Stranded

27

D

"D.... Don't leave..."

"Come here, Aya.." kinuha na ni ate sakin si Aya. Ayaw pa nito bumitaw sa pagkakayakap sakin, iyak pa din ng iyak.

"Sure ka na ba dito anak?"

"Yes, mommy.. Sure na ko. Mom, please don't cry.. Ang hirap umalis ng ganito ohh.."

"Deanna, anak..." niyakap ako ni dad.

"Susunod kami sayo dun..."

"I'm okay dad..."

"Basta, susunod kami sayo... Mag iingat ka dun.."

Tinawag na yung flight ko...

"Sige na, kailangan ko ng umalis..."

"Deanna...." hinarap sakin ni ate ang phone niya.

Tumatawag si Jema sa kanya..

"Hindi mo ba siya kakausapin?"

"Anong sasabihin ko ate?"

"Magpaalam ka ng maayos, Deanna.. Ilang araw ka na niyang hinahanap sakin. Di ko na kayang magsinungaling sa kanya."

"Sige na ate, mom, dad.. I need to go.." niyakap ko ulit sila..

"D, are you coming back?" haaaay.. Umiiyak pa din tong batang to..

"I will try, Aya.. Behave ka kay mommy mo ah? I love you.." she hugged me and I kissed her on the forehead..

Lumakad na ako papasok..
.
.
.
.
.
Flashback

"What's my chance, doc?"

The surgery didn't work well...

Oo, nung mga unang buwan after ng surgery bumuti ang pakiramdam ko. Walang masakit sakin, okay ako. Nagagawa ko pa ngang makapagtrabaho. Parang normal ulit.

Sinunod ko naman lahat ng sinabi sakin. Pero bakit ganon? Bakit ganito na naman...

"Sigurado ka ba talaga, Deanna? Gusto mong gawin yung last option? You know the risk."

"Alam ko yung risk, ate Den.. Ilang beses ko na bang narinig yan.. Ang tinatanong ko, ano yung chance of me surviving after non? O makakasurvive ba ko during the procedure? Ano? Ikaw ang mas nakakaalam.."

Desperado na ko... Gusto kong subukan lahat ng option na meron ako.. Ayokong bumitaw basta basta..

"Kung ako ang tatanungin mo, Deanna.. Ayokong i-risk. Your chance is low. Masyadong mahaba yung procedure, di kakayanin ng katawan mo, Deanna.. Please, don't do this.."

No! No! This can't be..

"Ano na lang palang gagawin ko? Wala na? Ganito na lang. Maghihintay na lang ako ng oras ko? Ganon ba ang sinasabi mo, doc?"

"Hindi yan ang sinasabi ko.. We can still do some management here.. Yung sigurado tayo na kakayanin mo. Wag lang yung gusto mong gawin, you will not survive the procedure, Deanna.."

Wala na talaga akong pag asa.. Wala na kong magagawa.
.
.
.
.
"Bakit dito ka nagpasundo, baby? Okay ka lang ba? Akala ko nasa office ka." bungad niya sakin pag pasok ko ng kotse niya.

Pinuntahan ako ni Jema sa office kanina, isusurprise daw niya sana ako kasi wala silang pasok. Pero nasa ospital ako.

Di ko na sinabi sa kanya para di siya mag alala. Pero wala din pala, nalaman niya din. Sinundo niya ko dito. Gusto niyang mag lunch kami.