ညဘက္ေရာက္သည့္တိုင္ ျပန္မေရာက္လာေသာ ဟြာရွန္႔ေၾကာင့္ မို႔ရန္ စိတ္ပူစျပဳလာသည္။ မေတာ္လို႔မ်ား သူမလက္စြပ္ကို ေဖ်ာက္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုုပ္ရမည္နည္း။ အခန္းထဲဝင္လုိုက္၊ မီးေရာင္တစ္စိမွ မထြန္းထားသည့္ ဟြာရွန္႔၏ အခန္းဘက္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနရွာသည္။
ဒီလူ… အခုထက္ထိ ျပန္မေရာက္လာေသးဘူးလား…. ငါ့ကိုေျပာေတာ့ျဖင့္ ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူးလား ဘာလားနဲ႔… ျပန္မေရာက္လို႔ကေတာ့ အတိုးနဲ႔ကို ေျပာပစ္ဦးမယ္…..!!!
သူမ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ေနရင္း ေနာက္သို႔ျပန္အလွည့္တြင္ ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရေသာ သူေၾကာင့္ ေခါင္းေမြးပင္ ထေထာင္သြားသလား ထင္မိသည္။
"အမေလးးးးးး…. ဗုဒၶ ဘုရားသခင္ အလႅာ ကယ္ပါ…. ခင္ဗ်ား အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႔…. လူကို စ စရာမ်ား ထင္ေနတာလား…."
"မင္း မအိပ္ေသးဘဲ ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ…."
"လက္စြပ္ေရာ…."
"ေနာက္မွယူ…."
"ဘာ… ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ တစ္ရက္ပဲဆို စစ္သူႀကီး… အခ်ိန္ေစ့သြားၿပီ… မငွားႏိုင္ေတာ့ဘူး…"
"ငါ ေနာက္၃ရက္ထိ ငွားမယ္ဆိုရင္ေရာ…."
"မရဘူးဗ်…. ျပန္ေပးေတာ့…."
"မင္း ငွားမလား… ဒါမွမဟုတ္ လက္စြပ္ကို ျပန္မေပးတာ လုိခ်င္လား….."
"ခင္… ခင္ဗ်ား… ဒါ သက္သက္ ယုတ္တာပဲ….. ေျပာေတာ့ျဖင့္ ကတိတည္တယ္ဆိုၿပီး…. ဒီလုိ အႏိုင္က်င့္လို႔ရမလား…."
"…………………………."
"ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုယံုစားလို႔ရေတာ့မလဲ… ၾသဇာသီး လာမေကၽြးနဲ႔… ဟမ္…"
"………………………………."
"ခင္ဗ်ားျပန္မေပးရင္ တစ္သက္လံုး FA ဘဝက မကၽြတ္ဘဲ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ခ်ီးပန္းပါေစ… ရယ္လုိက္တိုင္း ေသးထြက္က်ပါေစ…. +×-=$#@%!&*x+…….."
"……………………………….."
"ယူမယ့္ မိန္းကေလးတိုင္း ေသပါေစ…"
မို႔ရန္၏ ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ႏိုင္ေသာ ေရရြတ္သံတို႔ တရစပ္ထြက္လာေသာ္လည္း သူဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ေနာက္ဆံုးစကားအေရာက္မေတာ့
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
