The Secret Avenger

hoofdstuk 17

Winter's POV

het gevecht op de brug is nu al een paar dagen geleden en ik zou het achter me moeten laten maar toch kan ik niets anders dan eraan terug denken. wie was of is Bucky? ik heb de naam eerder gehoord maar ik kan me gewoon niet meer herinneren waar. de missie is nog steeds niet afgelopen maar er is een soort klein stemmetje dat ik het helemaal niet hoef te doen. als ik erover nadenk lijkt het logisch, ik krijg mijn herinneringen terug en waarom zou ik zelfs nog terug gaan naar de basis. ik kan weg vluchten. maar waar naar toe? Avalyn, de naam spookt door mijn hoofd elke keer als ik aan vluchten denk. Toch, ik bracht haar naar de hel genaamd HYDRA. Ik twijfel of ze me ooit weer zou willen zien. De mensen die ik als bondgenoten zou moeten zien houden me pijnlijk scherp in de gaten, hoewel ik mijn gezicht emotieloos hou. Zolang ze me in de gaten houden zal ik toch moeten doen alsof ik de missie af ga maken. Alexander Pierce zou nu in het hoofdkantoor van SHIELD moeten zijn met de leden van een of andere raad. Het punt waarop de operatie Insight van start gaat is bijna daar. En ik zal een van de helicarriers moeten bewaken zodat er niks fout zal gaan. de helicarriers kunnen elk moment gelanceerd worden. dan komen de captain en een gozer met een stel vleugels op het gevaarte. ik handel snel en sla de captain van de carier af. ook de kerel met meganische vleugels zal onklaar gemaakt moeten worden. ik pak hem bij een van de vleugels en scheur hem van zijn rug af, dan schop ik ook hem van de carier af. ik kijk over de rand en zie dat de gevleugelde op de grond staat.  mooi die zal mijn missie niet meer in de weg staan. ik ga terug naar de kern van de helicarrier waar de cilinder met de chips is die de verbinding met het kantoor verzekerd. ik zie op de enige mogelijke weg naar de cilinder de captain aankomen. ik kijk hem boos aan. ik had hem naar de grond gestuurd, waarom moet ik hem nou rechtstreeks doden en kan hij niet gewoon neervallen. de man tegenover mij blijft staan en spreekt over hoe hij me niet wil bevechten. dan doet hij de eerste zet. hij gooit zijn schild naar me toe. deze ketst af op mijn arm en hij vangt hem weer. ik pak een handgeweer en probeer hem neer te schieten maar zijn schild houd alles tegen. als hij zijn schild tegen mijn hoofd slaat en ik terug strompel moet ik het kleine geweer wel laten vallen. de captain kijkt me hoopvol aan, dat ik misschien zou stoppen en hem zou laten gaan. toch kan ik dat niet laten gebeuren en pak ik een klein mes uit mijn riem. toch werkt dit niet en hij slaat me hard terug tegen de reling aan. hij lijkt nu een beetje te beseffen dat ik hem niet gewoon laat gaan. zijn vechtstijl is nu weer net zo zelfverzekerd als op de brug. door het feit dat ik vol tegen de reling wordt geslagen krijgt hij tijd om de cilinder te openen. maar verder laat ik hem niet gaan. ik val hem opnieuw aan, er worden een paar trappen en klappen uitgedeeld terwijl ik nog steeds een poging doe om hem neer te steken. weer duwt de blonde man zijn schild tegen me aan zodat ik weer terug val. ik haat het dat hij net zo sterk, misschien zelfs wel sterker is als dat ik ben. hij heeft weer tijd om een poging te doen om een chip te verwisselen. hij haalt er een uit zijn houder maar verder komt hij niet als ik hem met een metalen vuist sla. ook nu houd hij me tegen en kan me zelfs achteruit dwingen. mijn irritatie loop meer en meer op naarmate het gevecht langer duurt. dan ben ik het zat en ik sla hem met mijn eigen gewicht over de reling heen, waar we op een soort onderstuk vallen. de chip valt uit zijn hand en schuift in mijn richting maar veel aandacht besteed ik er niet aan. de captain is in zijn val zijn schild verloren wat mijn weer een voordeel geeft. we wisselen nog meer klappen uit en hij glijd steeds verder van het stuk af tot hij zich met opzet laat vallen en de chip mee grist. ik kan de chip weer uit zijn handen slaan, maar hij geeft me een stomp in de maag waardoor ik van het al schuin lopende stuk afval. ik kan me niet meer op tijd vast pakken en kom vol op de glazen vloer terecht zo'n vier meter naar beneden. ook de captain komt naar beneden omdat hier zijn chip ligt. dan geef ik hem een koekje van eigen deeg en gooi het schild dat naast me ligt zo hard mogelijk naar hem toe. deze slaat hem vol op het achterhoofd en hij valt op de grond. ik kan bij het geweer dat ik eerder had laten vallen en ik doe nog meer tevergeefse pogingen om de captain neer te schieten. weer gooit hij zijn schild naar me toe en ik laat hem afketsen tegen mijn metalen arm. opnieuw worden er slagen uitgewisseld alleen het verschil met eerder is, is dat ik hem nu wel in zijn schouder kan steken. de captain schreeuwt een beetje en probeert van me af te komen met een paar harde kopstoten. toch brengt dit me niet van de wijs en ik gooi hem opzij zodat hij met zijn toch al pijnlijke hoofd in een muur knalt. ik glij/ kruip naar de gevallen chip maar de captain hersteld zich erg snel en houd me tegen. hij pakt me bij de keel en hijst me omhoog voor hij me op de glazen ondergrond laat vallen. hij houd me in een houdgreep en wilt me dwingen om de chip te laten vallen door mijn hoofd in een onnatuurlijke positie te duwen. er breekt iets en een pijn scheut vliegt door mijn lichaam. ik slaak een korte schreeuw voor de captain zijn positie verandert en me nu probeert te laten stikken omdat ik nog steeds niet wil laten. helaas lukt dit erg goed en door het zuurstof te kort verlies ik ook de controle over mijn metalen arm zodat hij die omlaag kan dwingen en deze tussen zijn benen klemt.  ik kan steeds moeilijker ademhalen en er vormen vlekken voor mijn ogen. langzaam wordt heel mijn lichaam slap voor het licht uit gaat. 

