Cadı ve Vampir · Felix Volturi ·

12. Bölüm

Felix kedi kadını idam ettikten sonra Victoria iki şeyin farkında vardı; bu adam soğukkanlı bir katildi ve ne olursa olsun onu sevmeye devam edecekti. Birkaç dakika sonra kadının bedeni de ateşe verilmişti. Felix ve Demetri birlikte odadan çıktıklarında onların ardından Caius ve Aro da odayı terk etmişti. Odada yalnızca Marcus ve Marcus'un destek verme amacıyla koluna sarıldığı Victoria ve birkaç da muhafız kalmıştı. Victoria Marcus'a dönmedi ama bedeni taşlaşmıştı bu gördükleriyle, Marcus da bunu biliyordu, bir katile aşık olmak ona hiç de yabancı gelen bir şey değildi ne de olsa. Didyme de onun katil olduğunu umursamadan, içine gömerek aşık olmamış mıydı birbirlerini ilk kez gördükleri o karlı günde? 

"İnsan aşık olacağı kişiyi keşke seçebilse." dedi ve yerine oturdu, Victoria bunun mümkün olmadığını biliyordu... Bugüne dek kime verilmişti ki bu seçim şansı? "Ama duygular her daim mantığın bir adım ötesinde."

Victoria Didyme'i merak ediyordu ama şu an merak ettiği başka şeyler vardı, bir gün aynı emir kendisi için verilse mesela... Felix yine o buz gibi duruşuyla bu emri yerine getirir miydi, getirmezdi herhalde... ama yine de kendini bu soruyu sormaktan alamıyordu. Marcus'a dönmeden "Ya da yalnızca ölümlüler için geçerli bu kural." Felix'in kendine ne hissettiğini hala bilmediğini düşünerek. 

"Bir ölümlü için bir başka kural varsa, o da yanlış kişiye duyulan aşkın kolay yoldan intihar olduğu Victoria."

Victoria ara sıra oturmaktan geri kalmadığı Marcus'un ayaklarının ucundaki beton zemine bıraktı bedenini "Yaşamış gibi konuşuyorsun." 

"Yaşadım" Marcus birkaç dakika sustu "Ve sonra kaybettim... Sonsuza dek." 

Sonsuzlukta birbirlerinin aşkıyla var olmaya yemin etmiş iki kalpti Didyme ve Marcus'un kalpleri, ama Marcus şimdi Didyme'in yokluğunda her gün ölüyordu şu ölümsüz yaşamında. Bu yüzdendi soğuk duruşu ve aşka duyduğu saygı. Ama içten içe biliyordu da; Didyme ölümsüz hayatından kendi aşkı yüzünden koparılmıştı.

"Didyme ve seni merak ediyorum, ama sorma cesareti bulamadım kendimde hiç"

"Didyme çevresine mutluluk saçan bir kadındı, onun olduğu yerde ne kadar kötü şeyler yaşanırsa yaşansın ve ruhunda ne fırtınalar koparsa kopsun; mutlu olurdun. Ve aşık..." Birkaç dakika sustu yeniden "Ona aşık olmaktan kendini alamazdın... Ve o kendi mutluluğu olarak beni seçti Vicky, kolay yoldan intiharı da bu olmuştu ya zaten."

Victoria Marcus'un daha fazla anlatmasına izin vermek istemedi, bu onun hala kapanmayan yarasıydı belli ki... Hem böyle bir yara nasıl kapanabilirdi ki, kaç bin yıl yeterdi kabuk bağlamasına? Victoria Felix'i kaybetme düşüncesine kapıldı, onsuz yaşanacak binlerce sonsuz yılı... Buna kendisi katlanamazdı, üstelik hele ki bir de böylesine büyük bir aşka yaşamış olsalar... 

Victoria ayağa kalktı ve Marcus'un tahtının kol kısmında duran elini tuttu "Teşekkür ederim Marcus, iyi ki varsın." 

Marcus'un o daima hüzünlü görünen gözlerinde bir tebessüm parıldadı "Sen de iyi ki varsın Vicky." Victoria'nın elini sıktı "Tüm hayatım boyunca reddettiğim merhamet duygusunu bana tattırdın bebekliğinle ve şimdi de... kızım gibisin." 

"Yolunu bulmaya çalışan bir kız."

"Bu yolu sen ilk kez buraya adım attığında seçtin Victoria, değiştirmen için önce zorlu bir değişim geçirmen gerekir." Victoria'yı kapıdan çıkması için geçirdi "Ve dua edelim de böyle bir şey olmasın." 

Victoria yeniden teşekkür etti ve odasına çıkmak için gri merdivenlere yöneltti adımlarını. Marcus'un dediği türden bir değişim gerçekten yaşanmaması için dua edilecek bir şey mi olurdu? Victoria'nın içindeki aşk, Felix'ten vazgeçemeyeceğini fısıldadı kulağına... Bir gün elleri kendi boğazına sarılsa bile, parmağından çıkarmadığı yüzük de bunun en büyük kanıtlarından biriydi. Victoria odasından içeri girdiğinde tepeye yükselen güneşi engellemek için perdelerini çekti ve bacağında kendisini rahatsız eden hançeri yastığının altına koydu. Birkaç dakika sonra üzerindeki ağır kıyafetlerin yerini hafif giysiler aldı ve yorgunluğuna daha fazla karşı çıkmayarak uykunun kollarına bıraktı kendini.