The Antagonist

Chapter 28

JANA

Matapos ang catch up na nangyari sa aming magkakaibigan, isang bisita pa ang dumating.

Sa lahat ng tao, siya ang pinaka hindi ko inaasahang dadating.

~*~

ADA

"When are you planning to go back to the Philippines? Dad moved the anniversary celebration just because you're here." Mom said.

"Ma, pwede ba kumain na lang muna tayo." Naiinis kong sabi.

Mula nang dumating ako Rito, walang araw na hindi ako tinanong ni Mommy kung kailan ako babalik ng Pinas.

Minsan tuloy  naiisip ko na pinagtatabuyan niya ako. Pero syempre paranoid lang ako kaya pumapasok 'yon sa isip ko.

"Hindi mo pa rin sinasagot yung tanong ko up until now. Bakit ka umuwi bigla rito?" Usisa nanaman niya.

Ayokong sabihin yung dahilan. Hindi niya kakayanin.

"If you wanted me to go back, then fine! I'm going home to the Philippines." Inis kong sagot at nag walk out.

~*~

TYLER

Matagal kong pinag-isipan ang plano ko, at sa tingin ko handa na ko para makuha kung ano ba yung dapat na sa akin.

I finally decided to face my sunshine.

Halata sa mukha niya ang gulat at galit but I don't care. I'm going to win her. And I know I'll succeed because what Tyler wants, Tyler gets.

"What the hell are you doing here?!" Bungad ni Jana pagkakita sa'kin.

"Long time no see, babe. How are you?" I said with a smirk.

"Babe your face! Umalis ka na nga."

"Won't do that if I can't have you." Seryoso ngunit mapang-asar kong sabi.

"Whatever, Mr. Ortega." Jana said before she heads back in their house, without letting me in.

Pakipot pa 'tong babae na 'to. Makukuha rin kita.

~*~

JANA

Damn that guy. Ang kapal ng mukha na magpakita pa ulit after what happened few years ago.

That Tyler Clint Ortega was our schoolmate. He was so obsessed with me since day 1. Hindi siya naglakas-loob manligaw because he was so full of himself. Pero kung nanligaw man siya, 'di ko rin naman sasagutin.

Siya yung lalaki na gwapo nga pero hindi gugustuhin ng kahit sinong babae. Mas masahol pa siya sa gangster at playboy.

Hindi sila kasing yaman ng inaakala ng marami, kaya hindi ko rin alam kung paano niya nakukuha lahat ng luho na meron siya. Feelingero, akala niya lahat ng gusto niya makukuha niya in just a snap.

Galit ang nararamdaman ko sa kaniya mula pa noon. Kaya rin siguro virgin pa ako hanggang ngayon ay dahil sa trauma na inabot ko sa kanya. Don't get me wrong, masaya naman ako na virgin pa ako noh.

Nalimutan ko na nga yung pangyayari na 'yon e. Pero dahil nagpakita pa siya, naalala ko nanaman. Ang sarap niyang patayin.

Flashback

(Trigger Warning: mention of rape, harassment)

Grade 8 kami noon, katatapos lang ng training namin ni Shara sa Volleyball. Siya naman ay sa Baseball. Nagpahintay ako kay Shara sa gate ng school dahil nauna siyang natapos na magbihis.

Gabi na rin noon at kaunti na lang ang natitirang students, mostly varsity players. Naglalakad ako at malapit na sa dulong classroom nang biglang may humila sa akin papasok sa isang bakanteng room.

Si Tyler ang nakita ko nung harapin ko kung sino yung lapastangan na humila sa'kin. Tinanong ko siya kung anong pakay niya, pero isang nakakalokong ngiti lang ang binigay niya. Papalapit na siya ng papalapit at ako naman ay lalabas na sana pero sarado yung pinto. Pagharap ko ay nasa tapat ko na siya.

He tried to rape me.

Buti ay may guard na nakapansing may tao sa loob ng classroom at binuksan niya ang pinto bago pa man ako mahalikan ni Tyler. Nagpasalamat ako kay kuyang Guard noon at aalis na sana.

Kaya lang naisipan kong ibigay ang hinahanap noong gagong lalaki na yon. Nilapitan ko ulit siya, ngumiti ako ng pagka-tamis tamis. At saka ko siya binayagan ng todo.

End of flashback

Wala akong ibang pinagsabihan ng pangyayari na 'yon. Ako, si Tyler, at ang guard lang yung nakakaalam.

Pasalamat nga siya at hindi namin siya sinumbong nung guard sa mga pulis. 19 na siya noon kaya he can be placed behind bars. Gurang na ang gago na 'yon.

Tapos ngayon, ang kapal ng apog na magpakita pa sa akin. Ano man ang pakay niya sa akin, hindi siya magtatagumpay.

~*~

ADA

I packed my things little by little. Naka schedule yung flight ko within five days.

Ayaw ko pa sanang umuwi sa Pilipinas, ayoko na nga sana umuwi. Kaso sa araw-araw naman na ginawa Ng Diyos, wala ni-minsan kong 'di narinig ang pagtatanong ni Mommy.

Ayoko rin sana malaman nila Dad na uuwi na ako. Pero pano ko magagawa yon? E bawat transaction na ginagawa ko sa bank account ko, nagno-notif sa kanya kasi naka link yung accounts namin.

Ibinilin ko na lang na 'wag na lang sabihin sa mga tao sa Pilipinas na uuwi na ang pinaka maganda niyang anak, char.

Dad asked me to invite Krein and Loise when I got home. Para sa Anniversary Celebration ng company. Pero sabi ko 'wag na lang, they're busy and I don't want to bother them.

Sometimes, nakakaramdam ako ng guilt kasi mas masaya ako pag kasama ko si--- nevermind.

Sana pag uwi ko ng Philippines, wala na siya sa company.