CİN KASABASI (TAMAMLANDI)

[2. KİTAP] 7. Bölüm

💀

Burnuma dolan rahatsız edici koku eşliğinde rahatsızca kıpırdandım uzandığım yerden. Gözlerim kapalı fakat bilincim dakikalardır açıktı. Burnuma dolan kokudan anladığım kadarıyla, bulunduğum yer bir hastane odasıydı.

"Neden baygınlık geçirdiğini tespit edemedik. Lâkin tahminlerimiz küçük çaplı bir şok olduğu doğrultusunda."

Kulağıma tanıdık gelmeyen sesin bir doktora ait olduğunu anlamam uzun sürmemişti. Doktorun konuşmasının ardından aşina olduğum başka bir ses doldu kulaklarıma.

"Ailesine haber vermem gerekiyor sanırım." Ses, Evran'a aitti. Beni hastaneye o getirmiş olmalıydı. Ah, sanırım bu utanç vericiydi. Onun yanında kriz geçirmiş olmam benim hakkımdaki düşüncelerini değiştirmiş miydi merak ediyordum doğrusu.

"Siz neyi oluyorsunuz?" Doktorun sorusuyla beraber gözlerimi aralayıp, güçlükle konuşmaya çalıştım.

"A..arkadaşım." Pürüzlü çıkan sesim boğazımı acıtmıştı. Gözlerimi tekrar kapatıp, yutkunarak acının geçmesini beklerken doktor, anladığını belirten bir mırıltı çıkarıp odayı terketti.

"İyi misin? B..ben ne olduğunu anlayamadım, birden yere yığılıp kaldın. Bir rahatsızlığın falan mı var?"

Ona rahatsızlığımdan bahsetmek istemiyordum. İlk defa arkadaş edinmiştim ve saçma sapan bir rahatsızlık yüzünden onu kaybetmeyi göze alamazdım. Gözlerimi açtım ve son kez yutkunduktan sonra konuşmak için dudaklarımı araladım.

"Hayır, bir rahatsızlığım yok." deyiverdim, kendimden emin bir sesle. Yalan söylediğimi anlamaması için sesimi oldukça ikna edici tutmaya çalışmıştım.

"Ailene haber vermemi ister misin? Ben onlara nasıl ulaşacağımı bilemediğim için haber veremedim."

"Gerek yok. Boşu boşuna telaşlandırmayalım onları. İyi hissediyorum şu an." Ailem kriz geçirdiğimi öğrendiğinde yeniden evham yapabilirlerdi. Bu yüzden şimdilik gerek duymuyordum.

"Doktor uyanınca çıkabileceğini söylemişti. Hemşireyi çağırayım da şu serumu çıkarsın." Evran odadan çıktığında, bakışlarımı koluma indirdim ve serumu görerek gözlerimi devirdim. Hasta değildim, seruma gerek yoktu. Bazen doktorların serumu adet edindiğini düşünmüyor değildim. Birkaç dakika içerisinde Evran kapıda bir hemşireyle gözükmüş, ikisi birden yatağıma doğru ilerliyorlardı. Hemşire serumu kolumdan çıkardığında doğruldum ve ayaklarımı sarkıtıp, yatağın yanındaki ayakkabılarımı giyerek ayağa kalktım. Gözlerim hafif kararır gibi olduğunda yatağın başlığından tutunarak ayakta durmaya çalıştım.