Amidst of Service (Completed)

CHAPTER 9: Mi Amore

Thea's POV

It was like a song that was repeatedly played in my ears. It was like a poem that was really catched my heart.

Did I hear it right? Did he tell me that he loves me?

"W-What?" I nervously asked as his voice was repeatedly playing in my mind.

"Sabi ko, mahal kita. I'm sorry kung naging duwag ako. I'm sorry kung 'di ko sinabi yung saloobin ko pero ngayon handa na ako. Handa na ako harapin kung ano man ang magiging consequences nito..."

"Basta hayaan mo lang ako na mahalin kita sa paraan na alam ko," he sincerely said while he was in front of me, holding my hands. Suddenly, he lifted up my hand and placed it in his heart. I was speechless.

Sa loob ng dalawang linggo na walang pansinan, 'di ko inaasahan na gan'to pala ang kahihinatnan. Sa loob ng dalawang linggo, mas lumalim pa ang nararamdaman namin para sa isa't isa.

"Pero..." I stopped as he put his pointing finger on my lips.

"Sabi ko naman sa 'yo, walang bawal sa taong nagmamahalan. Ipaglalaban kita. Ang Diyos mismo ang magiging sentro ng buhay natin," mahinahon pero seryosong sabi niya.

Unti unti naman tumulo ang mga luha sa mga mata ko. "I'm sorry kasi pinangunahan ako ng takot. Takot na baka mawala ang lahat sa atin nang basta basta."

"Shhh. 'Di na yun mahalaga ngayon. Ang mahalaga nandito ka at nandito ako. Mag-uumpisa tayong dalawa sa simula." Sabay punas niya sa mga luha ko.

"Paano?" Tanong ko dahil nagsisimula na naman mangamba ang puso ko.

"Liligawan na kita simula ngayon," sagot niya sabay tingin sa malayo.

Napamulat ako dahil sa gulat. Liligawan? Seryoso?

"Pag-iisipan ko muna."

Sinamaan niya ako ng tingin. "Hindi mo na kailangan pag-isipan. Sa ayaw at sa gusto mo, liligawan pa rin kita."

At saka niya hinawakan ang kamay ko at yinaya na maglakad palabas. Naalala ko nandito na pala kami sa school at halos mga non-teaching personel nalang ang nandito.

Hanggang sa makalabas kami sa school ay hawak niya pa rin ang kamay ko. Dala-dala niya na rin ang mga libro na hawak ko kanina.

Pakiramdam ko ngayon naging magaan na yung puso ko. Noong time na hindi kami nagpapansinan, halos matumba na ako sa bigat na nararamdaman ko.

"Yung about pala sa isyu, ako nalang ang aayos no'n. Wag mo na isipin. Ako rin naman may pakana," sabi ko habang naglalakad kami pauwi.

"Tutulungan kita. Damay ang pangalan ko kaya dapat kasama mo ako na ayusin 'yon."

Wala na akong nagawa dahil sa sinabi niya. 'Di ko rin naman alam kung paano ko 'yun aayusin pero susubukan kong kausapin ang head ng Ministry.

Pagkarating namin sa tapat ng bahay namin ay humarap siya sa akin. Hinawakan niyang muli ang dalawa kong kamay.

"Wag ka mag-expect ng surprise ah! 'Di pa ako mayaman. Hahah. 'Di porket nanliligaw na ako, puro expectations na nasa utak mo!" Sabay tulak sa noo ko gamit ang hintuturo niya.

"Baliw! Ikaw nga dyan ang punong puno ng kalokohan at kamaisan sa katawan," sagot ko naman sabay tawa sa kanya.

Ngumiti naman siya sa akin. "Na-miss ko yan. Na-miss ko mga tawa at ngiti mo."

"Ikaw miss!" Pang-aasar ko naman sa kanya.

Tinaasan niya ako ng kilay at ngumiti nang nakakaloko. "Ano? Miss mo rin ako?"