Cadı ve Vampir · Felix Volturi ·

16. Bölüm

16. Bölüm sellyop2 'a ithafımdır.

Victoria peşinde 3 erkek çocuğu ve sevdiği adamla beraber girdi odasına. Odası küçük ve sıcaktı, çocuklar Victoria'nın yanında kendilerini günlerdir hiç hissetmedikleri kadar rahat ve güvende hissettiler ve yatağın üzerine bıraktılar küçük bedenlerini. Victoria ortalarına geçerek üç çocuğa sardı kollarını, Felix de kapının yanında ayaktaydı ve çocukların varlığını unutmuş bir halde Victoria'nın gözlerine, hareketlerine ve mimiklerine büyülenmiş gibi bakıyordu. 

"Victor..." dedi Victoria sağında tek başına duran çocuğa göz kırparak, sonra diğer iki kardeşe döndü yüzünü "Ya sizin isminiz ne?"

Kardeşlerinin aksine sessiz ve sakin olan çocuk kısık ve tereddütlü bir sesle mırıldandı "Riccardo." Victoria çocuğun başını öptü bir anne ya da abla şefkatiyle, ama çocuk bundan etkilenerek gülümsedi. Annesinden başka kimse ona böyle şefkat göstermemişti, sevmemişti de. Başını eğdi ve elleriyle oynamaya başladı.

Victoria Riccardo'nun yanındaki kardeşinin gözlerine baktı bu kez "Evet beyefendi, sizin isminiz nedir?" 

"V- Valerio." İsmini söylemesi için çaba sarf etmesi gerekmişti, çünkü dilinin bu kelimeye dönmediği barizdi suratını ekşitmesinden bile. 

Felix bu isimle olduğu yerde rahatsız olarak kıpırdandı, Victoria ile ortak tanıdıkları bir başka Valerio daha da vardı, sevmediği Valerio. Victoria'ya zorla sarılan Valerio. 

Victoria Felix'in yüzüne baktı onun rahatsızlığını anlayarak, ama o Felix gibi bu konunun üzerinde durmadı... ne de olsa bir kez daha görmeyecekti Valerio denen o hadsizi.

"Öncelikle şu konuda anlaşalım beyler." Çocukların 3'ü de bakışlarını Victoria'ya kilitledi "Sizi birbirine karıştırabilirim, bunun için kızmazsınız umarım."

Victor Victoria'nın yüzüne dokundu ve yanağını okşadı "Bizi herkes karıştırır zaten."

"Annem hariç." diye düzeltti Valerio.

"Bazen annem bile." dedi yine utangaç bir sesle Riccardo.

Hayat çoğu zaman misafirlerine nazik davranmıyordu ve daha kötüsü nazik olmayan hayat değil, insanların ta kendisiydi. Victoria bu çocukların kim tarafından böylesine yalnız ve çaresiz bırakıldığını merak etti, babası tarafından olmamış olmasını ümit ediyordu. Kendisini koruyup kollayan ve kanındanmış gibi sahip çıkan -dünyanın en iyi babası olduğundan bir an olsun şüphe duymadığı Leonardo- bu çocukların kaderine kötü bir şekilde müdahale etmiş olamazdı; aklı, fikri ve ruhu... bütün benliği tüm bunlara karşı geliyor, bunun gerçekliğini ve doğru olma ihtimalini tam anlamıyla reddediyordu

Victoria onlara 'nereli' olduklarını sordu, bu karanlık günden sonra ömürlerini geçirecekleri ve ev bilecekleri yer burasıydı ama ne olursa ve kim olursan olsun unutamayacağı bir sıcaklığa doğardı insan, biricik annesinin kollarına..

"Bundan sonra ölene dek buradayız." Victoria farkında olmadığı sert bir ifadeyle baktı çocuğun yüzüne, Valerio kendini açıklama yapmak zorunda hissetti "Yani Leonardo bize bunu söyledi. Önceki yaşamımızı tamamen unutacağımızı da."

Victor "Her şeyi anlatman gerekmiyor, sır diye bir şey var hiç duymadın mı?"

Victoria birkaç kelime sonrasında kendi düşüncelerine daldı ve bir zamanlar ait olduğu yeri sorguladı, zihnindeki buğulu bir camın ardında kendisine el sallayan, gülümseyen ve davetkar bakışlarını gözlerinin en derinlerine saplayan o sıcaklık, düşündüğü gibi 'buğulu'ydu.