The Secret Avenger

hoofdstuk 12

Avalyn's POV
Als ik wakker wordt ben ik terug in mijn cel. Mijn hoofd doet pijn en als ik mijn ogen open wordt ik overspoeld met informatie. Signalen die worden doorgegeven via het netwerk en electrische apparaten zijn alles wat ik merk. Alles is zo overweldigend dat ik mijn eigen gedachten bijna niet kan horen. Het liefst wil ik me opkrullen in bed maar er wordt hard op de deur gebonsd. De deur word geopend en twee mannen pakken me bij mijn armen op en slepen me naar een kamer. Energie om te vechten heb ik niet, dus laat ik me maar mee slepen. Overal om me heen zijn de connecties te zien die computerschermen en andere dingen maken. De berichten die worden uitgewisseld kan ik lezen, telefoongesprekken zijn te horen. Zoveel informatie komt binnen en ik heb geen idee wat ik er mee moet doen. De mannen brengen me naar een ruimte met een soort tandarts stoel, een kap hangt er boven en een oude computer staat ernaast. Deze bevat vele beelden die lijken uit een film te komen. Er zit telkens een jongen bij die er ernstig ziek uitziet en het lijkt te zijn gefilmd vanuit iemands ogen. Ondertussen ben ik in de stoel gedwongen en wordt ik aan mijn polsen en enkels vastgebonden.  Dan komt er een beeld voorbij van een persoon die in de spiegel kijkt. Geschokt zie ik dat het Winter is hoewel deze Winter of moet ik zeggen Bucky heeft nog kort haar en is veel jonger dan de Winter met wie ik nu een cel deel. De persoon uit wiens ogen ik kijk (oke dit is een hele rare zin om te schrijven) heft zijn hand op. Bucky in de spiegel doet precies hetzelfde en dat is het moment dat ik ontdek dat dit Bucky's herinneringen zijn van voor hij van de trein viel.

Een klap ik mijn gezicht haalt me uit mijn gedachten en de herinneringen verdwijnen. Voor me staat Alexander Pierce, ik krijg deja vu's btw, 'En heb je al besloten?' vraagt hij. 'Ja dat heb ik. Ik zal mijn familie niet verraden en ik sterf liever dan dat ik HYDRA help' antwoord ik. 'Dat kan geregeld worden' zei hij met een grijns. Maar dan verdwijnt die grijns en zegt hij 'veeg haar af'. De kap boven de stoel draait naar beneden ik begin in paniek te raken. Ze gaan al mijn herinneringen afnemen!! Mijn geest neemt het over en ik handel zonder na te denken. Ik maak contact met het apparaat en zet het proces stop. Ik wacht even en laat de kap dan omhoog gaan. Met een lege blik van uitputting kijk ik naar Pierce. 'Dr. Istrebitel?' Mijn gedachten werken sneller dan ooit te voren, ze denken dat ik mijn herinneringen kwijt ben en dat ze me nu alles kunnen laten doen wat zij willen. Met een emotieloze uitdrukking sta ik op en antwoord 'klaar om te voldoen'.

Het is nu een paar uur geleden dat ze "me van mijn herinneringen ontdaan" hebben. Ik ben terug in de cel en laat mijn gedachten gaan. Ze noemen me vanaf nu Istrebitel, wat vechter betekent in het Russisch. Waarom zouden ze dat doen. En waarom willen ze mijn vader zo graag verslaan met zijn eigen wapens? Wat gaan ze met mij doen als ze er achter komen dat ik nog gewoon weet wie ik ben of als ze de wapens hebben? Zoveel vragen gaan door mijn hoofd en het is frustrerend. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat ik een computer heb gehackt met mijn gedachten en dat ik bijna  letterlijk nu een menselijke computer ben. Winter is er nog steeds niet. Hij ging weg vanochtend en het is raar dat ik zo aan zijn starende blik ben gewend geraakt in zo'n korte tijd. Na zijn herinneringen te hebben gezien voel ik meer een soort connectie. Ik weet nu hoe zijn leven was voor de oorlog, voor HYDRA. hey was een goed leven en ik haat deze mensen alleen nog maar meer omdat ze het leven van een jonge man met nog een hele toekomst voor zich heeft geruïneerd, jammer genoeg zal hij zeker niet de enige zijn. Hoeveel van de mensen die hier rondlopen zijn wel niet gechanteerd of gedwongen. Hoeveel van hen weet eigenlijk nog wel wie hij is en hoe hun leven was voor ze hier kwamen werken. En met al deze vragen in mijn hoofd val ik in een onrustige slaap.

De volgende dag wordt ik wakker van de deur die open gaat. Als ik mijn ogen open zie ik daar Winter staan, onder het bloed en een rode hand afdruk rond zijn hals. Strompelend loopt hij naar zijn bed, waar hij gaat liggen met zijn rug naar me toe. Van al dat denken en het ontdekken van mijn nieuwe kracht ben ik er achter gekomen dat ik toegang heb tot bijna alles. Camerabeelden dus ook en ik weet dat ze alle missies opnemen. Ik ga dus kijken of ik beelden kan vinden van Winter van de afgelopen 3 uur, want zo vers zijn zijn wonden nog wel. Na vijf minuten zoeken vind ik een beeld dat Winter laat zien tijdens een missie rapport. Hier ziet hij er al weg mishandeld uit maar de rode vingers rond zijn nek ontbreken nog. Ik bekijk de video tot het punt dat hij lijkt te weigeren iets te doen. Zijn metalen hand lijkt te bewegen zonder dat Winter het wil en de hand stikt hem. Pierce herhaald zijn vraag/ opdracht en nu gaat Winter wel akkoord. De hand laat hem weer los en hij word weggestuurd.
Ze hebben gewoon hem zichzelf laten stikken! Een luikje in de deur gaat open en een dienblad met verband en ontsmettingsmiddel erop wordt naar binnen geschoven. Ik sta op en loop naar de deur, pak de verbanden op en loop naar Winter. Ik leg ze op het kastje bij zijn bed en leg voorzichtig een hand op zijn schouder. 'Winter?' vraag ik zachtjes om hem niet te laten schrikken. 'Is het goed als ik je wonden verbind?' Ik weet niet eens echt waarom ik het aanbied aangezien hij dit waarschijnlijk al zo vaak zelf heeft gedaan, maar toch bied ik het aan. Met een diep gebrom gaat hij langzaam rechtop zitten. De rechter mouw is gescheurd waardoor een grote schotwond te zien is. Ik pak een klein pincet van het dienblad en kijk hem vragend aan. Hij antwoord met een minimaal knikje en ik ga aan het werk. Ik pak de spullen en ga aan zijn rechterkant op het bed zitten. 'Dit gaat pijn doen' zeg ik voor ik zo rustig mogelijk de kogel uit zijn bovenarm haal. Met een luid gekreun onderdrukt hij een schreeuw. Als de jongen eruit is pak ik een doekje met ontsmettingsmiddel en maak het schoon om vervolgens het naar mijn beste kunnen hecht. Zo ga ik in stilte alle wonden af. Geen van ons praat maar ergens heb ik het gevoel dat dat ook niet nodig is. Een ding weet ik echter wel zeker. Ik ga een nieuwe metalen arm voor hem maken waar hij zelf controle over heeft.