Me Thuaj Te DUA

Kapitulli 35

"Kjo nuk ishte ideja ime per ta kaluar diten" tha Kristali duke qendruar ne ane te jahtit me nje gote shampanje. Ishte vertete nje gje perrallore. Hera e pare qe kishte hipur ne nje te tille

"Me beso vogelushe nuk do doje te ishe asgjekund tjeter" tha plot me vetbesim duke sjelle edhe njehere ate Tobiasin e meparshem qe besonte se bota ishte e tij dhe askush nuk mund ta ndalonte.

Dhe ne njefare menyre kishte te drejte,te gjithe e kishin frike,peruleshin perpara tij,nuk ja benin fjalen dysh por dikush nuk kishte frike nga ai,madje e admironte. E kush tjeter se pervec Kristalit.

"Une mendoja se do largoheshe pa asnje fjale,kjo ishte idjeja me e mundshme,por jo ti qendrove..." pa goden e kristalte dhe flluskat e ajrit qe levrinin pa rregull gjithandej.

E ktheu te gjithen me nje fryme dhe vazhdoi " Pse qendrove Tobi? Pse?"

Kishte nevoje per ate pergjigje,me shme se gjithcka tjeter.

Ai qeshi me cep te buzes dhe u afrua afer saj, hodhi krahun ne shpatullat e saj imcake,kurse ajo u mbeshtet ne kraharorin e tij. Ishte vertete e mahnitshme te degjoje rrahjet harmonike te zemres se tij dhe e gjeti qetesi atje,nje qetesi qe kishte vitete qe se gjente.

"Mendoja se e kishe kuptuar deri tani rrelse,ndonjehere behesh shume budallaqe" tha me humor duke luajtur me floket e saj te drejta. Rrahjet e zemres se tij po fillonin te shtoheshin dhe ajo e ndjeu.

"Mendoja se ti ishe idioti ketu" u perpoq tja kthente ne te njeten menyre. Ajo e dinte por thjesht e kishte te nevojshme ta degjonte nga goja e tij.

"Epo rrelse une te dua"rrefeu duke lene floket dhe pa drejt fytyres engjellore te imcakes se tij "Te kam dashur qe kur ishim femije,kur ti ishe aq llastice saqe nuk lejoje njeri te te rrinte afer. Kur ti shtireshe sikur nuk e ndjeje mungesen e prinderve por ne fakt qaje naten. Kur zhysje koken mes librave per te shtyre kohen. Pra" mori fryme thelle dhe vazhdoi " Besoj se te kam dashur qe ne momentin e pare qe ti me ofendove ne mes te shkolles" dhe e la frymarjen ti dilte me e lehtesuar.

Me ne fund e nxorri jashte te gjithe ate cfare ndjente. Kishte shume vite qe donte tja thoshte dhe nuk I interresonte qe nese ajo nuk e donte,ai perseri kisthe deshire ta mbante prane vetes.

Ajo ngeli e fiksuar ne syte e tij,tek buzet,tek vetullat,ne gjithcka. Nuk e priste kete rrefim. Jo ne fakt priste qe ti thoshte,shiko une te pelqej, kaq. Kjo ishte e tepert,shume me teper sec ajo do kishte dashur ndonjehere.

Por ai donte nje pergjigje,syte tij e tregonin hapur kete

"Pra ti rrije dhe me pergjoje cfare beja une" u mundua te thyente akullin qe e kishte ndertur keto sekonda qetesie.

"Kjo eshte e gjitha ajo cfare kape nga ato qe te thash..."filloi Tobiasi por ajo nuk e la te vazhdonte ,e puthi me shume forc dhe deshire. Ishte e pabesueshme sesa shume ee deshironte keto momente. Me shume se Danielin,apo meshkujt e tjere ne jeten e saj. Ajo donte vetem dike... Tobiasin.

"Ti be-son se u-nne nuk...ouch" uleriti nga kenaqesia kur ai e kafshoi anen e djathte te qafes,apo ishte e majta? Nuk po e dallonte me ndryshimin nga te dyja.

"Nuk e ke ide-ne sesaaa sh-ume te deshi-roj tani" tha gjysma gjysma duke mos e lene as edhe nje sekonde trupin e saj te qete. Nuk po duronte me ne kete gjendje. Ajo kishte hipur ne prehrin e tij dhe po bente levizje te lehta dhe te sinkronizuara duke puthur kalvikulen dhe duke lene shenja kafshimi gjithandej.

Rreshkiti duart deri tek rripi I pantallonave dhe aty ai mori fryme thelle,por ajo e genjeu, mori cepat e bluzes dhe ja hoqi duke e lene trupin e tij te ekspozuar kundrejt syve grabiqare.

Kaloi duart lehte dhe me ngadale duke e bere shpinen e tij te shtendosesh. Ai ishe gati,madje me shume se gati.

Ajo u afrua tek veshi I tij dhe tha me frymarje te renduar,me nje ze eksitues qe do ndizte madje edhe vete zjarrin,jo me Tobiasin e shkrete

"Je gati per me... shume?" dhe ai pohoi me lehte me koke. Kishte vite qe ishte gati.

Ajo u largua nga preheri I tij dhe po qendronte perpara tij dhe ai mund te betohesh qe ajo ishte gjeja me e bukur qe I kishin zene syte. E dashuronte kete grua te vogel dhe donte ta bente tijen sic kishte dashur gjithe keto vite.

"Ne fillim duhet te me kapesh" tha me entuziazem Kristali dhe vrapoi larg tij.

"Kjo vajze do jete vdekje per mua" pranoi Tobiasi duke qeshur.

Buzeqeshjet e hareshme kishin pushtuar detin dhe vete Poseidoni do ishte xheloz per lumturine e tyre. Disa njerez jane te destinaur te jene bashke dhe disa te tjere te vuajne,kurse shumica duhet ti perjetojne te dyja. Kesaj kategorie te fundit I perkisnin keta te dy.

"Te kapa mistrece e vogel" tha triumfator duke e vene ate mbi shpatulla dhe e goditi ne te ndenjurat. Ajo qeshi hareshem dhe beri te njeten gje.

Ai e coi poshte,ne dhome duke e hedhur lehtaz ne krevat dhe vete qendroi siper.

"Tani nuk te le me te ikesh" e tha me gjthe zemer dhe kishte ndermend ta mbante kete premtim.

Ata e vrane erresiren ate nate. Ishin njerzit me te lumtur ne planet,por nuk e dinin se e keqja nuk kishte kaluar akoma

Pra me ne fund e mbarova pjesen. Doja tju thoja qe sdo kete dhe shume. Rreth 5 ose me pak.

Shpresoj tju kete pelqyer <3