The Badboy's Baby

Epiloog

12 maanden later
Pov. Claire

Ik doe mijn ogen gestrest open wanneer ik gehuil hoor uit de kamer naast de mijne. Ik veeg zachtjes in mijn ogen en gaap snel. Wanneer ik de deuropening inloop, stopt het gehuil. 'Claire, je ziet er moe uit, ga maar weer lekker slapen. Ik houd het hier prima uit,' mompelt mijn stiefmoeder bezorgd. Ik kijk haar aan met een lieve glimlach, maar kan niet weg lopen. Ik neem mijn zoontje in mijn handen en wieg hem zachtjes heen en weer. Een traantje valt over mijn wang wanneer hij mijn vinger vastgrijpt. Ik glimlach naar hem en mompel wat lieve woordjes. Een gevoel vol genot overheerst me, ik heb zo veel geluk dat ik hem heb. Hij brabbelt wat naar mij en ik kan het niet laten om te lachen.

Ik ga vermoeid op de grond zitten en kijk mijn zoontje Alejandro alert aan. Ik geef hem een speeltje en gelijk zie ik hem wat ertegen brabbelen. Er vormt zich weer een klein lachje op mijn gezicht. Hij verdwijnt wanneer mijn stiefmoeder bloedserieus de kamer binnenloopt. 'Je hebt bezoek,' zegt ze zachtjes. Ik kijk haar verbaasd en verward aan en sta op. Ik til Alejandro op en leg hem half op mijn schouder, zodat zijn gewicht verdeelt is over mijn lichaam.

Wanneer ik een bekend gezicht zie in de deuropening lijkt het wel alsof mijn wereld stil staat. Even kan ik niks doen of uitbrengen. 'Hey Claire,' zegt een stem die ik bijna niet meer kan herkennen. Hij ziet er totaal anders uit dan hoe ik hem kende. Hij zet een stapje vooruit richting mij en Alejandro. Snel zet ik er een achteruit, en grijp mijn zoontje beter vast. Nu Alejandro zich in het licht bevind, kan Reece hem ook zien. Zijn blik veranderd gelijk en even zie ik hem worstelen met zijn gevoelens. 'Is dat..' hoor ik hem zeggen. Moeilijk slik ik mijn tranen weg en knik zachtjes. Hij kijkt mij sprakeloos aan en staart verbaasd naar mijn zoontje. Snel verbeter ik mezelf: ons zoontje. Niet dat hij er voor ons is geweest al die tijd. 'Wat wil je Reece?' zeg ik moeilijk. 'Ik..' begint hij, maar hij kan zijn zin niet afmaken. 'Het is ongeveer een jaar nadat ik mezelf heb overgeven aan een afkickkliniek en ben er nu al een paar weken uit... en...' even zie ik zijn ogen vol met pijn, maar zodra hij naar mij kijkt laat hij her verdwijnen. Verbaasd kijk ik hem aan. Ik weet wel dat hij af en toe een glaasje teveel dronk... Maar sinds het tussen ons uit ging had ik niet gedacht dat hij...
'Ik begrijp het niet.' mompel ik. 'Het was een moeilijk tijd na..' weer stopt hij midden in zijn zin. Ik weet wat hij bedoelt. Hij was niet de enige, het was het moeilijkste jaar van mijn leven. 'Je hebt me achtergelaten...' Ik veeg Alejandro over zijn zachte donkerbruine haren. Hij kijkt met pijn in zijn ogen, waarschijnlijk omdat hij dat van mij voelt. Het breekt mijn hart om hem zo te zien. 'Je hebt ons achtergelaten...' Ik snuif mijn opkomende tranen weg. 'Je hebt ons achtergelaten om vervolgens een andere vrouw te doen. Ja, dat ben ik niet vergeten.' Ik zie zijn ogen waziger worden en voor een seconde kijkt hij weg. 'Je hebt je kind achtergelaten,' fluister ik dan. 'Niet alleen mij, maar ook je kind!' zeg ik nu wat bozer. Het doet me denken aan hoe boos ik was toen ik net Alejandro op deze wereld had gebracht. Hoe zeker ik was dat Reece elk moment voor de deur zou staan—zoals nu eigenlijk. Maar dan veel, veel eerder. Alejandro lijkt niet eens meer op een pasgeborene. Hij lijkt op zijn vader. Dezelfde neus, dezelfde ogen en hetzelfde haar. Oh, hoe graag ik dat ook had willen delen met hem. Maar dat gebeurde niet. Hij kwam maar niet. Zelfs de meeste vrienden die ik had hadden me achtergelaten. Wie wilt er nou vrienden zijn met een moeder die alleen maar tijd heeft voor haar kind? Reese heeft niet alleen Alejandro's leven moeilijker gemaakt, maar ook dat van mij.

