Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
»»-------------¤-------------««
-Jisung, uświadomiło mi to, że nie chce żadnych typów z portalu randkowego, chce być z tobą i jak zawsze musiałem się dostosowywać do innych to ten jeden raz w moim życiu chcę być egoistą. Chce móc nazywać cię swoim.
-Um Minho-Jisung nerwowo odkłada niewielką szklankę na stół-Bo ja ogólnie to się bardzo cieszę i take tam, nawet miałem załamanie przez Jacksona, ale muszę zmyć farbę.
Szatyn mruga kilka razy i odprowadza wzrokiem niewielką sylwetkę chłopaka. Kiedy znika z pola jego widzenia to wzdycha mocno i opuszcza głowę. Co to ma znaczyć?! Jisung natomiast podtrzymuje się nad umywalką z trudem łapiąc oddech.
"Chcę móc nazywać cię swoim" brzęczy mu ciągle w głowie sprawiając, że przyjemna fala ciepła roznosi się po jego brzuchu. Przymyka oczy, a dłońmi leniwie szczypie się po swoich dłoniach. Jest szczęśliwy.
-To nie jest sen..- Uśmiecha się do siebie jak głupi i energicznie spłukuje niebieską farbę. Później jak najszybciej myje włosy szamponem i staje przed lustrem biorąc nową suszarkę Hyunjina. Odgłos suszarki dociera do uszu Minho, który dalej z zdezorientowaniem siedzi na kanapie cierpliwie czekając na Jisunga. Skoro czekał tyle miesięcy to może poczekać jeszcze parę minut.
Po chwili Jisung wchodzi do pokoju z dwiema herbatkami i z niebieskimi włosami.
-Pasują ci-Mówi Minho skupiając się na odcieniu niebieskiego, przypomina worki na śmieci do których wrzuca się papier.
-Uh..Masz herbatkę- Niezręcznie. Jisung tak by opisywał ten moment w wypracowaniach na języku koreańskim. Podaje kubek z wymalowanym króliczkiem Minho i siada obok niego wyraźnie spięty- To ten, na czym my to...
A Minho pochyla się, tak ostrożnie, biorąc wdech i go wypuszczając. Ich serca mocno biją, tak głośno, że stają się dla nich słyszalne, a szatyn jest tak blisko, tak blisko, że Jisung nie czuje swoich nóg i nie czuje swoich palców i nie czuje pustki pomieszczenia, ani nie czuje dymu z papierosów Hyunjina, który nie zdążył ulecieć wraz z letnim, burzowym powietrzem przez okno. Jedyne co czuje to Minho, wypełniający Jisunga niekontrolowaną pulą emocji.
-Mogę cię pocałować?- Drżący głos chłopaka dociera do jego uszu a Jisung kiwa głową, łapiąc za szyję chłopaka i przyciągając go do siebie.
To nie jest pierwszy raz kiedy Jisung całuje Minho, ale pierwszy raz tak to odczuwa. Pierwszy raz zwraca uwagę na to jak jego usta są delikatne, kiedy je przygryza czuje się jakby przygryzał watę cukrową, a on sam się rozpuszcza i dryfuje nieważki po oceanie uczuć. Minho jest słodki.
Minho próbuje przybliżyć się jeszcze bardziej o ile to w ogóle możliwe, ale Jisung go uprzedza wstawiając ręce pod jego nogi i usadawiając go sobie na udach.
