The Secret Avenger

hoofdstuk 7

Derde persoon POV
Na geruime tijd gewacht te hebben loopt Tony vanuit zijn lab naar de kamer van Avalyn. Sinds hij uit de vergadering was weggelopen had hij de andere niet meer gezien of gesproken. Alleen Pepper en hij wisten wat er aan de hand was en waarom hij zo weg liep. Toen hij binnen kwam zag hij zijn dochter op de rand van haar bed zitten. 'Ava het is zo goed om je weer wakker te zien!' schreeuwt hij en rent naar haar toe om der een knuffel te geven.

Avalyns POV
Met een lichte hoofdpijn wordt ik wakker. Wat is er gebeurt? O ja, de kunstmatige coma. Langzaam ga ik rechtop zitten en draai mijn benen over de bedrand. Naar verloop van tijd zakt de hoofdpijn weg ik kan ik weer normaal uit mijn ogen kijken. Dan gaat de deur open en daar staat mijn vader. Het lijkt even te duren voordat hij registreert dat ik rechtop in bed zit om vervolgens veel te luid te schreeuwen: 'Ava het is zo goed om je weer wakker te zien!' Au dat deed pijn pap. Snel komt hij op me af en geeft me een knuffel. 'Het is ook goed om jou weer te zien pap's ' reageer ik en ik knuffel hem terug. 'Welke datum is het eigenlijk?' 'Het is nu.... drie januari 2013' zegt mijn vader. Verbaasd kijk ik op. 'Ik zou toch pas wakker worden rond de oktober /november van 2014?' 'Ja dat klopt' zucht pap 'maar we hebben je hulp nodig met iets. Je bent de enige die weet hoe je opsporings ding werkt en zelfs al wist ik het dan noch doe jij het vele malen sneller'. O god wat zou er nou weer zijn. Met een blik spoor ik mijn vader aan om verder te gaan. 'Een oude vriend van Cap uuhhmm ik bedoel Steve Rogers blijkt nog in leven te zijn, maar de mensen van Hydra hebben al zijn herinneringen gewist en nu is hij een soort levende moordmachine' gaat pap verder. 'En nu heb je mij nodig om hem op te sporen zodat jullie hem kunnen vangen voor hij meer schade aanbrengt en meer mensen vermoord' val ik hem in de rede. 'Ja daar komt het wel op neer. Wil je alsjeblieft helpen?' vraagt hij bijna smekend. Wauw het moet wel heel ernstig zijn als hij bij mij komt smeken. Nog even kijk ik hem twijfelend aan, aangezien dat dan ook zal betekenen dat ik de Avengers moet ontmoeten en mijn bestaan bekent moet maken. Dan breekt ik toch een klein beetje voor zijn puppy ogen en het feit dat hij mijn vader is en zeg ik ' fine ik zal helpen zelfs als dat betekent dat ik mijn identiteit bekent moet maken. Maar als een van hen ooit aan iemand anders verteld dat ik nog leef dan is dat de laatste keer dat ik ooit iets voor hen heb gedaan en breek ik mogelijk alle botten in hun lichaam'. Ik weet, het is misschien een beetje overdreven om te dreigen alle botten in hun lichaam te breken, maar ik ben erg zuinig op de vrijheid die ik nu heb nu niemand me kent. Even verbaast kijkt hij me aan en dan... 'YES ik wist dat je het zou doen!!!' 'Rustig aan ik ben net wakker' zeur ik. 'O ja dat is waar ook... Sorry, maar ik zal de andere laten weten dat ze een ontmoeting hebben morgen om op voor te bereiden dankje' zegt pap en hij loopt bijna huppelend de kamer uit. Oke??? Dat was waarschijnlijk de raarste wakker worden dat ik ooit zal krijgen. Dan raakt het me, ik moet voor het eerste sinds negen en een half jaar (inclusief de jaren dat ik in coma heb gelegen) weer met mensen gaan praten, anders dan Pepper en mijn vader zie ik als.een halve alien dus dat telt niet, en hemel ik ben zenuwachtig. Nu al. En ik moet nog een dag voor ze zelfs hier komen maar nu eerst een douche. Ik meur na een jaar in bed liggen zweten.

Na de douche kijk ik op de klok. Oke het is nu zes uur in de avond dus misschien kan ik nog wat voedsel naar mijn kamer smokkelen en dan zal ik eens kijken naar mijn lab. 'Jarvis is er iemand in de gang of op de route naar de keuken of in de keuken?' vraag ik de Al. Het verbaast me enigszins dat hij tot nu toe nog niks gezegd heeft. 'Op dit moment is er niemand op de gang miss Avalyn'. Mooi zo dan kan ook niemand me uit mijn kamer zien komen. Als ik dan via de ventilatie kanalen naar de keuken ga en er dan uit kom zou alles goed moeten gaan. Nou let's go! Op de gang is het inderdaad leeg. Als ik naar het rooster in het dak sluip hoor ik voetstappen en zachte stemmen om de hoek. Snel dieuw ik het rooster open en klim er in. Als het zachtjes dicht valt komen de stemmen de hoek om. Een vrouw met rood haar en een man met blond haar gekleed in een gek blauw pak met strepen en een ster op zijn borst komen in zicht. Door de gaten van het rooster kan ik hen precies zien. De vrouw kijkt even omhoog en ik spring snel weg van het rooster uit angst dat ze me ziet. Daardoor kan ik net haar gezicht niet zien maar ze is duidelijk gevoelig voor mensen die in haar omgeving verstoppen. Zo zacht als mogelijk kruip ik door de smalle gang naar de keuken. Daar staat op het aanrecht een bord met kip en aardappel puree. Ik weet niet voor wie het is of wie het gemaakt heeft maar het ruikt verdomd goed. Snel kijk ik in de koelkast en zie daar een bakje staan met een restje van hetzelfde als op het bord. Snel pak ik het eruit en zet het in de magnetron. Terwijl dat opwarmt ben ik op mijn hoede voor mensen die binnen kunnen komen lopen. Dan gaat de ping van de magnetron en pak ik het bakje en bestek. Snel en stil maak ik mijn weg terug naar mijn kamer. Daar aangekomen doe ik de deur op slot en laat het bakje op mijn bureau vallen voor dat ik mijn vingers weer af fik. Zucht slechte herinnering. Als het een beetje is afgekoeld neem ik voorzichtig een hap en damm het smaakt net zo goed als dat het rook. Ik ga morgen zoiezo vragen wie heeft gekookt. Na het eten te hebben afgemaakt loop ik via de boekenkast deur (ja ja ik heb een boekenkast die funguneerd als deur😋) naar het lab. Alles staat nog net zoals eerst alleen dan onder een dikke laag stof. Laten we dan maar eerst schoonmaken en daarna kunnen we door naar het afmaken van mijn nieuwe creaties.

Hallo mensjes, de laatste tijd heb ik echt veel reacties gekregen op mijn verhaal en het is echt een motivatie om meer te schrijven en sneller weer te publiceren dus heel erg bedankt! Kijk ook zeker even daar de verhalen van Pirtjesmyrthe12. Ze zijn geweldig.