Sisin İçinden Geçersem

BÖLÜM 6| Aydınlık Melekler

Alan Walker- Faded

Evet, tam karşımda gördüğüm şey bir hayal değil. Eminim. Ceyda'nın sözlerini kulaklarımda yankılanıyordu. Simin Sarayı. Buradaki tüm sarayların bir ismi var demek ki. İnsanlar alkışlıyor ve haykırıyordu. "İşte kurtarıcımız." "Hoş geldin." Onların da bağırışları kulaklarımda çınlamaya başladı. Ceyda yüzümdeki ifadeyi görmüş olacak ki meydandaki insanlara döndü ve "Tamam. Tamam. Şimdi sessiz olalım lütfen. Nisa'nın bir şeyleri öğrenmeye ihtiyacı var."

Bu sözü üzerine ona döndüm ve kafamı abartılı bir şekilde aşağı yukarı salladım. "Lütfen." dedim. Ceyda gülümsedi ve "İstersen ilk önce içeri girelim. Sana biraz açıklama yapalım." dedi. Yapalım mı? Biri daha gelecekti demek ki. Dilim tutulmuştu. Sadece kafamı salladım. "Gel." dedi ve Simin Sarayı denilen yere doğru yürümeye başladı. Arkasından ürkek adımlarla yürümeye başladım.

Sarayın uzun ve gösterişli kapısını ittirdi ve kapı ardına kadar açıldı. İçeride gözlerimi gezdirirken adeta büyülendim. Bu saray dışarıdan gösterişli olduğu kadar içeriden de oldukça gösterişliydi. Sarayın devasa kapısının kapanmasının sesiyle gözlerimi Ceyda'ya döndürdüm. "Hadi gel. Sana odanı göstereyim." dediğinde anlamaz gözlerle ona baktım. Gözlerini devirdi. "Tamam. Odana bir çıkalım. Sonra anlatacağım zaten her şeyi." dedi bıkkın bir sesle. Kafamı salladım.

Her adım attığımda etrafımdaki şeyler dikkatimi çekiyordu. Büyüleyici mimari eserler vardı her yerde. Heykeller ve çeşit çeşit tablolar vardı. Hepsi büyüleyiciydi. Uzun bir koridoru geçtikten sonra sarayın salonu gibi bir yere geldik. Bomboş bir yerdi. Oldukça genişti. Bomboş alanın en sonunda olan heykel dikkatimi çekti. Ona bakmak için ilerledim. 

Çok büyüktü. Bir melek heykeliydi ama bu heykelin bir yarısı bembeyaz diğer yarısı ise simsiyahtı. Aydınlık ve Karanlığın melekleri gibiydi. Heykeli gördüğümde hissettiğim şey korku oldu. Şiddetli bir korku.

Ceyda benim yokluğumu fark etmemişti. Arkamdaki ayak seslerini duyunca bakışlarım yavaşça arkaya döndü. Odanın öbür ucundan biri beni izliyordu. Yavaş yavaş yaklaşmaya başlayınca karşımdaki kişinin beyaz saçlı ve büyüleyici mavi gözleri olan bir erkek olduğunu gördüm. Beni görünce tek kaşını kaldırdı ve gülümsedi. Yanıma yaklaşmaya devam ederken kalp atışlarım artamaya devam etti. Yanıma geldiğinde bir süre beni inceledi ve sonra "Sen Nisa olmalısın." dedi. Buraya gelmeden ünlü olmuştum bile. Kafamı salladım yavaşça.

Elini kaldırdı ve "Ben Ateş." dedi. Bir süre eline baktım. Sonra yapmam gereken şeyi anladım ve yavaşça elini sıktım. Onun elinin sıcaklığı tüm vücudumu ısıttı. Sopsoğuk vücudum bir anda ısınıverdi. "Ben de Nisa." dedim ama çocuk zaten benim adımı biliyordu. Sen Nisa olmalısın, demişti zaten. Aptal durumuna düşmüştüm yine.

Gülmeye başladı. Bir süre güldü sonra elimi bıraktı. "Hoş geldin." dedi. Gülümsedim. "Hoş buldum ama ben burada ne olduğunu, neden burada olduğumu ve beni nereden tanıdığınızı bilmiyorum. O yüzden şu an biraz gerginim. Bana kimse bir şey açıklamıyor ve ben de delirmek üzereyim." dedim tek bir nefeste. Sanırım çok konuşmuştum.

Ciddileşti. "Ceyda sana anlatmadı mı?" dediğinde Ceyda geldi. "Nereye kayboldun? Deminden beri seni arıyorum." dedi. Daha sonra Ateş'i gördü. "Tanışmışsınız." dedi. Ateş kafasını salladı. "Sen kıza hiçbir şey anlatmadın mı?" dediğinde Ceyda iç çekti. "Anlatacaktım ama hanımefendi bir anda gözden kayboldu." dedi bana ters bir bakış atarak. Gözlerimi devirdim.

Ateş "Tamam o zaman. Şimdi anlatabilirsin." dedi Ceyda'ya dönerek. Ceyda sinir bozucu bir şekilde gülümsedi. "Kolaysa sen anlat." dediğinde Ateş omuz silkti. "Severek." dedi. Ceyda dudağını aşağı büzerek "O zaman sen anlat çünkü bu kızla uğraşmak istemiyorum artık." dediğinde üstüme alındım. "Ben ne yaptım ya? Merak etmek suç mu?" dedim ve kollarımı göğsümde birleştirdim. Ateş kafasını salladı. "Nisa haklı Ceydacığım. Hadi kış kış." dedi ve Ceyda'yı kovdu. Ceyda ellerini kaldırdı ve "Çok da meraklı değilim zaten." deyip hızlı adımlarla yanımızdan ayrıldı.