The Secret Avenger

hoofdstuk 14

Avayn's POV

alles is gepland.  ik ken de wisselschema's van mijn bewakers en de route die ik zal nemen uit mijn hoofd. de arm van Winter is ook klaar en moet alleen nog bevestigd worden. ik heb gelukkig een ontmoeting met hem kunnen regelen in het lab zonder mensen erbij. de leiders denken dat ik speciale gadgets voor hem gemaakt heb en dat ik deze aan hem wil laten zien en uitleggen hoe ze werken. overmorgen gaat alles van start. ik ga Winter vanavond voor bereiden op de operatie waar ik zijn arm vervang en ik zal hem er alles over uitleggen. hopelijk gaat alles goed. ik heb het lab vandaag klaar gemaakt en sta op het punt om terug gebracht te worden naar mijn cel.  en inderdaad de deur gaat open en er loopt een bewaker binnen. de tocht door de inmiddels bekende gangen is stil. dan gaat er een luide schreeuw door het gebouw. ook hier schrik ik niet meer van op. het is mij duidelijk dat ik niet het enige experiment ben en dat er nog veel meer mutanten hier zitten. de behandelingen doen pijn dat weet ik uit ervaring net als dat als je de pijn niet accepteert dat het dan alleen maar meer pijn doet. alleen lijkt niemand dat te beseffen. bij de cel aangekomen zit Winter al daar op zijn bed. hij is al een tijdje niet meer op missie geweest en dat is te zien. de oude wonden hebben nu veel tijd om te genezen en hier word hij sowieso beter verzorgd dan tijdens missies voor zover hier de hygiëne goed is. de bewaker die me heeft gebracht sluit de deur en ik loop naar mijn eigen bed. ondertussen volgt Winter niet meer al mijn bewegingen met wantrouwen maar is er een soort vonk van interesse in zijn ogen en ook nu kijkt hij me zo aan. ergens voel ik schuld dat ik overmorgen weg zal zijn en hem weer alleen achter moet laten. ik wou dat hij mee kon maar dan zou de jacht op ons helemaal geopend zijn en wij zouden nergens meer veilig zijn. 'Hé Winter, hoe gaat het vandaag?' vraag ik. 'Goed denk ik' antwoord hij twijfelend. ook dat is verbeterd, we kunnen nu redelijke gesprekken voeren. nou ja als ik hem iets vraag dan antwoord hij, wel het is zeker vooruitgang. 'Nog flashbacks gehad?' ga ik verder. 'Ja een paar' reageert hij. 'Ik heb misschien een manier gevonden om je geheugen langzaam terug te krijgen. dat krijg je wel meer flashback maar dan word het misschien wel meer 1 geheel.' zeg ik, langzaam het onderwerp van de nieuw arm aankaartend. als ik hem aankijk zie ik een vonk van hoop in zijn ogen.  hoop voor het eindelijk berijpen van zijn verleden. hoop voor de mogelijkheid dat hij de mensen die hij ziet in de flashbacks zal gaan herinneren. 'wat dan?' vraagt hij voorzichtig. 'ik heb de blauwdrukken van je metalen arm gevonden en er zit een systeem in dat er voor zorgt dat je je herinneringen niet kan zien' probeer ik uit te leggen. 'ik kan dit echter er niet uit halen maar wel heb ik de mogelijkheid gezien om een nieuwe, verbeterde versie van je metalen arm te maken. ik heb hem een beetje aangepast en er voor gezocht dat het apparaatje dat je geheugen weg houd er uit is, ook kan je hem verwarmen zodat je tijdens missies niet sterft van de kou en jij hebt de volledige controle erover. Hydra zal hem niet meer kunnen gebruiken om je pijn te doen' zeg ik. Winters ogen veranderen een beetje, ik kan er opwinding in lezen maar ook angst. ik hoop dat dit goed gaat.

Winter's POV

Avalyn is net terug van haar lab en bied me een kans aan om mijn herinneringen terug te krijgen. ik weet echter wat dit betekent. als Hydra er achter komt zullen ze me opnieuw aan die vreselijke machine leggen. toch is het verlangen om mijn verleden te kennen groot. maar ik zal dus ook een nieuwe arm moeten krijgen en hoe wilt ze dat gaan doen? ze legt uit wat ze heeft veranderd aan de arm en ook wanneer ze dit zou willen doen. zonder zelfs echt na te denken knik ik ja. eigenlijk ben ik hier al veel te enthousiast over. ik begin weer emoties te voelen maar ik weet het goed te verbergen. Avalyn heeft me ermee geholpen. ze heeft zoveel voor me gedaan en dat terwijl ik haar in deze hel bracht. terwijl ik zit te denken merk ik niet dat Avalyn is opgestaan en naast me komt zitten. dan geeft ze me een warme knuffel. het is een raar gevoel, het is raar dat iemand zijn armen om mijn schouders zou slaan met een andere bedoeling dan me pijn doen. toch is het ergens vertrouwd, heel langzaam en bang om haar pijn te doen leg ik mijn menselijke arm om haar kleine schouders. een golf van emoties overspoeld me, al is het maar voor even, en ergens zegt een klein stemmetje in mijn hoofd dat dit meer is dan een blijk van bezorgdheid. het voelt ook een beetje als een afscheid. iets waar ik niet over na wil denken. ze is hier maar geweest voor een paar weken en toch voel ik me zo gebonden met haar. het is vreemd voor me om te geven om iemand maar met haar is het bijna onmogelijk om er tegen te vechten. ergens heel diep in mijn geheugen geef ik ook wel iets om de mensen uit de flashbacks, maar hun ken ik amper. dat kan ik weg duwen maar bij Avalyn? nee ik kan niet anders dan om haar geven en haar willen beschermen.