The Secret Avenger

hoofdstuk 15

Tony's POV

het is inmiddels bijna middernacht en ik wordt een beetje ongerust. vanmiddag is er een klein jet vertrokken van de toren en het is nog steeds niet teruggekeerd. Avalyn zei dat ze het jet zou "oproepen" dus ik maak me eigenlijk niet heel erg veel zorgen over het feit dat het jet weg is maar meer over de persoon die het met zich mee terug zal nemen. in wat voor toestand zal ze terugkeren. het is nu een paar maanden geleden dat Ava werd ontvoert. echt de exacte tijd dat ze weg is weet ik niet, waarschijnlijk omdat ik mijn hoofd heb begraven in werk en mijn dagen in elkaar overlopen. oeps... dan spreekt Jarvis: 'Sir, het vermiste jet is nu op ongeveer tien minuten afstand'. 'Dank je Jarvis, roep de andere Avengers bijeen op het dak wil je' antwoord ik de Al. zelf ren ik zo snel als ik kan naar de plek waar mijn dochter zal landen. daar aangekomen zie ik Natasha en Steve al staan. ook het jet is inmiddels in zicht en de rest van de Avengers komen ook door de deur. ' Wat is er in vredes naam aan de hand dat je mijn training moest onderbreken?!' roept Clint. Het jet is nu dichtbij genoeg om voor ons de wind te voelen en als Clint door het raampje kijk stopt hij zijn tirade. Wanneer het is geland op de plaats waar het eerst ook stond en Ava de deur opende om uit het jet te komen rennen we massaal naar haar toe en wikkelen haar in een verstikkende knuffel.

Ava's POV
Ik ben onderweg naar de toren en vlieg inmiddels al boven New York. De Avengers toren steekt trots boven alle andere gebouwen uit en geeft een prachtig plaatje zo met de namiddag zon. Op de toren zie ik een paar kleine figuurtjes rennen en gebaren. Al snel kom ik dichterbij en zie ik nu dat de hele groep aanwezig is. Alle gezichten staan bezorgd en ik voel me schuldig dat ik niet eerder contact had opgenomen. Deze hele onderneming moet mijn vader gesloopt hebben. Zo ziet hij er wel uit tenminste. Als ik eenmaal geland ben en ik weer met vaste voeten op eigen bodem sta rent de hele groep op me af en knuffelt me zo strak dat ik bijna geen lucht krijg. toch vind ik het fijn en laat ik het maar gebeuren. het is fijn om terug te zijn. 

als ik me heb losgebroken uit de knuffel wordt ik meegenomen naar het lab van Bruce om te kijken om ik fysiek helemaal in orde ben. daar aangekomen ga ik op de koude roestvrij stalen tafel zitten en kijk terwijl hij zijn spullen pakt. 'Je hebt ons erg laten schrikken toen je ontvoerd werd Ava' zegt hij. 'Ach ja ik kan er vrij weinig aan doen dat ik ontvoerd wordt door een supersoldier' reageer ik met sarcasme in mijn stem. Bruce moet zachtjes lachen voor hij weer serieus wordt. 'maar je hebt ons echt laten schrikken, je vader is er weken kapot van geweest. we zagen hem eigenlijk alleen dronken en hij sliep heel slecht. Clint heeft hem moeten neerschieten met een verdovende pijl of anders zou hij niet stoppen met je zoeken. hij zou niet slapen niet eten en kwam maar zelden het lab uit.' wauw ik wist dat hij het moeilijk had gezien het gezicht dat hij trok toen hij op me af rende voor de knuffel, maar dat het zo ernstig was geweest. 'Wil je misschien even je shirt uitdoen, ik moet je ademhaling checken' vraagt Bruce met een blos op zijn wangen. ik strek mijn shirt uit zodat ik alleen in mijn sport-bh achterblijf en Bruce wordt knalrood. ik kijk naar mijn handen die ik in mijn schoot gevouwen heb. in het gladde oppervlak van de tafel zie ik mijn reflectie maar die is niet echt wat ik had verwacht. in plaats van de smalle veel te dunne ik, zie ik een reflectie van nog wel mezelf maar dan gespierder en ik zie er ook gezonder uit. natuurlijk ben ik bijna uitgehongerd maar ik ben het erge ondergewicht dat ik had van mijn coma's kwijt. als Bruce heeft bevestigd dat mijn ademhaling goed is en mijn hartslag ook sta ik op en loop naar de meetlat. ik ben verrassend genoeg langer geworden (en dat terwijl ik een jaar geleden officieel uitgegroeid was) en later op de weegschaal zie ik dat ik ook een klein beetje zwaarder ben geworden. dan zegt Bruce dat ik klaar ben en ik loop naar mijn kamer. ik heb even een minuut nodig om te verwerken wat er zojuist is gebeurt. 

