Uncharted territory - Severus Snape fanfiction (VOLTOOID)

You were as a king under my command

' Waar je bent?' ' Je bent op het Grimboudplein 12, het huis van Sirius. Je hebt hem gisteravond bij het eten gezien' geeft Remus aan en Severus knikt. 'Die man met het zwarte haar en grijze ogen?' vraagt Severus en Remus knikt dan. ' Dat is Sirius' bevestigt Remus. Severus kijkt even naar zijn kop thee en drinkt dan ervan. Hij zucht even diep en laat zijn hoofd in zijn handen zakken. Hij gluurt naar Remus die gedachten lijkt te verzonken te zijn. De man is aardig voor hem en beschermt hem zelfs van Albus. Severus glimlacht zwakjes en drinkt dan van zijn thee. ' Severus? Wat weet je nog van Voldemort?' vraagt Remus dan plotseling en Severus fronst een beetje. Waar komt die vraag vandaan? Hij pijnigt zijn hersenen en het slangachtige gezicht van Voldemort komt zijn gedachten. ' Volgens mij was ik zijn volger en deed ik gruwelijke dingen in zijn opdracht'. Hij ziet de bruinharige man tevreden knikken. ' Dat klopt, je was een Dooddoener'. Severus slikt en kijkt even naar de deur. ' Is dat de reden dat Albus mij niet mag? Is hij boos op me omdat ik dat heb gedaan?' Hij ziet Remus stomverbaasd hem aan kijken. ' Hoe kom je daarbij? Nee, Albus was niet blij met je keuze maar je hebt de keuze gemaakt om voor Albus te spioneren bij Voldemort'. Severus zijn ogen worden groter. Hij heeft gespioneerd? Bij één van de machtigste tovenaars aller tijden? ' Dat kan niet.. Voldemort zou dat direct door gehad hebben'. Er ontstaat een glimlachje bij Remus en Severus krijgt een hol gevoel in zijn maag. Welk cruciale informatie mist hij? ' Je gebruikte Occlumentie om je gedachten af te schermen en dat ging meer dan twintig jaar goed'. Severus zijn wenkbrauwen gaan omhoog. Meer dan twintig jaar? Dat is belachelijk lang! ' Je was één van zijn loyaalste volgers en je was zo'n beetje zijn rechterhand. Je gaf belangrijke informatie van Albus naar Voldemort en andersom. Je was een dubbelspion en een verdomd goede ook'. Severus laat de informatie even op zich inwerken. Hij was een dubbelspion geweest die informatie doorspeelde aan Voldemort én Albus en Voldemort heeft twintig jaar lang niks doorgehad. ' Uiteindelijk ben je wel ontmaskerd en gevangen genomen door hem' verklaart Remus dan. Hij knikt traag, dat verklaart de littekens op zijn lichaam. 'Waarom koos ik eigenlijk om een dubbelspion te worden?' vraagt hij dan en hij kijkt naar Remus die wat speelt met zijn lege theemok. ' Je was verliefd op Lily Evers maar ze trouwde toch met James Potter, de vader van Harry. James en jij waren rivalen en hij was echt een pestkop tegenover jou, net zoals Sirius overigens. Uiteindelijk heb je Lily een Modderbloedje genoemd, wat een verschrikkelijke bijnaam is voor iemand die Dreuzelouders heeft, en stopte de vriendschap tussen jullie twee. Je ging je bezig houden met de Dooddoeners maar toen het duidelijk werd dat Lily en James gedood konden worden, ben je naar Albus gegaan en heb je hem gesmeekt om haar in leven te houden. Hij heeft het geprobeerd maar ze vertrouwden de verkeerde man, Peter Pippeling'. Remus haalt even diep adem. 'Uiteindelijk zijn ze gedood door Voldemort en hij probeerde ook Harry te vermoorden maar dat is mislukt omdat Lily voor hem stierf, ze gaf haar leven voor hem'. Severus knikt langzaam en begrijpend. ' Je werd een dubbelspion omdat je nog steeds van Lily hield, ook al was ze dood, en je beloofde om alles voor Harry te doen, om hem in te leven te laten. Dat heb je ook gedaan'. Severus kijkt naar zijn handen en slikt even. ' Wow.. wat een impact liefde kan hebben' zegt hij uiteindelijk met een droge keel. ' Lily en jij waren waarschijnlijk wel bij elkaar gekomen, als je niet de verkeerde kant opgegaan was'. Hij slikt de prop in zijn keel weg. Het was zijn schuld dat Lily dood was? Severus sluit zijn ogen en probeert zijn gedachten te ordenen. ' Dus.. het is mijn schuld dat Lily dood is?' vraagt hij uiteindelijk moeizaam. ' Niet helemaal, Voldemort had ze toch wel te pakken gekregen.. maar voor een deel ja'. Severus haalt diep adem en verdringt de tranen in zijn ogen. 

De klok in de keuken geeft zeven uur in de avond aan en Albus gaat vermoeid zitten. Het is een lange dag geweest en Albus is toe aan wat ontspanning. Hij pakt een kop warme thee en plaatst zijn handen eromheen. Dan gaat de deur krakend open en Albus draait zich om. In de deuropening staat Severus die overduidelijk met zichzelf in gevecht is. Albus vervloekt zichzelf, hij moet zorgen voor de man en in plaats daarvan schrikt hij hem af. Uiteindelijk ziet hij de zwartharige man diep ademhalen en over de drempel stappen. 'Dag Severus' zegt hij vriendelijk en de man knikt wat stuurs. 'Wil je ook thee?' vervolgt hij.  De man knikt opnieuw en Albus pakt een tweede kop thee. ' Kijk eens' zegt hij als hij de kop op de lange tafel zet. Severus neemt plaats en Albus gaat tegenover hem zitten. ' Mag ik wat vragen?' vraagt Severus uiteindelijk na een korte stilte. Albus kijkt hem verrast aan maar knikt dan. ' Waarom besloot u om mij te helpen terwijl ik bij Voldemort diende?' Albus neemt een slok van zijn thee en verbergt zo zijn verbazing. Hij had deze vraag niet verwacht van Severus toen hij op de drempel stond. ' Omdat ik wist dat je nuttige informatie kon overbrengen' zegt hij uiteindelijk. ' Maar u walgde van me' zegt Severus dan en Albus slikt even. Sinds wanneer herinnert hij zich die herinnering? ' Dat zei ik inderdaad' zegt hij. ' Waarom?' Twee zwarte ogen staren hem onbewegelijk aan en Albus zucht. 'Omdat ik walg van de Zwarte Kunsten en de Dooddoeners. Jij gebruikte het en aanbad het zelfs, daarom zei ik het'. ' Magie moet, naar mijn mening, alleen voor goed gebruik zijn'. Hij ziet Severus zijn woorden overdenken en dan knikken. ' En toch wilde u mij helpen' zegt Severus zacht. ' Severus, ik zie het goede in een mens, niet het slechte'. Het is even stil en de beide mannen drinken van hun thee. ' Hoe was ik eigenlijk als persoon toen?' vraagt Severus. ' Emotieloos, koud en sarcastisch. Je gedroeg je alsof je boven iedereen stond, wat betreft de leerlingen'. ' Hoe zeggen de Dreuzels dat.. je was als een koning onder mijn commando' zegt Albus dan. Severus knikt traag. ' Maar hopelijk kan je die kant van je los laten en eindelijk geluk vinden' zegt Albus gemeend en hij ziet een hint van hoop in de zwarte ogen schitteren.