Pozszywane Węże

Rozdział 20

Czasem trzeba uciec

W powietrzu unosiły się delikatne, czarne drobinki, które w blasku słońca nieco przypominały kurz. Ustawiały się one jednak zbyt symetrycznie względem siebie, tworząc ścieżkę, która, niczym ledwo dostrzegalna nić, prowadziła za sobą Clive'a. Chłopak szedł więc, podążając za tym dziwnym zjawiskiem, a w rękach trzymał zamkniętą probówkę, w której lśnił złoty pył zatopiony w bezbarwnej substancji. Kiedy tylko czarne drobinki uderzały w ścianę probówki, iskrzyły się i spalały, pozostawiając po sobie tę samą substancję, która tańczyła wewnątrz szklanego naczynia. Reakcja łańcuchowa, której ulegały pozostałe drobinki, była ledwo dostrzegalna, o małym zasięgu, przez co Clive musiał przez cały czas mieć szeroko otwarte oczy, by nie zaprzepaścić jedynej szansy. Przez to, że Sheela już dawno oddaliła się od tego miejsca, stężenie tej niezwykłej substancji w powietrzu było bardzo niskie i choć utrudniało to znalezienie jej, to napawało otuchą.

Leo nie był pewien, czy dobrze robili, próbując odnaleźć Sheelę. Mimo że Clive zapewniał go, iż w świetle dnia nie powinna chcieć zrobić im krzywdy, to wciąż nie wiedział, jak bardzo może mu w to uwierzyć. W końcu w swoim poprzednim życiu Sheela ciężko pracowała, aby otrzymać przydomek Szalonej Księżniczki. Dodatkowym zabezpieczeniem miało być podróżowanie tylko po miejscach publicznych, a chwila, w której trop zacząłby prowadzić w jakieś odizolowane miejsce, miała być też chwilą przerwania śledztwa i znakiem do wycofania się, bez względu na to, jak daleko by nie zaszli.

Będąc ciągle o krok za swoim przyjacielem, Leo nie wiedział, co tak naprawdę Clive chciał przez to osiągnąć. Być może chciał mu pokazać, że mają jakąś przewagę i Sheeli tak naprawdę nie trzeba się bać, a być może stanowiła ona znacznie większe zagrożenie i chciał zdobyć o jej obecnym wcieleniu tak wiele informacji, jak tylko to było możliwe. Jej postać była niezwykle kontrowersyjna jeszcze w czasach, gdy wszyscy Emisariusze mieszkali razem na zamku. Nikt nie chciał, aby panowała nad Ubar, jednak wszyscy zaakceptowali, że to właśnie jest jej przeznaczone. Nie pobierała nauk, które powinna pobierać, chcąc zasiąść na tronie, a jednak wiedziała wszystko, co musiał wiedzieć prawdziwy władca. Potrafiła zachować dworską etykietę, lecz rzadko kiedy to robiła. Wywoływała w ludziach strach godny najprawdziwszego tyrana, choć nigdy nie próbowała wyrządzić krzywdy społeczeństwu. Jej celem bywały zaledwie jednostki. Wyrządzała krzywdy ludziom z własnego otoczenia i myślała, że nie potrzebuje nikogo, a jednak była całkowicie zależna od swojej pokojówki.

Leo pamiętał, że odbył raz rozmowę z Charlesem na temat Sheeli. Chciał wiedzieć, jak to możliwe, że choć obawiano się o to, jak jej choroba wpłynie na przyszłość państwa, to nikt nigdy nie zakwestionował jej prawa do tronu. Charles uśmiechnął się wtedy i wyjawił wieść tak szokującą, że początkowo Leo nie chciał w to uwierzyć. Wyjawił wszystko, co Dorothy robiła dla Ubar, przez cały czas pozostając ukryta w cieniu. To właśnie ona jako jedyna mogła kontrolować Sheelę, jednocześnie sama dając się jej wykorzystywać. Wpajała jej wiedzę o polityce, uczyła zasad określających funkcjonowanie monarchii i tłumaczyła więzy krwi, które tworzyły się w jej rodzinie na przestrzeni lat. Mówiła o rzeczach skomplikowanych i nudnych w taki sposób, że dotarły nawet do księżniczki, która za nic miała ludzkie życia.

Sheela gardziła ograniczeniami, które ludzkie społeczeństwo na siebie nakładało, a jednak zobaczyła rządzenie państwem jako zabawę i coś dobrego dla zabicia nudy. Chcąc grać w taką grę, wpierw musiała nauczyć się jej zasad. Dorothy, choć była jedynie pokojówką, całymi nocami uczyła się jak być królową, a później wykorzystywała tę wiedzę, by z potwora zrobić władcę. W nagrodę dostawała jedynie pogardliwe spojrzenie własnej pani, która wyrywała jej włosy, biła i poniżała, ale jednocześnie nie mogła sobie wyobrazić życia bez jedynej służki, jaka pozostała u jej boku przez tak długi czas.