Uncharted territory - Severus Snape fanfiction (VOLTOOID)

The clouds have gone away

Dit is het einde van Uncharted territory! Iedereen heel erg bedankt voor het reageren en lezen van dit boek, dat doet me altijd heel erg goed. Veel plezier met de epiloog! X Tamara

------------------------------------------------

'Kom Mara, we gaan naar je opa's. Neem je het cadeautje mee?' klinkt de stem van haar moeder die in de deuropening van de woonkamer staat. De tien-jarige Mara kijkt op en staat gehoorzaam van haar stoel op. Voorzichtig pakt ze het ingepakte cadeautje op van de tafel en klemt het goed vast in haar handen. 'Heb je er wel zin in?' vraagt haar moeder bezorgd en ze kijkt op. 'Tuurlijk mama, ik ben heel benieuwd waar ze precies terecht zijn gekomen' zegt ze eerlijk. 'We gaan het zien, hou mijn hand maar vast'. Ze knikt en pakt haar moeders hand vast. Met een flits zijn ze verdwenen en het duurt niet lang voordat ze voor een groot gebouw met roodbruine bakstenen staan. Hoog in de vlaggenmasten wapperen witte vlaggen en er leidt een slingerend paadje naar de ingang. Overal staan bloembakken met verschillende soorten bloemen erin en Mara ontdekt een moestuintje in het midden van de tuin. Met een smalle glimlach volgt ze haar moeder naar binnen waar de receptioniste net gaat zitten. 'Goedemiddag mevrouw' klinkt haar heldere stem vanachter een stapel met dossiers. 'Goedemiddag, ik kom voor meneer Sneep en meneer Lupos' zegt ze en de telefoniste doorzoekt even wat papieren. 'Uitstekend, ik zal even een medewerker oppiepen' zegt ze met een glimlach waarbij witte tanden ontbloot worden. Ze drukt op een belletje en niet lang daarna komt een vrouw in een wit/blauw shirt en een zwarte broek aangelopen. Ze glimlacht vriendelijk en Mara glimlacht terug als haar zwarte ogen de grijze ogen van de vrouw ontmoeten. 'U komt voor meneer Sneep en meneer Lupos?' vraagt ze en haar moeder knikt. 'Kom maar met mij mee, ik zal u naar hun kamer brengen'. Ze loopt dan weg, langs de receptioniste, naar een gang. Mara volgt haar gauw en ze passeert een zaal waar ze naar binnen gluurt. Er zitten oudere mensen naar buiten te kijken of wat te lezen. Sommige mensen lijken zelfs te slapen in hun rolstoelen of makkelijke stoelen. Dan stopt de vrouw voor de lift en na een paar seconden gaat die open. Mara stapt de ruime lift in en voordat de deuren sluiten, vangt ze net een glimp op van een groot bed wat voort geduwd wordt. 'Dit is jullie eerste bezoek niet waar?' vraagt de vrouw en ze knikt. 'Ja, het is wel een beetje spannend hé Mara?' zegt haar moeder en ze knikt nogmaals. 'Ja, ik hoop dat ze een mooie kamer hebben' zegt ze en de vrouw glimlacht. 'Ik vind van wel' zegt ze en dan gaan de deuren van de liften open. Ze stapt de lift uit en kijkt gauw rond. Ze staat vlak voor een T-splitsing van twee gangen. Ze ziet overal verpleegsters lopen in witte kleding en in de verte van de rechtergang ontdekt ze een grote schoonmaakkar. Ze lopen de linkergang in waar de deuren op staan en zo kan ze naar binnen gluren maar ze ziet niks meer dan een effen vloer en soms vangt ze een glimp op van een oudere man of vrouw die een krantje leest. De geur is wat muffig maar blijkbaar hoort dat bij oudere mensen, bedenkt ze. Dan stopt de vrouw voor een kamer en klopt aan. Het verwondert Mara, de deur is toch gewoon open? Dan stapt de vrouw naar binnen. 'Goedemiddag meneer Sneep en meneer Lupos, er is bezoek voor u' zegt de vrouw vrolijk. 'Dank je wel' klinkt een stem uit de ruimte. Dan wenkt ze en Mara stapt achter haar moeder aan naar binnen. De kamer is aardig ruim, er staat een tweepersoons bed met houten wanden aan de zijkanten bij het raam. Daarnaast staat een mini-keukentje met een wasbak en wat opbergruimte. Aan de andere kant van de kamer zit een schuifdeur, Mara vraagt zich direct af wat daar achter zit. Bij de balkondeur staan twee gemakkelijke stoelen waar een oudere man met bruin/grijs haar in zit, alhoewel het meer grijs is dan bruin, bedenkt Mara ondeugend. Zijn gezicht licht op en om zijn lippen spot ze een joviale lach. Naast hem zit, in de andere gemakkelijke stoel, zit een man met zilver haar en zwarte ogen die vriendelijk staan. 'Opa Remus, opa Severus!' zegt ze enthousiast. 'Dag meisje, geef eens een knuffel' zegt Remus en ze laat haar moeder los en loopt gauw naar haar opa toe. Ze knuffelt hem en glimlacht breed. Dan loopt ze naar haar andere opa en knuffelt die ook. 'Wat fijn dat je er bent kind' zegt Remus en ze glimlacht. 'Ik vind het ook fijn opa' zegt ze eerlijk en pakt dan haar cadeautje. 'Ik heb een welkomstcadeautje' zegt ze en overhandigt die aan Remus. 'Nou wat lief' zegt hij en Mara hoort de verbazing in zijn stem. 'Moeten we hem maar straks maar open maken Remus' zegt opa Severus met een knipoog en ze schudt haar hoofd. 'Nee, nu open maken opa!' zegt ze verontwaardigd en haar opa lacht diep. 'Nou Remus, toe maar' zegt hij en Remus begint het cadeau voorzichtig open te maken. Gespannen kijkt Mara toe. Uit het papier haalt hij een spiegel. 'Ik heb er ook één opa! Dan kunnen we kletsen' zegt ze. 'Oh dat is leuk! Wat lief' zegt Remus. 'Mama heeft hem gehaald maar ik vond het een goed idee' zegt ze bescheiden. 'Hm, je hebt een lieve mama' zegt Remus die op staat en haar moeder een knuffel geeft. Dan kijkt ze toe opa Severus met trillende handen naar zijn looprek reikt en langzaam op staat. 'Gaat dat lieverd?' vraagt opa Remus zacht en haar zwartharige opa knikt. 'Natuurlijk'.

