Prawnuczka Lucyfera

Nie odpowiedni moment

Rozdział 17

Dreszcze objęły całe moje ciało. Szybkim krokiem wróciłam do łazienki zakładając na siebie kilka suchych ubrań. Nie miałam pojęcia co mam ze sobą zrobić. Strach o Viktorie i jej rodzine wybił mnie z równowagi. Poczucie spokoju
i bezpieczeństwa zniknęło jak za czarodziejską różdżką, ból w piersi nie pozwalał mi normalnie oddychać. Łzy spływały po czerwonych policzkach jak wielki wodospad . Ruszyłam po telefon i wybrałam numer Uriela, ale po 4 próbie włączała się tylko sekretarka. Zeszłam na dół z nadzieją ze rodzice będą w domu. Nie było. Cisza wypełniająca dom doprowadzała mnie do jeszcze większych zmartwień. Chwyciłam za telefon szukając osoby, która mogłaby ze mną pojechać na pomoc do Viktorii . Moja lista kontaktów świeciła pustakami. Próbowałam się do dzwonić do mamy lub taty, ale tak jak u Uriela słyszalnym tylko pocztę głosową. Przy każdym nieodebranym połączeniu dreszcze narastały. Strach nie dawał mi mówić gdy odebrał.
-Sylvian??..
-Halo.
- Mam pewien problem .. mógłbyś - Nie mogłam wydusić słowa. Serce biło mi jak młot, dopiero teraz zorientowałam się
o co chce go poprosić. Jednak teraz nie miało to znaczenia, teraz liczyła się tylko Viktoria. - Sara co się dzieje?
- Mógłbyś mnie zabrać do Viktorii jak najszybciej chodzi o śmierć i życie- Od jakiegoś czasu zawsze chodzi o śmierć i życie w moim życiu, ale nie chciałam teraz przekopywać niesprawiedliwego świata. Będę za pięć minut . - połączenie się przerwało i zostałam sama w pustym pokoju z otaczającą mnie ciszą. Tak jak obiecał pięć minut później czarny dżip stał przed podjazdem. Biegiem ruszyłam w stronę drzwi pasażera. Sylvian już odpalił samochód i ruszyliśmy prostą drogą.
- Co się stało?- Spytał z zmartwieniem w oczach. Jego brązowe oczy wierciły dziury w moich. Wyglądał jak zawsze olśniewająco. Bląd włosy ułożone w perfekcyjnym nieładzie. Czarny T-shirt ze skórzaną kurtka podkreślającą jego opaloną cerę. Jego zmartwienie było prawdziwe i takie naturalne, że łzy same napłynęły mi do oczu razem z pieczeniem . Jednak jak on mógł o tym nie wiedzieć?!! Był sługą Lucyfera, a to wszystko jego sprawka!! Nie mogłam powstrzymać wściekłości,
a uczucie które przed chwilą wywołało we mnie motyle w brzuchu zniknęło. - Nie wiesz? A podobno jesteś taki zżyty
z Lucyferem. Na początku Uriel, wczoraj moja mama, a dziś Viktoria !!! - Sara Lucyfer jest zły i jest odpowiedzialny za Uriela ,ale twojej mamie nie zrobił krzywdy bo się jej boi, a właściwe ciebie . Po ostatnim wybuchu twojej mocy Lucyfer się wycofał. To na pewno nie on . - Słucham? - Tak , poza tym cały czas jestem z nim w kontakcie i wiedziałbym jakby się gdzieś przemieścił . - Czyli to nie Lucyfer ? To kto?- Całkowicie się pogubiłam, już nie powstrzymywałam łez, moją twarz objęłam rekami by nie pokazywać słabości. Sylvian się zaniepokoił i jedna ręką złapał moją i delikatnie otarł mi łzy.
- Nie wiem kto to, ale obiecuje ci że się dowiemy. - Z bocznej szuflady wyjął paczkę chusteczek higienicznych i mi je podał. Zmusiłam się do uśmiechu i wytarłam policzki. - Przepraszam...- Wydukałam po dłuższej chwili. To nie było w porządku od razu go oskarżyłam, nawet jak wszystko wskazywało na Lucyfera Sylvian nie jest niczego winien. Złapałam jego rękę leżącą na skrzyni biegów. Nasze dłonie połączyło porażenie prądu i ten piękny dreszcz jak przy naszym pierwszym spotkaniu. Jego brązowe oczy zwróciły się prosto na mnie i nasze spojrzenia jakby się elektryzowały. Nasze głowy zaczęły się do siebie nawzajem zbliżać, gdy nagle usłyszeliśmy głośny brzęczący klakson. Jak oparzeni odsunęliśmy się od siebie, a Sylvian przyspieszył. Stres dochodził do zenitu wjeżdżając do miasta Viktorii. Kazałam Sylvianowi jechać szybciej, ale nie chcieliśmy zostać zatrzymani. Na jej ulicy moje ręce były białe jak mąka, knykcie zsiniały , a po czole spływały krople potu. Nawet się nie zastanawiając wyskoczyłam z samochodu i pobiegałam w stronę drzwi. Waliłam pięściami o metalową powierzchnię aż poczułam zapach krwi. Wtedy czyjeś silne ręce odsunęły mnie na bok.

- Sara, ja otworze.

- Nie mamy czasu!

- Twoim sposobem nigdy tam nie wejdziemy.