"I want to die so...don't kill me!"
Twelve suicidal teens. One abandoned school. One horror game. One serial killer.
A group of teenagers from various backgrounds gathers at an abandoned university with a shared mission to give up their lives in a g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Cut the crap Keiko, lagot ka talaga kapag nahuli ka namin!"
My hands are already trembling and I can't run properly because of my injured feet. Patuloy akong nagtatatakbo sa bawat eskinitang nadadaanan ko. Basang-basa man ng ulan, pilit ko pa rin itinatayo ang sarili ko para lang makalayo sa mga taong humahabol sa akin.
The gangsters I once betrayed, are now chasing me.
Hingal na hingal man, takbo pa rin ako nang takbo. Hindi nila ako pwedeng maabutan. Hindi pwede. I know what they're capable of.
And they could kill me in just a snap.
"Shit, dead-end," bulong ko sa sarili ko. Napalingon ako nang marinig ko ang unti-unting paglapit ng mga nagtatakbuhang paa na umaalingawngaw sa maliit na eskinita. "I need to hide."
Agad akong nagtago sa loob ng isang malaking kahon na katabi ng isang malaking basurahan. Hindi naman na siguro nila ako mahahanap dito.
"Keiko! Nasaan ka na?" Nanginginig ang buong katawan ko hindi dahil sa lamig na nadadama ko, kun'di sa kaba na baka mahanap nila ako sa pinagtataguan ko.
I regret everything. I want my old life back, and I want my old self back.
Hindi yung ganito, hindi yung puro mga tarant*do ang mga kasama ko.
Mas lalong lumakas ang pintig ng puso ko nang bumukas ang ibabaw ng kahong pinagtataguan ko. "Found you," nakangisi nitong sabi.
I've lost.
Nanginginig kong binagtas ang eskinitang kagabi lang ay tinatatakbo ko pa. "Fuck those bastards," nanggagalaiti akong nakatingin sa kahong pinagtaguan ko kagabi.
I got raped.
Iiika-ika akong naglakad hanggang makarating ako sa apartment kong malapit na rin akong palayasin. Wala naman na talaga akong mapupuntahan.
Ako nalang mag-isa ang lumalaban para sa sarili ko.
Mas mabuti pang namatay nalang ako ten years ago kasama nila. "I miss you na nanay, I miss you too, tatay." Hinang-hina akong umupo sa maliit na sofa malapit sa malaking bintana. Tumingin ako sa madilim na kalangitan, napangiti ako nang mapait.
"Bakit ba nangyayari sa akin lahat nang 'to?" Hinilamos ko ang mga kamay ko sa mukha ko, "Bakit?"
Patuloy ang paglandas ng mga luha ko pababa ng mukha ko kasabay ng malakas na pagbuhos ng ulan sa labas. Puro kamalasan, puro kapalpakan. Iyan ang isang Keiko na minsang naging parte ng pamilyang hindi naman naging pamilya ang itunuring sa akin, kundi isang mapagkikitaan at magagamit na babae lang.
"Gusto ko nang matapos 'to, tutal naman wala na rin akong patutunguhan pa."
As I browsed ways how to end my life, a strange link caught my attention. Out of curiosity, I opened the link. Habang unti-unting naglo-loading ang website, lumabas ang head title nito.
Kumunot ang noo ko, "Painless Death Assembly? Are you kidding me?"
