Before I Let You Go

. 13 .

[ Zawgyi ]

မနက္ ၅ နာရီ..
မလင္းမေမွာင္ အျပင္ဘက္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ..
တခ်က္တေလ သဲ့သဲ့ၾကားရတတ္တဲ့ ေဆးရံုကားအသံေတြသာ မရွိရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ သူေတြးမိေသး...

ရိေပၚ ဒီရက္ပိုင္းေတြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္တာၾကာၿပီ..
တကယ္က သူ ေမ့ေမ်ာၿပီး တရက္လံုးနီးပါး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ကလြဲၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြ ေကာင္းေကာင္းမွ အနားမယူျဖစ္ခဲ့ပဲေလ...
လက္ကဒဏ္ရာေတြက တခ်က္တခ်က္ကိုက္တယ္..
တခါတေလ ကိုယ္ပူထႀကီးတတ္လို႔ တကိုယ္လံုးခ်မ္စိမ့္ေနတတ္တာက လြဲရင္ သူ ေနေကာင္းေနၿပီထင္တာပဲ..

ေဆးေတြလဲ မေသာက္ခ်င္ဘူး..
ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ က်န္႔ေကာကိုလြမ္းတယ္..

က်န္းလီက်ဲကေျပာေတာ့ ဝမ္ရိေပၚမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိေသးတယ္တဲ့..
သူ သိပ္ေတာ့နားမလည္ခ်င္ဘူး..

ဘာနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဘာကိုေရြးရမွာလဲဆိုတာကိုေပါ့..

ေရွာင္က်န္႔ရဲ႕ေရာဂါအေၾကာင္းသိၿပီးတဲ့ေနာက္ သူနည္းနည္းေလးေတာ့ တုန္လႈပ္သြားတာမွန္ေပမယ့္..
နည္းနည္းေလးေတာ့ ေနာင္တရတာမွန္ေပမယ့္..

ေရွာင္က်န္႔ဆိုတာ ဘယ္လိုလူမွန္းမသိခင္ထဲက သူ ခ်စ္ခဲ့တာ..
သူ႔မွာ ေရွာင္က်န္႔ကိုပဲ ေရြးစရာရွိတာမဟုတ္လား..၊

အဲဒီလူကို မေတြ႕ရတဲ့ နာရီေတြက ရာခ်ီေနၿပီ..
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုခ်က္ခ်င္း ေရွာင္က်န္႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ၿပီး ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္..
စိတ္တိုၿပီးဆြဲထိုးရင္ေတာင္ သူေပေတခံခ်င္တယ္..

ဒါေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ေလာဘတစ္ခုထဲနဲ႔ ေရွာင္က်န္႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ဖိနင္းခဲ့မိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက သူ႔စိတ္အလိုကိုမလိုက္ဘူး..
သူအတင္းနမ္းလိုက္လို႔ ေမ့ေမ်ာသြားတဲ့ ျဖဴစြတ္စြတ္မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ျမင္ခ်င္ပါ့မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြက ေျပးေတြ႕ခ်င္စိတ္ကို သတ္သတ္ခ်တယ္..

ဒါေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚက ဝမ္ရိေပၚပဲထင္ပါရဲ႕..

ေဆးရံုေပမယ့္လည္း ေန႔ဘက္ဆို လိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြမ်ားလို႔ ညသန္းေခါင္ဆို က်န္႔ေကာအခန္းေရွ႕ သူေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္...
ဘယ္သူမွ မသိလဲ သူက တံခါးမႉးေလးလုပ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ေသးတာ..