Zoë glimlacht en ziet hoe haar vader langzaam naar haar toe komt. Ze knuffelt hem dan en snuift zijn geur op, kruiden met een geur die volgens Mara alleen aan oudere mensen toebehoort. Ze laat haar vader los en strijkt door zijn zilveren haren. 'Wil je thee?' vraagt hij en ze knikt. 'Zal ik even..?' vraagt ze maar haar vader zet al koers naar de deur. 'Nee, ik moet bewegen van die verpleegsters dus ik vraag wel of ze thee willen brengen'. Ze grinnikt en gaat zitten terwijl ze kijkt hoe haar vader naar de deur schuifelt. Als hij de deur uit is, buigt ze wat voorover naar Remus. 'Hoe is hij eronder?' vraagt ze zacht. 'Goed. Nou ja, hij wordt nogal gestoord van al die andere oudjes die niet zoveel meer kunnen maar het gaat verder wel goed. We gaan elke dag wandelen of doen mee met zo'n bewegingsgroepje. Niet teveel, we moeten de stoornis niet triggeren maar goed.. hij gaat wel iets achteruit natuurlijk, maar dat is logisch op zo'n leeftijd Zoë' zegt haar vader rustig. Ze knikt en gaat weer rechtop zitten. 'De zusters zijn dol op ons, ook al is hij soms erg eigenwijs, net zoals die schoonmaaksters die hier elke dag komen schoonmaken' vertelt Remus verder. Op dat moment schuifelt haar andere vader weer de ruimte in. 'Ze komen eraan' zegt hij en ze knikt. Als ook Severus zit, kijkt ze naar hem. 'Nou, hoe is het hier?' vraagt ze.

