και με αγκάλιασαν και αυτοί..

Πέρασε η μερα μιλοντας και κάνοντας μάθημα.Οπως βαρετα αλλα ειχα τα παιδια που με εκαναν χαρούμενη.