ik kom weer bij zinnen en ik zie dat er niet veel tijd is verstreken. de captain klimt op het onderstuk, nog binnen bereik voor een kogel. hier profiteer ik van als ik hem in zijn bovenbeen schiet. toch rent en klimt hij nog verder en ik los nog een schot. dit keer dichter bij zijn hoofd. hij komt er onbeschadigd van af en vervolgd zijn tocht. hij is boven en staat op het punt de nieuwe chip in de houder te steken als ik hem nog en keer neerschiet. dit keer in zijn zij. waarom doe ik dit eigenlijk. ik kan hem toch ook gewoon zijn gang laten gaan. dan heeft HYDRA het veel te druk om mijn ontsnapping op te merken. het zou een perfecte kans zijn. en toch verteld er nog een klein stemmetje in mijn hoofd dat ik de missie moet voltooien. tijdens mijn denkproces is het de captain gelukt om de chip in de houder te klikken en nu schreeuwt hij een paar  onverstaanbare dingen, waarschijnlijk naar de mensen met wie hij samenwerkt in het kantoor. dan gaan de machine geweren af en de helicarriers schieten elkaar uit de lucht. het hele gevaarte schut als het steeds vaker geraakt wordt. de grote metalen steun bogen komen los en vallen in mijn richting. ik kan niet snel genoeg wegkomen en de grote boog valt op mijn benen. wanhopig probeer ik er onderuit komen maar het ding geeft nog geen centimeter mee. onder me vallen de andere helicarriers in het water. ik voel degene waar ik op zit ook al versnellen en ik trek en duw steeds harder aan de boog in de hoop dat hij meegeeft. dan komt de captain en zelfs met zijn verwondingen en het feit dat ik hem meer dan eens heb geprobeerd te vermoorden, help hij me en trekt de boog net ver genoeg omhoog zodat ik er onderuit kan komen. dan begint hij weer te praten en hij zegt: 'Je kent me'. woede borrelt op en ik geef hem een harde klap in het gezicht terwijl ik schreeuw: 'Nee dat doe ik niet'. beide hijgen we zwaar van de eerdere gevechten. 'Bucky' begint hij weer 'je kent me al je hele leven'. weer die naam. boos zwaai ik mijn arm en raak hem weer. vastberaden gaat hij verder 'Je naam is James Buchanan Barnes'. flitsen van een verleden dat ik niet ken komen voorbij. 'hou op!' schreeuw ik naar hem. de wind raast door de helicarrier als we neerstorten. 'ik ga niet meer de strijd met je aan' zegt de captain en hij gooit zijn schild, zijn enige verdediging, door een gat in de glazen vloer om zijn punt te bevestigen. 'je bent mijn vriend'. meer flitsen komen voorbij en de hoofdpijn die het met zich meebrengt is vreselijk. mijn woede wordt ook erger met de hoofdpijn en ik sla de captain op de grond. woedend sla ik hem steeds harder en harder in het gezicht en hij doet niks om zichzelf te verdedigen. dit maakt me nog bozer en ik sla hem nog harder.'Je bent mijn missie!'schreeuw ik tegen hem. 'eindig het dan' zegt hij en ik hou mijn volgende stoot in. ' want ik ben bij je tot het einde van de lijn'. die worden activeren iets in mijn hersenen en beelden vliegen voorbij. van een beurs, van een legeropleiding. de redding die hij blijkbaar uitvoerde om me bij HYDRA weg  te halen samen met nog een goede 200 man. maar ook van nog eerder toen de captain, die blijkbaar Steve Rodgers heet, nog een klein kereltje was en in ontelbaar veel gevechten kwam. hij had gelijk. ik kende hem. hij was mijn vriend. ik laat mijn vuist zakken maar voor ik nog meer kan doen valt er een tank uit de lucht die het glas onder ons verbrijzeld. de lucht suist in mijn oren terwijl ik val. ver onder me valt Steve in het water. hij was al buiten bewustzijn wat betekend dat hij niet naar boven zal kunnen zwemmen. hij was inderdaad mijn vriend. en vrienden laten elkaar niet zitten. ik weet niet veel meer van vriendschap of mijn verleden maar ik weet dat Steve een belangrijk persoon voor me was en hij heeft geholpen met de boog. hij had me ook gewoon kunnen laten liggen en zichzelf kunnen redden maar dat deed hij niet. en zo kan ik hem nu dus ook niet laten verdrinken. ik controleer mijn val zo goed als ik kan en ik duik het water in. als ik zijn schim in het donkere water zie pak ik hem bij zijn uniform en zwem naar de kant waar ik verder loop en hem op de kant laat liggen. hij zal gevonden worden door de juiste mensen. en ik? mijn besluit staat vast ik laat HYDRA achter me en ga er voor zorgen dat ik mijn herinneringen terug krijg. zelfs als dat betekend dat ik constant moet vluchten.