The Secret Avenger

hoofdstuk 10

Avalyn's POV

Alles doet pijn als ik wakker wordt. Mijn spieren zijn verkrampt van het harde bed en het spannen tijdens de "behandeling". Langzaam ga ik rechtop zitten. Nog steeds ben ik in de kleine vierkante kamer. Op het bed tegenover me zit de Winter Soldier me aan te staren. 'Hoe lang ben ik hier al?' vraag ik met een schrille stem. Hij reageert niet. 'Kan je me verstaan?' probeer ik nog maals. Ergens had ik gelezen dat alle agenten van HYDRA Russisch kennen maar jammer genoeg kende ik dat niet. 'Versta je Engels?'
Weer niks. Hij is zelfs niet bewogen. Hoe dan. Ik heb het gevoel dat ik hier lang zal blijven en als dat met deze gast is dan wordt het nog zo saai als de hell ook. Zucht. Dan gaat de deur open. Twee mannen komen binnen en salueren naar Winter. Das een leuke "winter" zo hoef ik hem niet aan te spreken als soldaat want dat is geen defenitie van hem en ik kan hem zoiezo geen Bucky noemen. Maar terug naar de twee mannen, die zijn trouwens naar mijn bed gelopen en treken me er van af. De grond is koud maar ergens is het best lekker. Kan ik hier niet gewoon blijven liggen. Blijkbaar niet want de stalen neus van een schoen pureert mijn maag. Oke dan maar weer opstaan. Kreunend en steunend kom ik overeind. Ze duwen me richting de deur en we lopen door zoveel gangen dat ik geen idee heb waar we nu zijn (niet dat ik dat eerst wel wist). Een andere deur gaat open en we komen in dezelfde kamer waar ik gisteren bij de "behandeling" ook was.
Ik kan nu de kamer iets beter bekijken dan gisteren. Een stoel staat in het midden met een grote lamp erboven. Tegen de muur staat een tafel met een groot assortiment aan naalden. Ik wordt naar de stoel geleid waar ze me vast zetten in de boeien. Alexander Pierce komt weer binnen. Jemig ik haat die man al en ik heb hem maar èèn keer ontmoet. 'Goede dag Avalyn. Ik zie dat je er weer bent'.
'Ja jammer voor jou alleen niet vrijwillig. En wat zorgt er nou voor dat ik in vredes naam nog steeds hier ben als ik toch niks voor je ga doen!' reageer ik op die arrogante koude kwast. 'Hoewel je al zegt dat je niks voor me gaat doen zou ik toch een aanbod willen doen dat je misschien van gedachten doet veranderen. Je weet, hier in Hydra, kan je jezelf zijn. Hier hoef je je niet te verstoppen. Die Avengers geven niks om je. Je was alleen maar nuttig voor hen omdat je slim bent. Ze gebruiken je, zie je dat dan niet?' zegt hij met een monotone stem. 'Ja vast en voor jullie ben ik niet alleen nuttig omdat ik slim zou moeten wezen' antwoord ik sarcastisch. 'En ik blijf bij mijn besluit ik ga geen wapens voor jullie maken'. Het blijft even stil. Dan wordt er hetzelfde stille hand signaal gegeven en er wordt een arts, denk ik, binnen gehaald. Hij loopt direct naar de tafel met naalden en maakt zwijgend een injectie klaar. Dan draait hij zich om en komt met een gigantische naald naar me toe. Hij legt een hand op mijn hoofd, draait hem opzij en steekt de naald in mijn nek. Verassend genoeg is het enige dat ik voel een klein prikje. De arts haalt de naald weer uit mijn nek, bergt hem op en loopt de ruimte uit. Dan begint de hel.
Het begint langzaam, een normale hoofdpijn maar voor ik het weet lijkt het alsof mijn lichaam in brand staat. Ik probeer niet te schreeuwen maar het brandende gevoel wordt steeds erger. Tot ik het niet meer kan inhouden en ik schreeuw het uit.

Winter soldier POV
Ik weet niet precies wat er aan de hand is maar sinds ik het meisje hier binnenbracht voel ik me vreemd. Ze is als een soort lampje in een grote duisternis. De laatste tijd krijg ik vele flashbacks. Gisteravond weer. Ze werd binnen gebracht, aan haar armen mee getrokken omdat ze zelf niet de kracht heeft om te staan. Meteen toen ik haar zag kwam er een beeld voorbij van een jongen, zeer mager en volledig in elkaar geslagen. Maar hoe verwarrend het ook is ik voel me kalm als ze in de zelfde kamer is. Ik voel een sterke drang om haar te beschermen maar nu ze weg is kan dat niet. Ik zit nog steeds in onze cel en moet haar geschreeuw aanhoren. Ik kan er niks aan doen maar er gaat een koude rilling over mijn ruggengraat. Ik weet niet wie ze is, wat ze van haar willen of wat er nu met haar gebeurt. Eerlijk gezegd weet ik niet eens of ik het wel wil weten. Ik heb de bewakers horen praten over ene Avalyn Stark en iets over wapens maar meer niet. Na een tijdje houd het geschreeuw op en nog geen vijf minuten later wordt ze binnen gebracht. Ze is bewusteloos en kan zich daarom ook niet opvangen als ze als een zak op de grond wordt gegooid. Zodra de deur weer dicht is sta ik op en loop naar het meisje toe. Zachtjes draai ik haar om met mijn menselijke hand. Ze ziet er bleek uit. Uitgeput zelfs. Voorzichtig om haar niet wakker te maken leg ik haar op het bed. Het is nu bijna een week geleden dat ik haar hier heen bracht en volgens mij heeft ze sinds dien niet meer gegeten. Waarom ben ik zo? Ik ben de Winter soldier ik heb mensen in koele bloede vermoord, waarom geef ik ineens om iemand terwijl ik dat nog nooit eerder heb gedaan? Ik blijf nog even naar haar kalme gezicht kijken voor ik me omdraai en me overlaat aan mijn nachtmerries die wel zullen komen. Ik ga liggen en kijk naar het plafond. Dit meisje gaat meer veranderen dan we allemaal denken daar ben ik zeer zeker van.