"Sis, beni içine alırken ellerim bomboş bekliyorum. Beklemek istemiyorum. Yavaş yavaş kaybediyorum ruhumu, sesimi. Her şeyim olan sesimi... Simin Sarayındaki insanlara güvenmeli miyim bilmiyorum. Yoksa sise mi güvenmeliyim? Bu Melekler ve Şeytanlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Acayip bir şekilde Ceylan'a karşı olan sinirim tamamen yok olmuştu. Ceylan da gülümsüyordu. Muhtemelen rahatladığımı o da anlamıştı. "Nasıl yani ayrıldınız?" dedim sakince. Gülümsemesi daha da büyüdü ve "Ayrıldık işte ve bundan hiç şikayetçi değilim. Hatta sanırım mutluyum." dedi.
Anlam veremiyordum. Ayrılan kızlar gece gündüz ağlamaz mıydı? Ceylan ayrıldığı için havalara uçacak gibi görünüyordu. İster istemez benimle dalga geçiyormuş hissine kapıldım. Çünkü bu hiç normal değildi.
"Sen ciddi misin? Yoksa benimle oyun filan mı oynuyorsun?" dedim ve etrafıma bakınmaya başladım. İçeri gizli bir kamera yerleştirmiş olabilirdi. Belki de şu an benimle dalga geçiyordu ve bunu kameraya kaydediyordu. Bu şekilde de beni yerle bir etmek istiyordu belki de. Bilemezdim. Değil mi?
Kafasını iki yana salladı ve güldü. "Oyun filan oynamıyorum. Gerçekleri söylüyorum. Azıcık inansan bana ne olur ki?" dedi usanmış gibi. "Tamam. Sana inanıyorum." Gülümsedi ve sargılı olan elime bakmaya başladı.
"Ah Nisa. Neden böyle bir şey yaptın ki kendine?" dedi bakışlarını sargılı elimden yüzüme çevirirken. Kafamı yastığa geri attım. "Belki de yapmam gereken budur Ceylan. Belki Doruk öldüğü için kendime de acı çektirmeliyimdir. Çünkü hepsi benim suçum. Ona gelen zararların suçlusu benim."
Kafasını iki yana salladı. "Hayır Nisa. Suçlu sen değilsin. Kimse suçlu değil." dedi. Dehşetle ona döndüm. "Ölmesine neden olan kişi Bora ama." diye bağırdım. Bağırmamla beraber işaret parmağını dudağına bastırdı. "Sessiz ol." diye beni uyardı.
Ama ben sessiz olmak istemiyordum. Sessiz kalmak istemiyordum artık. Herkes öğrensin istiyordum. Herkes Bora'nın katil olduğunu bilsin istiyordum. Doruk'un Bora yüzünden öldüğünü öğrenmesini istiyordum ve ona göre davransınlar istiyordum.
"Sessiz olmak istemiyorum artık Ceylan. Herkes Bora'nın katil olduğunu bilsin istiyorum." dedim. Dehşetle ve endişeyle "Sessiz olsana ya. Biri duyacak şimdi." diye beni tekrar uyardı ama ben onu dinlemiyordum. "Haklıyım ama. Haklı olduğum konularda niye yalan söyleyeyim? Niye sessiz kalayım?"
Ceylan dudaklarını yaladı ve kafasını iki yana salladı. "Sana inanamıyorum Nisa." dedi. "Demek bu yüzden meleklere kabul edilmemişsin en başta. Bizi ele vermeye yatkın olduğun için. Melekleri sırtından bıçaklayabilecek olduğun için. Sana bunları anlatmamamız gerekirdi. Melekleri kolayca satabileceğin aklımızdan dahi geçmezdi."
Hayal kırıklığına uğramış gibi görünüyordu. Şu an Ceylan'ın yüzündeki ifadeyi Ateş'in yüzünde de görmüştüm. O da Karanlık Meleklerin haklı gördüğüm için bana hayal kırıklığıyla bakmıştı ve kalbimi acıtmıştı. Ama o bunu bilmiyordu bile.
Sadece kafamı iki yana salladım. Ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Bir şey söylemem gerekir mi onu bile bilmiyorum. En mantıklı şey susmaktı sanırım.
