CİN KASABASI (TAMAMLANDI)

[2. KİTAP] 11. Bölüm

💀

Sona yaklaştığınızı farkettiğinizde artık hiçbir şey eskisi gibi olmuyordu. Son diyordum; çünkü bir son vardı, hissediyordum. Bir şeyin kırılma noktası o şeyin sonu ve başka bir şeyin başlangıcı oluyordu. Ya bu sonun bir başlangıcı olmazsa? Neyimi yitirecektim? Sadece aklımı mı yoksa sevdiğim insanları mı? Her türlü benim için bir son olacaktı. Şimdilik vardığım sonuç aklımı git gide yitiriyor olmamdı. Bir şizofrene dönüşebilir, belki de aileme zarar verebilirdim. Ya da..

Ya dası düşündüğüm en son ihtimaldi. Yaşadıklarımın paranormal olaylar olduğunu varsayarsak, muhtemel sonum ölüm olabilirdi. Üstelik benim sonum ölüm olmasa bile bu tür olaylarda şahıs bir canavara dönüşüp etrafındaki herkese zarar verebiliyordu. Duyduğum ve okuduğum tüm paranormal vakalarda sıklıkla yaşanan durum bunlardan ibaretti.

Zihnimin dönüp dolaşıp aynı şeyleri düşünüyor olmasından sıkılmıştım. Bazen gözlerimi açtığımda, 'artık ne olacaksa olsun' diye düşünüp her şeyi akışına bırakmak istiyordum. Fakat bazen de sona yaklaştığımı hissederek, başıma gelebilecek şeylerin ihtimalini düşünmeden edemiyordum.

Sebebini bilmediğim şekilde bugün tepkisiz uyanmıştım. Gördüğüm kâbusun her saniyesini an be an hatırlıyor, fakat herhangi bir tepki göstermiyordum. Gördüğüm kâbustan anlamlar çıkarmaya da çalışmamıştım üstelik. Saatler önce uyanmış, yatağımda boş ve ruhsuz gözlerle odamın penceresinden dışarıya bakıyordum. Annem benden birkaç saat sonra uyanmış, benim için kahvaltı hazırlamıştı. Lâkin canım hiçbir şey yemek istemediğinden, kahvaltı tepsisine dokunmamıştım. 

"Bugün fazla durgunsun. Her şey yolunda mı?" Annemin sorusuna bile yanıt veremeyecek kadar boşlukta hissediyordum kendimi. Fakat bir taraftan da içten içe babamın nereye, neden gittiğini ve neden hâlâ dönmediğini merak etmeden duramıyordum. Yatakta doğruldum ve oturur pozisyon aldıktan sonra bakışlarımı koltukta oturan annemle buluşturdum.

"Babam nereye gitti anne? Neden gelmedi hâlâ?" Dünden beri kafamı kurcalayan bir diğer soru da anne ve babamın benden gizledikleri şeyin ne olduğuydu. Paranormal bir şey olduğunu tahmin etmek zor değildi, lâkin yine de bilmek isterdim.

"Gelecek, o her şeyi çözer. Seni de kurtaracak." Sesi kendinden emin çıkmasına rağmen, gözleri dolu doluydu. Dokunsam ağlayacak gibiydi sanki. Ona kıyamayıp üzerine gitmek istemesem de, onunla konuşup bir şeyleri halletmemiz gerekiyordu. Nereye kadar susabilirdik ki?

"Bana cinlerin musallat olduğunu düşünüyorsunuz, değil mi anne? Muhtemelen babam da bir büyücüden ya da bir hocadan yardım almak için gitti."