Chapter 6

7.2K 894 23
                                    

ဝမ္ရိေပၚကို ဟင္းခ်က္ခိုင္းမိတာက ေ႐ွာင္းက်န့္အတြက္ေတာ့ အႀကီးမားဆံုးအမွားတစ္ခု က်ဴးလြန္မိလိုက္
သလိုပဲ။

*ဒုန္း!!!!!*

"အမေလး....ဘုရား။ဘာသံႀကီးလဲ"

"ဟီးဟီး။ဘာသံမွမဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ကြၽန္ေတာ္
သခြားသီးလွီးေနတာ"

"သခြားသီးလွီးတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ငါ့အိမ္ကို
ဗံုးေဖာက္သြားတယ္လို႔ကိုထင္ေနတာ"

"အစ္ကိုကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြေျပာၿပီ.."

"ရြဲ႔ေျပာေနတာကြ။သခြားသီးလွီးတာ အဲ့ေလာက္
အသံက်ယ္စရာလိုလို႔လား"

"အစ္ကိုနားမလည္ပါဘူး။ဒါသခြားသီးဓားျပား႐ိုက္သုပ္မလို႔ အစ္ကိုရ...ကြၽန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးအစားအစာ"

"မင္းငါ့မီးဖိုေခ်ာင္ကိုေတာ့ မဖ်က္ဆီးပါဘူးေနာ္"

"အစ္ကိုကေတာ့ေလ...ၾကံဖန္ပူေနျပန္ၿပီ။စိတ္ခ်
ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး။ကြၽန္ေတာ့ကိုယံုစမ္းပါ"

ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ ကြၽန္ေတာ့ကိုယံုစမ္းပါဆိုတဲ့ စကားကို
ဒုန္း ဆိုတဲ့အသံက်ယ္က်ယ္က ဆန္႔က်င္္တယ္။
ဘုရား..ဘုရား...ငါ့မီးဖိုေခ်ာင္ေလးေတာ့ ဘဝပ်က္
ပါၿပီ။

ေ႐ွာင္းက်န္႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ သခြားသီးဓားျပား႐ိုက္သုပ္ ဆိုတာႀကီးကလည္း လက္စသတ္ၿပီးၿပီထင္ရဲ႕။ တဒုန္းဒုန္းအသံေတြ
မၾကားရေတာ့ဘူး။

စားပြဲေပၚမွာ ဟင္းပြဲေတြခ်ၿပီး ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့
ေကာင္စုတ္ေလးကလည္း သူခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းခြက္ကိုကိုင္လို႔ ​ေဘးမွာဝင္ထိုင္တယ္။

"ဟီးဟီး..။အစ္ကို...။ဟင္းလဲစားရေအာင္.။မေကာင္း
ဘူးလား"

"မေကာင္းဘူး။မင္းခ်က္တာ မင္းစား။ငါ့ပန္းကန္ေတြလာမထိနဲ႔"

"အစ္ကိုက လူမ႐ွိတဲ့အသည္းႏွလံုးတစ္ေယာက္"

"ဘာေျပာတယ္.."

"ဘာမွမေျပာဘူး။စားၿပီ...အကိုက အၾကင္နာတရား ​ေခါင္းပါးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာထား
ျပည့္ဝတဲ့သူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ခ်က္တဲ့ဟင္း
ကို အစ္ကို႔ကိုေကြၽးမယ္။စားၾကည့္ပါလား.."

Imaginary You(Completed)Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt