Lethal Chronicles ✓ [Under Editing]

ONE SHOT #33

US UNDER THE NIGHT SKY

Ako nga pala si Vhiana. And i'ven positive to the pandemic virus called Corona also known as COVID-19. Mahirap man, o masakit man. Ay kailangan kong tanggapin na darating ang panahon na ako'y lilisan rin.

Meron akong boyfriend, at sobrang mahal ko sya. Ayokong dumating ang araw na may mang-iiwan saamin sa isa't-isa. We promise together, na kahit anong mangyari. Walang susuko at mang-iiwan. Pero, ako din ata ang sisira sa pangakong aking inumpisahan.

Walang may alam na positive ako dun. Even my own family, doesn't know. Hindi ako lumalabas ng kwarto ko, para hindi ako makahawa. Hindi rin ako nakikipag usap sa khit sino man. Tuwing ako'y uubo ay pinipigilan ko. Habang hindi pa malala ang virus sa katawan ko. Ay naisip kong, ihanap ng babaeng mamahalin si Zhylle ng higit pa sa mabibigay ko.

Agad ko syang tinawagan at sinabing magkikita kami. Ng pumayag sya ay agad ko nmang tinawagan ang kaibigan kong si Zhiyan, ng pumayag din ito ay agad akong nagbihis at umalis sa bahay. Inintay ko silang dalwa sa isang restaurant. Bale 2 seaters lng talaga toh. Magkaharapan sila tapos sa gitnang side nila ay dun ako nakaupo. So, bale ako yung extra.

Lumipas ang minuto at nakita ko silang dalwang sabay na naglalakad at tumatawa papalapit sa table. Kahit masakit makitang masaya silang magkasama ay ngumiti nlang ako at kumayaw sakanila. Para makita nilang nandto ako. Agad nman silang lumapit sakin at umupo sa vacant seat.

Agad ko silang binati. "Hi Zhiyan, Hi Zhylle" masiglang sabi ko. Agad nman ngumiti si Zhiyan sakin ganun din si Zhylle. Pinabayaan ko lng silang mag-usap dalwa. At ako'y nakikinig lng, "Hahhaha, alam mo ba Zhi. Na may biniktima nanaman sina arnold na babae hahhaha. Pft! Nakakatawa talaga! Hahahhaa!" tawa ng tawa ang boyfriend ko. Habang pinagmamasdan ko sila.

Ay napangiti ako ng matabang. Nung panahon na ako pa yung kanyang kasama, ni-hindi manlang sya ngumiti ng ganyan sakin. Tas, nung si zhi na, daig nya pa na sya ang pinaka masaya sa mundo. Gusto kong mag selos at magalit, pero hindi ko magawa. Dahil, ako ang nagbalak nito. Kailangan ko nang umpisahang masanay. Para sa kasiyahan ni Zhylle.

Nagsimula na kming kumain, habang sila ay nagkukwentuhan, ay ako ay tahimik lng. Para ngang wala ako dto eh. Ni hindi manlang nila ako napapansin. Ng matapos na ay inayos na nmin ang aming mga gamit at umalis na. Agad ko nman sinabihan na ihatid nlang ni zhylle si zhi kesa sakin. "Zhylle, hatid mo nlang pauwi si Zhi. Baka mapano pa yan" sabi ko. "how about you? Pano ka uuwi?" tanong nya. Na nagpatigil sakin, damn. Oo nga, pano nga ako uuwi?

Kaya no choice ako na sumabay saknila. Si Zhylle ay dumeretsyo na sa driver seat habang pinagbuksan nya ng pinto si Zhi sa front seat. Kaya no choice ako, sa passenger seat nlang ako umupo ng ako din ang nagbukas ng pinto. Tulad kanina, pinagmasdan ko lng ulit sila. And i must say, bagay sila.

Panay lng ang kwentuhan nila at tawanan. Yung mga tawa ni zhylle at mga ngiti, talagang tunay. D mo maiisipang peke. Hindi ko namamalayan na bumabaksak na pala ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Damn. Kailangan ko nang masanay. Dahil simula ngayon, hindi na ako ang magiging dahilan ng pagtawa nya, hindi nako ang magiging dahilan pag iyak nya. Iba na.

Buong byahe silang nagkukwentuhan. Ako ang unang hinatid ni zhylle. Nang nasa labas nko ng bahay ay agad nkong bumaba at nagpasalamat. "Bye Zhylle, bye Zhi. Ingat kayo" nakangiti kong sabi at umalis na sila. Kasabay ng pag alis nila ang pagtulo nanman ng mga luha ko. Ang sakettt. Agad ko itong inalis at dumeretsyo na sa kwarto.

