[ Zawgyi ]
" ေဟာက္ရႊမ္း.. သူေရာ "
အျဖဴေတြပဲလႊမ္းေနတဲ့ အခန္းေလးထဲက လူနာဝတ္စံုနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚက ကုတင္ေပၚကေန သူ႔ကို ခပ္တိုးတိုးေလး လွမ္းေမးလာတယ္..
" မင္းႏိုးပီလား..ဘာလို႔ ခဏေလးပဲအိပ္တာလဲ ျပန္အိပ္ဦး "
" သူေရာလို႔..က်န္႔ေကာေရာ "
" ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
" သတိရၿပီတဲ့လား "
" အင္း ခုနေလးကမွ ျပန္သတိလည္လာတယ္ေျပာတယ္.. အခု က်ိရန္ေကာ သတင္းသြားေမးေနတယ္ "
" ေအာ္.. "
" မင္း သြားခ်င္လို႔လား "
သူ႔အေမးကို ေခါင္းခါျပလာတဲ့ ရိေပၚေၾကာင့္ ေဟာက္ရႊမ္းက သက္ျပင္းခိုးခ်တယ္..
သိခ်င္တာသိၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲခ်တဲ့ ရိေပၚကေတာ့ နံရံဖက္ မ်က္ႏွာလွည့္အိပ္ေလရဲ႕..
အတၱပဲဆိုဆို..
သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုပဲ သူ ပိုစိတ္ပူမိတာအမွန္..
တေန႔ညက ေဆးရံုမွာ ပြက္ေလာရိုက္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္က အခုက်ေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္လို မတုန္မလႈပ္..
ေရွာင္က်န္႔ကို ဆရာဝန္ေတြလက္အပ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတဲ့ေကာင္က ျပန္လာေတာ့ လက္ခံုေတြ လက္ဆစ္ေတြမွာ ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔..
မ်က္လံုးေတြကနီရဲၿပီး စကားတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သူနဲ႔ က်ိရန္ ေဆးရံုေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာ ဝုန္းဆို လဲက်သြားေတာ့တာပဲ...
ပူျခစ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ဝမ္ရိေပၚ ဘယ္လိုေတာင္ေပေတခဲ့လဲ သူေတြးစရာေတာင္ မလိုဘူး..
ဖ်ားေနတဲ့ေကာင္က မိုးေရထဲအၾကာႀကီးရပ္ၿပီး သူေရာဂါသူေမြးခဲ့တယ္တဲ့..
သတိျပန္ရတာနဲ႔ ေရွာင္က်န္႔ဆိုၿပီး ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚက က်န္းလီဆိုတဲ့ မိန္းကေလးဆရာဝန္တေယာက္ ေရာက္လာေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းကို ၿငိမ္က်သြားခဲ့တာ...
ရိေပၚနဲ႔ ဘာေတြေျပာခဲ့ၾကမွန္း သူမသိေပမယ့္ အရင္လို မေသာင္းက်န္းေတာ့တဲ့ အဲဒီေကာင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒါေကာင္းတဲ့ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္ပါေစလို႔ေတာ့ သူေမၽွာ္လင့္ခဲ့တာပဲ..
" ငါ ေဆးရံုဆင္းခ်င္တယ္ "
အေတြးတပိုင္းတစက ရိေပၚစကားေၾကာင့္ တိခနဲ..
YOU ARE READING
Before I Let You Go
General Fictionခင္ဗ်ားကိုခ်စ္ရတာလဲ အျပစ္တစ္ခုလိုပဲ.. ခင်ဗျားကိုချစ်ရတာလဲ အပြစ်တစ်ခုလိုပဲ.. Warning > This fic is not about happy ending so read at your own risk.