ik heb  twee volle maanden in gevangenschap doorgebracht, heb amper te eten gekregen en ben gemarteld, ook heb ik niet getraind omdat het enige dat ik mocht doen wapens bouwen was. en toch ben ik gegroeid, aangekomen en heb ik meer spiermassa dan voor de ontvoering. nu ik er over nadenk leek het ook alsof ik een beetje sneller was geworden dan voor ik er kwam. om niet te vergeten, mijn mogelijkheid om elektrische apparaten te gebruiken met mijn gedachten. uiteindelijk ben ik dus beter uit de gevangenschap gekomen dan toen ik ontvoert werd. snel trek ik mijn shirt uit en kijk ik in de spiegel. echt wel dat ik gespierder ben geworden! ik heb nu een f*cking sixpack en mijn schouders zijn breder, ook heb ik afgetrainde armen en benen. het is nu net alsof ik een top atleet ben en dat terwijl ik nooit echt de mogelijkheid had om sporten, behalve de door mijn vader verplichte verdedigings lessen. misschien moet ik toch aan HYDRA vragen wat ze me nou precies hebben ingespoten. 

na een uurtje te hebben uitgerust en een douche te hebben genomen besluit ik dat het tijd is om weer onder de mensen te komen en daarnaast ruik ik iets van pizza.  jum. gelijk hoor ik mijn maag al roepen voor voedsel. dus loop ik door de gangen van de toren naar de verdieping waar de keuken zit. in de gezamenlijke ruimte die een zithoek, eettafel en de keuken bevat zitten alle Avengers bij elkaar. gewoon kletsen in groepjes met pizzadozen op schoot. maar als ze me de ruimte binnen zien lopen valt iedereen stil. 'oke ik geloof dat je wat uit te leggen hebt' spreekt Natasha iedereens gedachten uit. 'ja waarschijnlijk wel' reageer ik hier op. dus pak ik mijn pizzadoos en ga in een stoel zitten waar ik al etend mijn belevenissen van de afgelopen maanden vertel. 

Winter's POV

het is nu drie dagen geleden. drie dagen sinds de alarmgeluiden. drie dagen sinds Avalyn verdween. de dagen zijn saai zonder haar in de gangen tegen te komen of zonder haar stem te horen. het is vreemd, ik mis haar. maar dat is niet mogelijk. ik ben een monster dat al zoveel mensen vermoord heeft en toch ben ik nog in staat om haar te missen. ze heeft iets veranderd, sinds ze kwam heb ik meer flashbacks gehad en niet alleen meer van een leven voor HYDRA maar ook van de moorden die ik heb gepleegd. de o zo grote massa's mensen die gestorven zijn door mijn hand. ze gaf me het gevoel dat ik veilig was, dat ik daadwerkelijk een persoon ben en niet alleen een moordmachine. maar nu, nu is ze weg. ik ga liggen op mijn bed en sluit mijn ogen. nog even verschijnt een beeld van haar op mijn netvlies en het gevoel van haar knuffel keert voor een paar seconden terug naar mijn lichaam maar dan slaat de realiteit me als een trein. ze is weg en ik zal haar nooit meer terug zien.