The Secret Avenger

hoofdstuk 2

Wauw echt alles is nog het zelfde. Behalve de apparatuur dan want die ziet er veel moderner uit dan dat ik gewent ben te gebruiken. Het pak in het midden van de ruimte is geweldig hoewel je als je wat dichter kijkt wel goed kan zien dat het nog niet af is, overal zitten kleine foutjes die zelfs ik (die geen ervaring heeft met de nieuwe technologie) nog kan zien. Dus ja.... "uuuhhhmmm pap je weet dat er nog een heleboel fouten in zitten om het optimaal te laten functioneren toch?" "Nee, eigenlijk had ik het net als klaar beschouwd" en hij is dus het genie van de wereld hiero? oke. Zonder hem nog verder aan te kijken loop ik naar de tafel waar de blauwdrukken liggen. Na ze eens goed bekeken te hebben snap ik het principe en ga ik aan het werk. mijn vader zit er bij te kijken met zijn wenkbrauwen hoog. "En ik dacht dat ik een genie was, maar jij bent nog veel erger" zegt hij met verbazing duidelijk ik zijn stem. "O kom op zo erg ben ik ook weer niet. Kom nu hier en trek dit ding aan". Hoofdschuddend loopt mijn vader naar me toe en trekt het aan.
In de loop van de nacht werken we aan het pak tot mijn vader bijna omvalt van vermoeidheid. "Pap hoe lang heb je al niet geslapen?"vraag ik hem zonder op te kijken. "8 dagen" antwoord hij zo onschuldig mogelijk. Verschrikt kijk ik op "Dan ga jij nu per direct je nest in!" Ik slaap misschien ook niet veel omdat ik hem altijd hielp maar dit is toch wel erg ernstig. Zo lange tijd is hij nog nooit wakker gebleven. lachend loopt hij het lab uit. dan wordt ik overgelaten aan mijn gedachten. zo veel is er gebeurt vandaag dat het moeilijk te bevatten is wat ik allemaal gemist heb. pap is ontvoert, heeft een elektromagneet in zijn borst om granaat scherven uit zijn hart te houden en er zijn meerdere aanslagen gepleegd. een hoop om in te halen dus. nou ja heb ik wat te doen vannacht aangezien ik al heb geslapen voor 6 jaar en ik dat dus voorlopig niet hoef te doen. nu eerst eten dan maar en daarna wat onderzoek.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

2 jaar later

"Pap geef me die schroevendraaier eens aan!" op het moment lig ik onder een auto tijdens een van onze slapeloze nachten. de afgelopen 2 jaar is er niet zo heel veel gebeurt en we zijn voornamelijk bezig geweest met kijken hoe mijn lichaam reageert op ontwaken uit mijn coma, een vervanger vinden voor mijn vaders boogreactor aandrijving (wat trouwens wel gelukt is) en geëxperimenteerd met het nieuwe element dat we hebben uitgevonden met behulp van mijn grootvader Howard die een video had achtergelaten en een modelbouw stad die een nieuw molecuul kon vormen. hoewel we vannacht gewoon alle auto's beter beveiligen. gepantserd staal, kogelvrij glas en meer van dat soort foefjes.

en hoe ik nu leef"? ik wilde niet meer in de belangstelling staan en dus zullen we moeten voorkomen dat de media erachter komt dat ik nog leef. de makkelijkste manier is dus niet buiten komen en er voor zorgen dat niemand me ziet en om dat te volbrengen kan ik dus beter overdag slapen en s'nachts leven. ik weet het het is misschien saai dat ik dus eigenlijk nooit tegen iemand praat omdat iedereen dan slaapt maar het is ook erg rustig dan en ik heb de hele Stark toren voor me zelf!! en dus ook niemand die zeurt over dat ik geen normale maaltijden eet en leef van junkfood omdat toch niemand het ziet. en als ik mijn vader niet naar zijn bed sleep heb ik nog gezelschap ook. en dit is dus een van die avonden en als ik niet bezig ben met het pak of training dan doe ik van die eigenlijk onnodige dingen als de auto's en motoren verbeteren.

"komt er aan!" reageert mijn vader op mijn vraag. na nog een paar schroefjes en kabeltjes vast gemaakt te hebben kom ik onder de auto vandaan. "En dat was de laatste". " Mooi, dan hebben we nu wel een pauze verdient". al lachend en kletsend over nieuwe projecten lopen we naar de keuken. "hoe gaat het eigenlijk met dat idee over de energie van je boogreactor aansluiten op de stroomvoorziening van de toren." "goed, wat verwacht je. ik ben een genie". met een wenkbrauw omhoog kijk ik hem twijfelend aan. "oke oke, ik weet dat jij de meeste dingen die ik maak en verpruts s'nachts repareert. maar het gaat goed ik heb bijna een manier gevonden om de energie over te brengen op de stroomkabels". "Je bent dus nog nergens" concludeer ik. "ja je hebt gelijk, ik heb nog geen idee." na nog een middernacht snack te hebben genomen kijken we uit het raam naar de zonsopgang. "misschien is het beter als ik naar bed ga voor de mensen hier komen". " ja misschien wel. welterusten schat". 

rustig wandel ik naar mijn kamer ondertussen genietend van de stad die langzaam op gang komt. niet voor het eerst vraag ik me af hoe het zou zijn als ik een gewoon meisje was en niet de dochter van een geniale miljardair was en niet neergeschoten terwijl ik mijn vaders leven redde. maar ja ik weet dat als ik een normaal leven had gehad ik misschien ook niet zo'n fantastische vader had en überhaupt een gemakkelijk leven zoals nu zou hebben. aangekomen in mijn kamer ga ik achter mijn bureau zitten. slapen doe ik niet echt door de nachtmerries van de aanslag en ik heb al 6 jaar achter elkaar geslapen dus noodzakelijk is het ook niet echt. Zelfs al lig ik in bed dan nog kan ik niet slapen, dus waarom er moeite voor doen.  Daarom doe ik maar online cursussen zodat ik mijn tijd nuttig gebruik en kan inhalen wat ik niet heb gehad tijdens thuisscholing. zodra ik wat muziek heb opgezet start ik de cursus. zonder dat mensen het weten studeer ik geneeskunde en psychologie. je weet nooit waar het handig voor is en het is nog interessant  ook. nog even en ik kan afstuderen, jammer dat ik er nooit echt wat mee zal doen. niet als ik verborgen wil blijven voor de wereld. maar goed ik zal wel meer dingen moeten vinden om te doen want als ik afgestudeerd ben heb ik niks meer te doen overdag tenzij ik die geheime doorgang naar mijn lab nog kan vinden, dan kan ik daar de hele dag zitten en dingen uitvinden. na nog een tijdje door gewerkt te hebben kijk ik op de klok aan de wand. 5 uur s'avonds al. tijd om te doen alsof ik net uit bed kom dan maar. ik gooi mijn haar door de war en hack de camera in mijn kamer om het beeld van mij in bed uit te schakelen en door te gaan naar de beelden die nu worden opgenomen, zet een slaperig gezicht op en loop naar de keuken. daar zit mijn vader in gesprek met Pepper over iets. er komt een snelle "hallo schat" van zijn kant en daarna een "hoi pap" van de mijne. ik sla mijn water achterover en eet wat, om vervolgens het lab in te duiken. een routine die nu al 2 jaar lang doorgaat en nog lang in de toekomst. hoewel... ik heb zo een gevoel dat er wat staat te gebeuren en dat er aan die routine snel een einde zal komen.