Crashed Hearts ✔️

Chapter 02

ALICIA'S POV

I woke up around 7:00 am, may nakascheduled akong therapy ngayong araw kaya maaga akong ginising ni Jessica.

"Are you ready?" She asked.

"For the pain? Haha"

Mapait akong ngumiti sa kanya habang binbihisan niya ako. It's my 3rd therapy and I bet na ganun pa rin kasakit yun like the first time I've tried. Hindi ko nga alam bakit pilit pa nila akong pinapasok doon.

"Kailangan ko pa ba gawin ito?"

Tumigil siya sa pag-aayos ng dektrose at tumingin sa akin. She smiled and look at me like she's hoping..

She's hoping I could walk again.

"Of course, Hindi ba't gusto mo rin makalabas rito? Haha. Ako rin gusto lumabas kaso naalala kong nurse ako"

I nodded, pero sabi ng doctor mayroon na lang akong 30% chance para makalakad ulit. Bakit pa sila umaasang makakalakad ako? Panigurado namang baldado na ko.

"What do you want for breakfast?" Tanong sa akin ni Jessica ng nasa pintuan na siya at akmang lalabas.

"Anything.." She nodded and walked outside.

Habang mag-isa, pinilit kong itayo ang sarili ko at lumapit papunta sa wheelchair.

"Ahhh!" Para akong pinapatay sa bawat sakit na nararamdaman ko--Argh!

"No.." Nakatayo na ko pero hindi ko magawang igalaw ang kaliwa ko, medyo kumikirot ang kanan ngunit pinilit kong lumapit sa wheelchair.

Kaya mo yan self..

15 mins na siguro akong nakatayo, pero kahit anong pilit ko ay hindi ko maigalaw ang sarili ko papunta sa wheelchair.

Bakit ganun? Why do I feel like I'm already useless? Why do I feel like nabubuhay na lang ako para maging pabigat sa iba? Nagsimula na namang mag-unahan ang mga luh ko kasabay ng sakit mula sa puso dahil sa pagkadismaya

Sumalampak ang pwet ko sa higaan. I wiped the tears off my face at saglit na sumulyap sa labas ng bintana. Ayoko munang mag-isip ng kung ano anl dahil baka mag-trigger na naman ito sa sakit ko.

There's a park in this hospital kung saan pwedeng mag-laro yung mga patients na may mental condition at iba pa.

I smiled bitterly by the thought na never akong makakatakbo katulad ng mga batang masayang naglalaro sa labas. Halos mga bata ang naroroon kasama rin ang mga nurse na nakapukaw alagaan sila. But someone caught my attention..

A male patient with messy black hair stares at my window. He's smiling and waving his hand as if nakikita niya kong nakatingin rin sa kanya.

Nagulat ako kaya tinakpan ko ng kurtina ang bintana, halos lumundag ang puso ko at bigla akong kinakapos ng hininga.

"Huy? Okay ka lang?"

Mas bumilis pa ang tibok ng puso ko ng mabigla sa pagdating ni Jessica-- Aish! Kala ko multo!

"T..There's a g..guy.. Outside the windooowwww" Mautal utal ako sagot dahil hindi pa rin bumabalik ang tamang paghinga ko.

She checked the window and look at me in disbelief.

"Wala naman"

I look again at wala na yung lalaking patient, lumingon ako kay Jessica at mukhang hindi niya talaga ako pinapaniwalaan.

"Pero.."

"Hay nako, Icia. You're hungry remember? Gutom lang yan" Sambit niya.

Naglagay siya ng folding table at inihain ang breakfast ko. It's a pair of toast bread with brewed coffee and a piece of apple.