The Secret Avenger

hoofdstuk 1

Fel licht stroomt door de ramen wanneer ik mijn ogen open. Ineens komt alles terug. De aanslag, het kogelschot, de inpakt toen ik de kogel opving. Was dat het laatste schot dat die man had gelost of schoot hij nogmaals maar deze keer wel raak? Rustig probeerde ik te bewegen. Eerst mijn vingers, dan een arm en vervolgens mijn voeten en benen. Dat lukte, ik was dus niet verlamd of zoiets. Langzaam ga ik rechtop zitten en kijk de kamer rond. Groot, donker grijze muren, zwart stalen kasten, een grote glazen wand en witte details. Dit was mijn kamer en er was niks veranderd. Hoeveel tijd was er verstreken. In de hoek van mijn kamer staat een zwarte spiegel. Voorzichtig beweeg ik mijn benen over de rand van mijn bed en sta op. Rustig (en wiebelig) loop ik naar de spiegel toe. " O My God" ik ben ineens veel ouder!!! In een coma verouderd je dus alsnog! Tijdens de aanslag was ik 10 en nu zie ik er eens uit als 16!

"Jarvis?" vraag ik voorzichtig. "Ja miss Avalyn?" Antwoord het computersysteem. "Wat is de datum?" "Het is op het moment 10 november 2010 miss." Oke.... Dus ik heb in coma gelegen voor 6 fruking jaren!! En vandaag is het 10  november dus ik ben nog jarig ook. Happy Sweet 16 Avalyn (hoor het sarcasme). 

"Jarvis weet je waar mijn vader is?" " Meneer Stark bevind zich in zijn laboratorium." "Oke dankje."
Oke dus, hoe vind ik mijn weg door de toren naar het lab? Na een relatief lange tijd vind ik het lab. De glazen zijn er uit gebroken en mijn vader zit huilend en met bloedende handen op de grond.

Zachtjes in de hoop hem niet te laten schrikken loop ik naar hem toe. "Pa?" "Nee ik kan dit niet meer. Ik zie haar overal en nu hoor ik haar stem nog ook." Snikkend stort hij weer in. "Pa? Ik ben het. Ik ben het echt." Langzaam kijkt hij op. "Avalyn?? Ben jij dat?" "Ja pap ik ben het." " Ava!!!" Snel vliegt hij me om mijn nek. Voorzichtig houd hij me vast, maar toch stevig genoeg om me mijn adem te ontnemen. "Ava hoe is het mogelijk, je was dood! Je offerde je leven op voor mij!" Schuld gevoel bekroop me toen hij dat zei. Wat moet hij het moeilijk hebben gehad. "Ik zag dat mijn kamer nog hetzelfde is als alles was" probeerde ik het onderwerp te veranderen. Zijn uitdrukking veranderde een beetje. "Ik had nog steeds hoop dat je het overleefde dus liet ik alles zoals het was zodat alles nog hetzelfde zou zijn als je ooit weer wakker zou worden." Ha mooi missie verander onderwerp gelukt. " Zelfs je lab is nog hetzelfde, op de zelfde plek." "Echt waar, meen je dat!" Schreeuw ik. Serieus als er in het lab een keukentje en een badkamer zat zou ik er niet eens meer uit komen. Ja zelfs op mijn tiende had ik al een eigen lab en ik had duidelijk  mijn liefde voor wetenschap en uitvinden van mijn vader geërfd. "Kom dan laat ik je het zien." Zegt hij. Al verder kletsend lopen we naar mijn lab. "Aan welk project werk je nu?" vraag ik om het gesprek  op gang te houden. "Je hebt veel gemist lieverd, ik ben bijvoorbeeld gekidnapt en ben een superheld nu. O sorry ik vergeet helemaal dat je net wakker bent. Het voelt zo normaal nu je er weer bent. Hoeveel herinner je je eigenlijk? Weet je de basis informatie nog, herinner je je de aanslag nog. Herken je alle mensen nog?" zegt pap. "Pap je ratelt. En ja ik herinner de aanlag nog, ik heet Avalyn Stark en ben geboren op 10 november 1994, vandaag ben ik 16 geworden en ja ik herinner me ook Rodey, Pepper en Obadiah nog." "O over Obadiah, die is er niet meer. hij was de gene die mijn kidnapping op zijn geweten had en die is vermoordt. De wapenafdeling van Stark Industries is ook gesloten en Pepper is nu CEO van het bedrijf." O wel thats sad. Hoewel ik hem nooit echt gemogen heb. Maar je zei net ook wat over een superheld zijn. Sorry pap maar je lijkt me niet echt het type voor een super held." "Waarom zegt iedereen dat! Ze noemen me Iron Man. Eigenlijk heb ik een  hypermodern pak aan van metaal." "Kan ik het zien?" vraag ik hoopvol. "Sinds je in coma raakte heb ik veel tijd doorgebracht in je lab. Ik weet dat je niet wil dat ik daar kom maar het was mijn enige houvast en daar staat ook het pak waar ik nu aan werk dus misschien kan je me nog helpen, hoewel de technologie er wel op vooruit gegaan is sinds je in slaap viel." Wauw hij gaat er echt goed mee om met mijn ontwaking. Het is net alsof ik 6 jaar op  vakantie ben geweest. Maar mijn vader kenende wordt hij morgen wakker en geloofd hij dat hij gedroomd heeft en dan zal het dus weer helemaal opnieuw beginnen. Tenzij ik morgen ontbijt maak en doe alsof er niks is gebeurt. Misschien dat dan alles wat makkelijker gaat of we werken de hele nacht aan zijn pak en dan hoeft dat helemaal niet. Al sinds ik kon lopen help ik mijn vader in zijn lab. Daar leerde ik alles wat ik nu weet en zo zal ik waarschijnlijk ook mijn achterstand van de afgelopen 6 jaar inhalen. Zodra we mijn lab inlopen komen alle herinneringen van deze plek weer terug. En dan, in het midden van het lab staat het inmiddels wereld bekende Iron Man pak.

Hè mensjes! Sorry voor het korte hoofdstuk, ik zal proberen om ze langer te maken in de toekomst. Hoop dat je genoten hebt en nog een fijne ochtend, middag, avond, nacht of wanneer je dit ook leest.