"Sis, beni içine alırken ellerim bomboş bekliyorum. Beklemek istemiyorum. Yavaş yavaş kaybediyorum ruhumu, sesimi. Her şeyim olan sesimi... Simin Sarayındaki insanlara güvenmeli miyim bilmiyorum. Yoksa sise mi güvenmeliyim? Bu Melekler ve Şeytanlar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bazen vereceğimiz karar sadece bizim kaderimizi etkilemiyordu. Bazen vereceğimiz karar insanlığın kaderini de belirleyebiliyordu.
---
Hala büyük bir şaşkınlık içindeydim. Hala gözlerim apaçık Bora'nın güzel yüzüne bakıyordum. Bu kadar tatlı, bu kadar şirin bir yüz nasıl Karanlık Meleklerin lideri olabilirdi? Benimle dalga geçmişti bunca zaman. Bir de benim proje teklifimi kabul mu etmişti? Neden böyle bir şey yapıyordu?
"Sen... sen." diyebildim yalnızca. Hem korkuyordum hem de çok şaşkındım. Güldü. "Evet, ben." dedi. Bu sefer sesi rüyalarımda olduğu gibi boğuk ve derinden gelmiyordu. Şu an normal iki insan gibi konuşuyorduk.
"Senin bu kadar geri zekalı olduğunu düşünmezdim, Nisa." dedi. "Ben olduğumu anlaman gerekirdi. Sana ve Doruk'a yaptıklarımın bir mantıklı açıklaması olduğunu anlaman ve böylece de beni yakalaman gerekirdi. Sandığımdan daha akılsızmışsın."
Dilim tutulmuştu. Hala konuşamıyordum. Hala şaşkındım. Gülmeye başladı. "Bu seni neden bu kadar şaşırttı? Tahmin de edemedin mi?" dedi. Kafamı iki yana salladım. Kaşlarımı çattım. Kendime çeki düzen vermem gerekliydi. En azından konuşabilmek için.
"Ben, senin olduğunu nasıl tahmin edebilirdim? Ayrıca fark ettin mi bilmem ama sen benim düşmanımsın." dedim. Bu doğru değildi. Yalandı. "Bana pek inandırıcı gelmedi nedense. Nisa, senin Ateş'le olan konuşmanı duydum. Biliyorum. Şu an büyük bir kararsızlık içindesin. Korkuyorsun. Ne tarafı seçersen Dünya oraya bağlıymış gibi hissediyorsun." dedi. Nasıl yani bu benim düşündüğüm her şeyi nereden biliyordu ki?
"Aynı şeyleri zamanında ben de yaşadım. Aydınlık Meleklerin lideriydim ben. Aslında Meleklerin. Daha sonra çoğu meleğin de takdir ettiği gibi Dünyanın iyiliği hak etmediğini savundum. Çok düşündüm, Nisa. Çok. Karanlık Melekler olmalı mı bilemedim. Aydınlık Melekleri yenebileceğimizi biliyordum. Hatta bundan da adım gibi emindim. Ama Dünya buna bağlıydı sonuçta. İnsanların yaptıkları kötülükler, acımasızlıklar, gösterdikleri saygısızlıklar... Bu kötü davranışlarıyla onları bir başına bırakmak istedim." Zaten burun buruna olmamıza rağmen başını biraz daha yaklaştırdı ve "Çünkü doğru olan bu." dedi.
Söylediklerini aklımda tarttım. O kadar haklıydı ki. Ama bunun için savaş açmak istemeleri vardı bir de değil mi?
"Bunun için savaş mı çıkartacaksın?" dedim dehşetle. Artık sakince konuşabiliyordum. Kafasını iki yana salladı dudağını yalarken. "Eğer gerekirse evet, savaş çıkartacağım. Ama bunu ben de istemem. Senin kadar."
"O zaman neden Aydınlık Meleklerin kalkanını yıkmaya çalışıyorsun?" diye yeni bir soru yönelttiğimde yine güldü. "Nisa, seninle çok işimiz var." Gülmeye devam etti. "Kalkanlarını yıkmadan nasıl saraylarını ele geçireyim?" dedi.
