Uncharted territory - Severus Snape fanfiction (VOLTOOID)

You are just human

Dag 1 (14:00 uur)

Ik ben vandaag naar therapeut Morrison gegaan en hij heeft me gedwongen om dit boekje te gebruiken. Ik moet opschrijven hoe ik me voel en dat soort zaken. Nou, hier komt het en laten we positief beginnen. Ik ben verliefd en wel op Remus Lupos. Hij weet het en we wonen eigenlijk al samen, terwijl we nog niet eens een echte relatie hebben. Ik ben nooit van de regels geweest dus dit kan er wel bij. Hoe ik me erbij voel? Ik voel me ontzettend blij, tevreden en welja, verliefd. Maar het boort een angst in me aan, waarvan ik niet wist dat ik die nog had. Ik ben bang om hem te verliezen, zoals met Lily. Dus ik voel me ook angstig, blijf hij wel bij me? Straks is hij me zat en verlaat hij me. En als kers op de taart ben ik onzeker (als dit boek ooit in verkeerde handen valt.. dan is Voldemort er niks bij). Waarom kiest hij, zo'n knappe man, voor mij? Ik heb hem niks te bieden, ik ben lelijk en kan alleen maar sarcastische rotopmerkingen maken. Aan dat laatste kan ik werken maar aan mijn lelijkheid kan ik niks doen. Dokter Suez vermoedt trouwens dat ik anorexia heb en ik heb het even opgezocht. Het is totale onzin, als je anorexia hebt, dan ben je uitgemergeld en bang voor eten. Punt 1: ik ben niet bang voor eten. Punt 2: ik ben dun, maar niet uitgemergeld. Dus die zogenaamde diagnose kan de prullebak in. Goed, ik denk dat dit wel voldoende is.

Dag 1 (15:00)

Remus zegt dat ik niet lelijk ben. Die stomme weerwolf! Waarom leest hij ook mee? Ik schop hem het huis nog eens uit. Ga lekker zelf met een dokter praten. Ja, ik ben gefrustreerd maar dat kan er allemaal wel bij. Ik weet heus wel dat hij het ook echt meent maar een deel van mij wil het niet geloven. Ik heb altijd iedereen van me weggehouden, na Lily's dood, om mezelf te beschermen en dat is gelukt. De enige die ik, na Lily, nog een beetje toeliet was Albus Perkamentus en hij werd in het einde mijn meester. Nee wacht, dat is hij altijd al geweest maar dat zal hij nooit toegeven. Het laten zakken van mijn maskers is lastiger dan ik had verwacht maar het zal ook tijd kosten. Gelukkig heb ik Remus. 

Jamie kijkt op van het dagboek en ziet Severus stuurs naar hem staren. ' Interessant' zegt hij en de man versmalt zijn ogen. 'Waarom denk je dat je geen eetprobleem hebt?' zegt hij en Severus kijkt hem nog steeds aan met een intense blik. ' Je hebt mijn redenatie gelezen' zegt hij kortaf en Jamie knikt. Dan sluit hij het boek en pakt de eetlijst op die Severus ingevuld heeft. Hij bestudeert het en maakt wat aantekingen in zijn notitieboek. Het is te weinig voor de man, wat zijn gewicht verklaart, maar hij is het niet eens met dokter Suez. Severus heeft geen eetprobleem.  'Je moet wel wat meer gaan eten Severus'. Hij pakt een andere lijst en overhandigt die aan de zwartharige man. 'Kijk eens' zegt hij. ' Dit schema moet je gaan volgen en het zal zeker niet in één keer lukken maar elke stap voorwaarts, hoe klein ook, is een overwinning. Maar er zullen dagen zijn dat je het niet kan, dan moet je dat ook accepteren. Die dag daarna pak je het weer op' zegt hij en de man bekijkt de lijst. ' Ik ga mijn best doen maar verwacht niet meer' zegt hij en Jamie knikt opnieuw. ' Goed, laten we eens praten over je moeder'.

Remus kijkt naar Severus die in gedachten verzonken plaats neemt op de bank. Zelf gaat hij zitten aan de andere kant van de bank en bekijkt de zwartharige man. ' Ik ben trots op je' zegt hij en Severus kijkt hem aan. ' Hoezo?' Remus glimlacht smal en schuift wat dichterbij. 'Je durft je angsten onder ogen te komen en erover te vertellen, dat is erg goed van je' zegt hij en Severus zucht diep. 'Dat deed ik al jaren Remus' zegt hij en Remus knikt. ' Dat weet ik maar dit zijn andere angsten.. diep weggemoffeld in je geest waarvan je hoofd dat ze nooit meer tevoorschijn komen'. Severus kijkt hem even aan met een intense blik en kijkt dan naar zijn dagboek. ' Denk je dat ik ooit hieruit zal komen? Dat de depressie over zal gaan en dat ik weer durf te lachen?' vraagt Severus dan in een ongekende zachte en angstige stem. Remus masseert de onderrug van de man naast hem en knikt. ' Je bent heel erg sterk Severus, ik weet wel zeker dat je het kan. Je komt eruit en je zal ooit weer gaan lachen, huilen en blozen. Maar wanneer dat gebeurt, dat ligt aan jezelf. Je moet het zelf doen' zegt hij en Severus kijkt naar de grond. ' Sev? Ik ben heel blij met je' zegt hij dan. ' Ondanks alles?' vraagt Severus en hij knikt. ' Natuurlijk, ondanks alles' zegt hij geruststellend en Remus ziet de zwartharige man ontspannen. Hij glimlacht en legt zijn hoofd op Severus zijn schouder. Langzaam voelt hij dan die lange en slanke handen zijn haren strelen en hij sluit zijn ogen om te ontspannen. 

-------------------------------------------------

Excuus voor het korte hoofdstuk! Wat willen jullie nog meer lezen? Hoor het graag<3