Uncharted territory - Severus Snape fanfiction (VOLTOOID)

Trying to reach for things we can't see

Albus knikt traag. ' Kijk Remus, het is inderdaad een optie maar Voldemort zou Voldemort niet zijn als die niet nog meer met zijn brein heeft gerommeld. Daarom durf ik dat niet aan. We moeten eerst onderzoeken wat hij wel en niet weet' zegt hij. ' Nou, blijkbaar vrij weinig' zegt een geïrriteerde Sirius en scherp kijkt hij Sirius aan. ' Sirius, we moeten voorzichtig zijn. Hij herinnert zich dus dingen maar niet in de juiste context' legt hij uit. ' Misschien moeten we hem spullen laten zien professor? Dat werkt in de Dreuzelwereld ook' zegt Hermelien en Albus kijkt opgetogen naar de jonge leerlinge. ' Dat zou ik een uitstekend idee vinden. Laten we daar morgen mee verder gaan, ik zal morgen zijn spullen ophalen' zegt hij en hij staat op. ' Laten we gaan slapen, het is laat geworden' zegt hij dan.

De volgende dag vind Severus zichzelf terug in dezelfde setting zoals de avond daarvoor. ' Ik heb je spullen gevonden en die heb ik hier bij me, ik ga ze laten zien en we gaan kijken wat je nog herinnert' zegt zijn meester en Severus knikt. Zijn meester legt dan een zwarte, lange mantel op tafel en Severus buigt zich iets voorover om het beter te kunnen zien. ' Deze droeg ik vroeger' zegt hij direct en zonder enige twijfel. ' Heel goed Severus' prijst zijn meester en Severus fronst dan. ' Hoe komt het dat deze hier is terwijl mijn kleding verbrand is meester?' vraagt hij dan en zijn meester kijkt hem onderzoekend aan. ' Je kleding verbrand?' vraagt zijn meester en hij knikt. ' Ik droeg ook een zwarte mantel maar die is verbrand en toen werd ik opgescheept met die vieze kleding' zegt hij nadenkend. ' Dat was waarschijnlijk je Dooddoenersmantel' zegt zijn meester dan en Severus knikt traag. Dat moest dan wel, er was geen andere optie. ' Ik heb ook nog dit gevonden' zegt zijn meester en hij kijkt nieuwsgierig naar zijn meester. Verschillende rollen perkament worden op de tafel neergelegd. ' Lees ze maar eens' zegt zijn meester en haastig doet Severus wat hij zegt. Het klinkt vriendelijk maar Severus herkent een bevel wanneer die gegeven wordt, zo is hij getraind. Zijn ogen scannen een rol perkament waar namen op geschreven staan. ' Volgens mij was dit van mijn vorige meester' zegt hij uiteindelijk, de namen zeggen hem weinig. Severus vangt een blik van goedkeuring op en bestudeert dan een ander perkament. ' Voor het geval dat je twijfelt, het is je eigen handschrift dus je hebt dit zelf geschreven' legt zijn meester uit. Hij knikt traag en likt zijn droge lippen. ' Ik kan me dit niet herinneren meester, maar het lijkt een verslag te zijn van een meeting. Waarvan weet ik niet meester, al herken ik namen' zegt hij en hij kijkt even naar zijn meester. ' Dat kan heel goed, dit schreef je namelijk tijdens een verslag met ons, de Orde van de Feniks'. Severus bijt op zijn lip. ' Orde van de Feniks meester? Is dat een genootschap of iets?' vraagt hij. ' Ja, alle mensen die je gisteren hebt ontmoet, zaten in de Orde. Het was een geheim genootschap die vocht tegen jouw vorige meester'. Severus trekt een denkrimpel in zijn voorhoofd. ' Zat ik daar dan bij meester?' vraagt hij en zijn meester knikt. Het klinkt niet logisch, hoe kan hij nou trouw zijn aan zijn vorige meester en stiekem bij deze zogenoemde Orde horen? Zijn vorige meester was heel krachtig en Severus was ook wel krachtig maar lang niet zo krachtig als hem. Hij slikt en zijn hoofd duizelt wat. ' Je ziet bleek Severus, gaat het?' vraagt zijn meester en hij buigt zijn hoofd. ' Ik ben in de war meester' zegt hij eerlijk en hij krimpt ineen, zal hij nu gestraft worden? Hij wacht op de immense pijn van de Crucatiusvloek of een andere vloek maar die komt maar niet. Na een kort moment durft hij op te kijken en ziet hij tot zijn ontzetting tranen in de ogen van de oudere tovenaar. ' Hij heeft je verschrikkelijk aangepakt Severus, verwachtte je echt dat ik je pijn zou doen?' Severus bestudeert zijn nagels en knikt kleintjes. ' Luister heel goed, ik zal je nooit pijn doen. Je bent geen slaaf voor mij maar een tovenaar met een eigen mening'. Severus bijt opnieuw op zijn lip en knikt. Waarom was zijn meester zo vriendelijk tegen hem? Was het misschien een valstrik? Ja, dat moet het zijn, bedenkt Severus grimmig. Niemand was aardig tegen slaven. Waarschijnlijk probeert zijn meester zijn herinneringen terug te geven om ze daarna te vernietigen. ' Ja meester' zegt hij dan maar, het is beter dan niks. Hij besluit om de tovenaar goed in de gaten te houden.