Roomates "by accident" [✓]

Part 79

Κοιμήθηκα καλά.

Όχι ωραία, καλά.

Φυσικά από το τίποτα αυτό είναι πολλά, αν σκεφτείς πως είχα να κοιμηθώ πάνω από ένα 24ωρο.

Ο πονοκέφαλος έχει υποχωρήσει, μα τα μάτια μου ακόμη τσούζουν, και για αυτόν τον λόγο δεν τα έχω ανοίξει ακόμη.

Επιλέγω να τα ανοίξω αγνοώντας το έντονο τσούξιμο που νιώθω τις τελευταίες ώρες από το πολύ κλάμα.

Ο Πάνος με κοιτάζει.

"Καλημέρα"
Χαμογελαει πλάγια και μένω να τον κοιτάζω.

"Πόση ώρα, ξέρεις, με κοιτάζεις;"
Δυσκολεύομαι να πω.

"Αρκετή"

Ξεροκαταπινω.

Εντάξει.

Αυτό είναι άβολο.

"Για ποιο λόγο;"
Προσπαθώ να μην ανοιγοκλείνω συνέχεια τα μάτια μου, μα τσούζουν και το να τα έχω κλειστά βοηθάει λίγο την κατάσταση.

"Μου έχει λείψει να σε κοιτάζω ενώ κοιμάσαι" Απαντάει απλά, και μου χαρίζει ένα από τα ομορφότερα χαμόγελα του.

Και εμένα μου έχει λείψει εκείνος.

Αλλά γίναμε όπως γίναμε.

Έρχεται πιο κοντά μου, εγώ δεν πάω πιω πίσω. Εκτός του ότι δεν χωράω να πάω πιο πίσω, δεν θέλω και όλας.

Τα σώματα μας ακουμπούν, και σκεπάζει τον ώμο μου με την κουβέρτα.

"Μπορώ να σε αγκαλιάσω;"
Ρωτάει γεμάτος ελπίδα, τα μάτια του γυαλιζουν και με κοιτάζει περιμένοντας να του πω το ναι, για να πέσει στην αγκαλιά μου.

Θέλω να με αγκαλιάσει.

Πρέπει όμως;

"Δεν ξέρω"
Χαμηλώνω το βλέμμα μου και εκείνος με παρατηρεί.

"Δεν σου έχω λείψει καθόλου;"

Η φωνή του βραχνιασμενη.

"Εμένα μου έχεις λείψει"
Φέρνει το κεφάλι του πιο κοντά στο δικό μου.

Αφήνει το κεφάλι του δίπλα στο μαξιλάρι, και σηκώνει το βλέμμα του για να με κοιτάξει.

Η καρδιά μου φτερουγίζει χτυπώντας δυνατά με αυτό που μου είπε, μα δεν θέλω να του το δείξω.

"Και εμένα, απλα-

Ακουμπάει απαλά τα δάχτυλα του στα χείλη μου, και τα κοιτάζει.
Απομακρύνει αργά τα δάχτυλα του από τα χείλη μου, και αναπνέει βαριά.