Lethal Chronicles ✓ [Under Editing]

ONE SHOT #22

CAN'T ACCEPT

Warning: May pagka SPG hehehe.

P.S: dedicated po ito sa taong nag request na gawan ko ng real life story about sa life nya hinaluan ko lng ng pagka tragic, but this is true life story of her. Hope you like it! ❤

Ako nga pala si Mina, and i have an Human Immunodificiency Virus or also known as HIV. Hindi ito katulad ng pandemic virus na Covid-19 na meron sa buong mundo.

This is rare. You can get HIV from contact with infected blood, Semen, or viginal fluids. Most of the people get the virus by having unprotected sex with someone who has HIV. Getting It is by sharing drug needles with someone who is infected with it. Pwede rin ito makuha, with Mother-to-child. And unluckily i got it because my mom is infected by it when she is pregnant with me.

Ang hirap lang kci. Nilalayuan ka ng iba, nilalait. Without knowing na nakakapagod na din. Since birth, i have this virus. Dahil naipasa sakin ito ni mama through blood. Walang gustong tumaggap sakin, dahil sa virus na meron ako.

13 yrs na din akong nagte-treatment for this. At sa kamalasan, wala padin nagbabago. Lalo pang lumalala. Hanggang sa, nawalan nako ng pag-asa, na tanggapin nlang sa sarili ko. Na mamatay nalang ako. Sa totoo lng, hindi nman nakakamatay ang HIV, parang mas malala pa ang Covid-19 kesa dito.

Because, if you have HIV. There's no exact date when you will die. Pang habang buhay na ito sayo. Kahit anong treatment mo, hindi ito maalis pero madedeconnect nman ito sayo. May boyfriend ako, bago pa lang kmi. 2 months pa nga lang kmi eh.

Ayaw kong sabibin sakanya na may HIV ako. Dahil baka layuan at breakan nya ako. Natatakot ako. Ayaw kong maiwan uli ako ng sino man, lahat na ng tao. Iniwan ako. Para sa kanila, isa akong halimaw. Na pag nakausap mo, may mangyayari sayo.

Wala na akong pamilya, itinaboy na nila ako. Dahil nakakahiya daw na may HIV ako. Si Mama nman ay namatay dahil sa HIV. Namumuhay ako mag-isa sa loob ng 14 years. At tingnan nyo ako, naka survive ako Hahhaah. Kahit papaano, may dahilan pa siguro ako mabuhay. At yun ang boyfriend ko, sya ang dahilan kung bakit ayaw ko pang sumuko.

Hanggang sa isang araw:

"Babe, gawin na natin toh" sabi mo

"B-babe, h-hindi pwede" mangingiyak na sabi ko

"Babe? Nasa legal age kana, pwede na yan. At papanagutan nman kita pag nagkaron ito ng bunga" sabi nya, sabay tanggal ng mga damit nya. Habang ako'y umiiling-iling na naiyak.

"b-babe h-hindi mo ako n-naiintindihan. Hindi pwed--" hindi ko na natapos ang sasabihin ko, ng bigla mo akong tinulak sa kama, kaya napahiga ako. At pumaibabaw ka sakin. Agad nagsilabasan ang mga luha ko.

"babe, wag kana umiyak. Pramis, magiging worth it ito. Magiging masarap" sabi mo sabay kalas ng damit ko, at ikulong sa mga braso mo. Wala akong magawa, at agad mo akong siniil ng iyong mapupusok na halik.

Walang nagawa ang sistema ko, kaya ginantihan kita. Hanggang sa ang iyong kamay ay umiikot na sa mga maseselang parte ng katawan ko. Agad akong napamulat ng ginalaw mo ang iyong kamay sa gitna ng hita ko. Sa gulat ko, ay agad kitang natulak.

"The fuck?" irita mong sabi. Kaya umiyak uli ako. Hindi pwede.

"B-babe, itigil na n-natin toh" umiiyak kong sabi.

"no, hindi pwede. Pag hindi ka pumayag, makikipag break ako sayo" banta mo, na nagpa hikbi sakin. Damn, ayaw ko nang iwanan uli. Kaya wala akong nagawa kundi tumango. Hanggang sa tinuloy mo na ito. Wala akong nagawa kundi umiyak ng umiyak, hanggang sa natapos tyo.

--------

*PRAS PRAS*

Sumuka nanaman ako. 1 month to be exact na ngayon, kung kelan nmin ginawa yun. At alam ko, na buntis ako. Natatakot ako para sa magiging anak ko. Ayaw ko syang magaya sakin. Pero, kumakapit nman ako sa pangako ng boyfriend ko, na papanagutan nya ako.

Siguro ngayon na ang tamang oras para sabihin saknya ito, at aminin na din ang pagkatao ko. Alam ko nmang tanggap nya ako, pero ako ang natatakot para saknya. Agad ko syang pinuntahan saknila, ng makarating ako. Ay laking gulat ko ng makita ko syang namamayat, nanghihina at laging pinag papawisan.

Agad akong napalunok ng ilang beses habang papalapit sakanya. Agad syang napatingin sakin ng matalim. "Bakit ka nandto?" tanong mo. "M-may sasabihin lang s-sana ak--" sabi ko ng nauutal. "LUMAYAS KA SA HARAPAN KO!" sigaw mo sakin.

Sa gulat ko, ay agad nagsituluan ang mga luha ko. Magsasalita pa sana ako ng magsalita sya "MAY HIV KABA?" sigaw mo nanaman. Napalunok ako ng ilang beses, sa tanong mo at ayaw sumagot. Natatakot ako.

"TINATANONG KITA!! MAY HIV KABA?" sigaw nya nanaman, kaya wala akong nagawa kundi tumango. At bigla syang napahangul-ngul. "SINIRA MO ANG BUHAY KO!! LUMAYAS KA!" sigaw mo nanaman. Kaya napaiyak nadin ako.

"B-buntis ako" nauutal kong sabi sayo habang nakatungo.

"Anong pake ko dyan?" sabi mo at galit na tumingin sya sakin.

"D-dba sabi mo p-papanindigan mo ako?" tanong ko sakanya.

"Noon yun. Pero ngayon hindi. Ng dahil sainyo ng batang yan, nasira ang buhay ko! Sinira mo ang buhay ko!" sigaw mo. Kaya wala na akong nagawa kundi umalis, ang sabi mo papanindigan mo ako. Pinigilan kita. Pero tinuloy mo parin. Ayaw kitang mahawa sakin. Pero tinuloy mo.

Akala ko, matatanggap mo ako. Yun pala hindi. Makalipas ang ilang araw ay hindi na ako nagte-treatment at umiinom ng mga gamot. Hindi na din ako kumakain. Para san pa? Wala nakong dahilan pa.

Lumipas ang ilang buwan, at nakikita ko nanaman ang pagbabago sa aking katawan. Ang paglala ng HIV saaking katawan. Ang panghihina ko. At dahil dto, dahan dahan kaming namamatay... Ng aking anak.

ALL RIGHTS RESERVES @2020

NONE OF EACH OF MY STORY IS PLAGIARIZED.

UNEDITED.