PROLOGUE

421 32 13
                                    

*****

"Good morning, passengers! Time check, it is already ten o'clock in the morning. We are now landing in the Clark International Airport. Please, put on your seatbelt for our safety landing. Thank you!" sabi ng isang cabin crew.

I sighed and made what they ordered. I put on my seatbelt and fixed my things. Finally! I'm back!

After a few minutes, I felt the crumpling of my stomach as the plane landed in the airport. 'Thank God! We had a safe flight.' I said in my mind.

Mabilis kong kinuha ang aking hand bag at backpack na nakalagay sa compartment sa itaas ng aking upuan.

Napansin ko na nagsisilabasan na ang mga passengers ng eroplano kaya pumila na rin ako at sumunod na para makalabas.

Pagkatapos i-check ang aking papeles ay kinuha ko na rin ang aking maleta. Pagkalabas na pagkalabas ko ng airport naramdaman ko na ang init ng simoy ng hangin. Pumikit ako at naramdaman na bigla na lang humangin nang malakas.

"Althea!"

Binuksan ko ang aking mga mata nang marinig ang tawag sa 'kin ng mga kaibigan ko na tumatakbo papunta sa aking kinaroroonan.

"Thea! Girl!" Masayang bati ni Loreen.

I hugged the both of them when they showed in front of me. They surely missed me. I heard between our hugs that they were crying so I let go and looked at them.

I laughed. "Bakit kayo umiiyak?"

"Gaga! Na-miss ka kaya namin," sagot ni Kath at saka pinunasan yung luha sa kanyang mata.

"Luh! Magka-videocall pa lang tayong tatlo kagabi bago ang flight ko." Tumawa naman ako nang mahina.

"Kahit na! Miss ka na rin sa church no," sabi bigla ni Loreen.

I formed a smile on my face. Miss ko na rin naman ang church. I would think that the church changed a lot. For five years, I knew it would not be the same after I left.

"Simba tayo later?" I asked. They both looked at each other then turned their eyes on me again and nodded.

When we were about to walk, my cellphone suddenly rang. Agad ko itong kinuha sa handbag na dala ko at sinagot ang tawag.

"Anak!"

I rolled my eyes when I heard her voice from the phone.

"Why, Ma?"

"Nasaan ka na? Nakalapag na ba eroplano mo? Nasa Clark ka na ba?"

"Yeah. I'm with Kath and Loreen," walang gana na sagot ko.

"O sige maghahanda na---"

"Ma, I'm not going home in your house. I have my own house."

"Pero---"

"My decision is final."

Binaba ko na agad ang tawag at 'di na nagpaalam pa sa kanya. I didn't want to see her either. She ruined my life for five years so it's better not to see her in my whole life.

Amidst of Service (Completed)Where stories live. Discover now