'Ik moest wel! Ik wilde niet dat hij die kant van mij kon herinneren en...' Reece kijkt mij aan. Hij weet dondersgoed wat een kut excuus dat is.
'Dus liet je ons achter? Liet je mij een alleenstaande moeder worden?' Ik probeer mijn gevoelens onder controle te houden—voor Alejandro. Iemand moet er sterk voor hem zijn.
'Ik dacht niet dat je mij ooit nog wilde zien nadat ik...' Reece durft zijn zin niet af te maken. Maar goed ook, want ik wil het niet horen.
Een stilte valt. Een stilte waar ik niet weet of ik de deur in zijn gezicht moet slaan of dat ik hem naar binnen moet uitnodigen.

'Het spijt me,' zegt hij dan, 'voor alles wat ik heb gedaan.'
Ik probeer mijn tranen in te houden. Hij heeft geen idee hoeveel pijn hij mij heeft aangedaan. Maar het te horen komen uit zijn mond. Dat hij zelf ook denkt dat de dingen die hij gedaan heeft niet oké zijn... Het geeft me een gevoel die ik nog niet wil accepteren.
'Zodra je weg was, heb ik het afgebroken met mijn collega. Ze heeft alles verteld aan mijn baas. Ik had mijn baan verloren, een hoop geld...' Ik weet hoe belangrijk zijn werk voor hem was. Maar ik voel geen sympathie. Werk is vervangbaar. Mijn zoontje en ik niet.  'En mijn reputatie, maar...' Hij haalt diep trillend adem. 'Ik verdiende het.' Zijn doorweekte ogen kunnen de druk niet meer aan en een eenzame traan loopt langzaam over zijn wang. 'Ik verdiende het.' Dit keer zeker van zijn zaak.
'Ik wilde zo graag naar je teruggaan, Claire. Maar ik wist dat als ik naar je terugkwam in de staat waarin ik was... Niemand verdient dat.' Hij probeer oogcontact met mij te maken. Maar elke keer als hij dat doet beginnen ze automatisch te tranen, dus kijkt hij weg, naar de grond. 'Ik heb hulp gezocht. Echte hulp gezocht.' Hij haalt weer diep trillend adem en veegt snel de paar tranen weg die zijn verspreid over zijn gezicht. 'Ik denk dat ik beter ben. Beter mentaal...' Voor het eerst kan hij zijn oogcontact met mij behouden. Hij lijkt zeker van zijn zaak. Zo zeker. 'En een betere vader.'
Dat is de druppel voor mij. Tranen beginning nu ook over mijn wangen te stromen. Ik probeer ze tegen te houden door op mijn lip te bijten, maar het is hopeloos. Ze blijven maar komen en komen. 'Reese, ik...' Ik weet niet wat ik moet of wil zeggen. Ik wil hem vertellen dat ik hem vergeef, maar daar ben ik nog niet zeker van. Ik weet wel dat ik hem nu begrijp. Het sluit mijn wonden, weten dat hij mij niet uit koud bloed verliet. Maar de littekens blijven knagen aan mijn hart. Littekens die ik waarschijnlijk nooit kwijt zal kunnen raken.
'Het is al goed, Claire. Je hoeft me niet te vergeven.' Toch lijkt hij er gebroken over. 'Ik begrijp het.'
Weer staan we in stilte tegen over elkaar. Het is deze stilte waarin ik merk dat Alejandro zich dichter tegen mij aan heeft getrokken. Ik veeg hem over zijn wang en plant een kusje op zijn hoofd. 'Alles komt goed, Beestje,' fluister ik. 'Alles komt goed.' Dan draai ik me om naar Reece. Door de stilte waarin we ons bevelen word ik herinnert aan waar we staan. Ik haal diep adem, eindelijk klaar om hem naar binnen te laten. In ons huis, en misschien zelfs ons hart. 'Je mag binnen komen,' zeg ik zachtjes, waarna ik de deur voor hem open houd.
Hij glimlacht verbaasd. We hadden beiden niet zulke gastvriendelijkheid van mij verwacht. Maar zijn ogen zijn niet gevestigd op mij, het huis of de deur, maar op ons zoontje. Ik kan voelen hoe graag hij hem wilt vastpakken, maar ik ben daar nog niet klaar voor. In plaats daarvan loopt hij naar binnen en gaat zitten op de bank. 'Wat nu?'
Ik ga tegenover hem zitten, met Alejandro op mijn schoot. 'We kunnen beginnen met wekelijkse bezoekjes. Daarna zien we wel weer.'
Reese kijkt me dankbaar aan. Ook al ben ik niet super blij om hem weer hier thuis te hebben... Het moet. Alejandro verdient een vader. Eentje die er voor hem is wanneer hij valt, wanneer hij twijfelt aan zichzelf. Hij verdient een goede vader die hem weer kan opbouwen wanneer hij uit elkaar valt.
Ik leg mijn vinger voor die van Alejandro, en als automatisch grijpt hij hem en vlecht hij zijn vinger er om heen.
We komen hier wel doorheen.
Met of zonder Reese.
Maar als de keuze aan mij lag, liever met.