Lumipas ang isang buwan. At lagi silang magkasama. At kung titingnan mo, para silang mag jowa. Ang ganda nilang pagmasdan. Habang ako, ay miserable ng hindi nila nalalaman. Ramdam ko n din na may something na saknila. Napag desisyunan ko uling pagkitain sila. Para luminaw na sknila. Agad kong tinawagan sila, at pumayag nman sila.

Agad kong niready ang sinet up ko. Para saknila. Nang matapos ako ay ang pagdating nman ni Zhylle. Halatang gulat sya ng makita ang niset up ko. Agad nman akong nag salita "Wag kang mag-alala. Hindi para satin toh. Para sainyo toh" matabang na ngiti ang binigay ko. Agad akong lumapit saknya at sinabing "Pinapunta lng kita, para makapag usap tyo" sabi ko. Agad nman syang tumango. Kaya hinila ko sya papunta sa rooftop dahil nandun tlaga ang sinet up ko.

Nang makarating kmi ay agad akong umupo sa couch na hinanda ko para sa pag-uusap nmin. Kaya umupo nadin sya. Nagsimulang tahimik kmi. Kaya ako ang unang nagsalita "Sana mga bituwin nlang ako" nakangiting sabi ko habang nakatingala sa langit at pinagmamasdan ang mga bituin. Agad nman syang nagtanong "Huh? Bakit?" kaya sumagot ako. "para kahit anong hadlang man ang dumating. Kaya ko padin manatili" sagot ko habang hindi inaalis ang mga mata ko sa langit.

Hanggang sa hindi ko namamalayan, tumutulo na pla ang mga luha ko. Agad ko nman itong inalis habang sya ay tahimik na pinagmamasdan ako. "Alam mo, pansin ko. This pass few days lumalayo kana sakin Vhiana. Bakit? Anong nangyari?" tanong nya. Nagpatuloy ng mga luha ko. Bahagya muna akong tumawa bago sumagot "Hahhaha. Ganun talaga, ngayon mo lang napansin diba? Kasi ang atensyon mo nakatuon sa iba" sarctisc kong sabi na nagpatahimik saknya. Bahagya ko namn dineretsyo ang sasabihin ko.

"Pero, okay lng yun. Mas maigi nga yun eh. At least, hindi mo mamamalayan ang pag-alis ko" sabi ko ng puno ng luha ang mga muka. Agad nman syang sumagot ng nagtatak. "Pag-alis? Aalis ka? San ka pupunta?" tanong nya. Kaya sunod sunod akong sumagot. "Aalis ako? Oo, aalis ako. San ako pupunta? Sa langit hahaha" sabi ko. Habang may patawa tawa pang nalalaman. Agad nman syang sumagot "S-sa langit?" tanong nya uli. Kaya tumango ako.

"Oo, sa langit. I'ven positive in Corona Virus." sabi ko habang lumuluha. "b-bakit hindi ka nagpa q-quarantine sa h-hospital?" tanong nya. "para san pa? Sa langit din nman ang punta ko. Hahahah" sabi ko ng lumuluha. Nang maramdaman kong nihawakan nya ang kamay ko, kaya napatingin ako saknya. "kaya, please mahalin mo sya ha. Mahalin mo sya ng sobra. Gusto kitang sumaya, ng hindi ako ang kasama" sabi ko at tumayo na.

Bahagya nya akong hinabol ng tingin ay agad ko syang niyakap ng sobrang higpit habang umiiyak at sinabi saknyang "Please. Kahit ngayon lang. Isang yakap nlang" sabi ko. Kaya pinabayaan nyako. Ng matapos ay agad din akong kumalas at nagsalita "Oh, ayan na pala si Zhi oh. Hahaha. Tamang timing ka, come here." sabi ko kay zhi. Kaya lumapit ito, ng nagtataka. Agad nman akong tumingin kay Zhylle at sinabing "Pinapalaya na kita. Mag propose kana saknya" sabi ko ng nakangiti, at iniwan sila dun.

Habang naglalakad ako papalayo ay ganun din ang pagpatak ng mga luha ko. Bahagya muna akong tumigil at nilingon sila at nakita ko si zhylle naka luhod sa harapan ni Zhi. Habang si zhi ay tumango-tango ng mangiyak ngiyak. Agad akong napangiti habang umiiyak saaking nakita. Now, he's happy. Pede nakong mawala.

ALL RIGHTS RESERVES @2020

NONE OF EACH OF MY STORY IS PLAGIARIZED.

UNEDITED.