Severus glimlacht zwak en duwt zijn looprek wat verder van zich af. 'Wel oké. De kamer is prima en wordt netjes elke dag schoongemaakt. Ja, één keer per week doen ze zelfs het hele matras soppen. Dat heb ik nog nooit gedaan' zegt hij met een smalle grijns rond zijn dunne lippen. 'Dat is netjes' zegt Zoë instemmend. 'Zeker. Nou, we mogen de afdeling gewoon af en lekker wandelen enzo. De tuin ligt er nu mooi bij dus dan zitten we graag buiten en voor de rest zitten we hier of in de huiskamer. Soms doen we wat activiteiten mee met de groep' legt hij uit. 'En het eten? Hoe is dat geregeld?' vraagt zijn dochter. 'Nou elke dag vragen ze wat je wilt eten voor ontbijt en lunch en voor diner kan je kiezen uit twee menu's'. Hij ziet Zoë knikken en op dat moment komt er een verpleegster binnen met thee. 'Kijk eens, lekker een kopje thee' zegt ze vrolijk en Severus knikt. Ze zet de thee neer met een een koekje erbij. 'Kan ik nog wat doen?' vraagt ze en hij schudt zijn hoofd.

'Nou, dat was gezellig of niet?' vraagt Remus als Zoë en Mara weg zijn. 'Zeker' zegt Severus en hij glimlacht. 'Volgens mij is het tijd voor het eten' zegt hij. 'Je hebt gelijk, laten we gaan'. Severus trekt voorzichtig zijn looprek dichterbij en staat langzaam op. Dan schuifelt hij naar de gang en samen met Remus wandelt hij naar de huiskamer. Het is langzaam drukker aan het worden, meer mensen zijn al aan het eten of komen net hun kamers uit. 'Goedenavond meneer Sneep en meneer Lupos' zegt een medewerkster vriendelijk en hij knikt. 'Goedenavond' zegt hij. 'Laten we daar zitten?' suggereert Remus naar een tafel voor vier bij het raam. Hij knikt en loopt daar heen. Voorzichtig gaat hij zitten en Remus neemt plaats naast hem. 'Wilt u er wat te drinken bij uw eten?' Severus kijkt op en ziet een jonge verpleegster staan aan de tafel. 'Uh, doe maar koffie' zegt hij en de vrouw knikt. Dan komt een andere man aangesloft en neemt plaats aan de andere kant van de tafel. Severus knikt wat en de koffie wordt voor hem neergezet. 'Ho, is dat voor meneer Sneep?' hoort hij een gezette verpleegster zeggen en hij kijkt iets op. Een jonge verpleegster met twee borden vol eten staat stil en knikt. 'Dat klopt niet, meneer Sneep heeft nooit zoveel. Laten we er wat van af halen' zegt de verpleegster en Severus bijt op zijn lip. Dan wordt het bord met eten voor hem neer gezet en hij knikt dankbaar. Dan start hij met eten en tot zijn blijdschap heeft hij de hele maaltijd geen last van zeurende stemmen in zijn hoofd. Het kan goed komen en Severus weet dat hij het levende bewijs is ervan.

Met een glimlach staart Severus naar de rode avondzon die langzaam onder gaat. Hoe ouder je bent, hoe meer je de kleine dingen in het leven gaat waarderen, bedenkt hij. Het samen zijn met Remus is voldoende voor hem en een bezoekje van zijn dochter en kleindochter maakt zijn dag alweer goed. Het leven kan soms zo prachtig zijn, bedenkt hij. Ook al kan het zwaar zijn, vecht je tegen oorlogen en jezelf, maar er is altijd hoop in de duisternis. Hij gaat wat verzitten in de gemakkelijke stoel en zucht tevreden. Zijn dagen zijn gevuld met kleine lichtpuntjes en daar leeft hij voor. Hij strijkt een zilveren haar uit zijn ogen en in zijn ogen is tevredenheid te vinden terwijl hij toe kijkt hoe de rode avondzon langzaam zakt en de wolken tevoorschijn komen. Remus komt naast hem zitten en samen genieten ze van de gekleurde avondlucht. 'Ik ben blij met je Severus' zegt Remus en hij blikt opzij waar hij zoals gewoonlijk weer verdwaald in die bruine ogen. 'Ik ben je dankbaar dat je bij me gebleven bent. We hebben onze route gevonden en die belopen, al was het vallen en opstaan' zegt hij terwijl een glimlach rond zijn dunne lippen speelt. 'Ik ben trots op je Sev'.

 -----------------------------------------------------

Hebben jullie zin in een vervolg vanaf het moment dat Sev en Remus in het verplegingshuis opgenomen worden? Ik zie het helemaal voor me haha:) Het lijkt mij super leuk maar zeg het maar<3 X Tamara