"I want to die so...don't kill me!"
Twelve suicidal teens. One abandoned school. One horror game. One serial killer.
A group of teenagers from various backgrounds gathers at an abandoned university with a shared mission to give up their lives in a g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"He only has one month to live," the doctor said. Kitang-kita ko ang unti-unting pagbuhos ng luha ng mga magulang ko habang palihim akong nakasilip sa kakarampot na bukas ng pintuan.
I saw my mom covering her mouth so that she cannot peep a single whine coming from her mouth.
Ayaw nilang malaman ko.
Sa totoo lang matagal ko nang alam, matagal ko nang pansin. Unti-unti na akong nanghihina at sa tingin ko hindi na kinakaya pa ng katawan kong i-absorb ang matataas na dosage ng mga gamot na ipinapainom sa akin.
My body too is giving up, gaya ng pag-asa kong unti-unti na ring nauubos.
Tanggap ko naman na hindi na 'ko gagaling pa sa sakit kong 'to. Pero ang hindi ko lang matatanggap ay ang ilang mga araw nalang ang itatagal ko dito sa mundo.
One month. One fucking month.
Iyon nalang ang natitira sa akin. Gusto kong magsaya, gusto ko pang magliwaliw. Paano ko kaya uubusin ang natitirang oras na mabilis nang nauubos?
I saw the doctor and my parents approaching my direction making me returning as fast as I could to the hospital bed. Ipinikit ko ang mga mata ko at nagpanggap na natutulog. I will act like I don't know. If that's what my parents want, then be it.
"If there's anything that you need, you can tell me. I'll be going now," dinig kong paalam ng doktor kasabay ng pagsara nito ng pinto.
I can feel that my parents are already panicking. I also hear mom's silent whine from the corner. "Magiging okay lang din ang lahat, hon. Don't worry, alam nating malakas si Nico. He can survive," rinig kong pag-aalo ni dad kay mommy. Tanging pag-iyak nalang ang naisagot ni mommy dito at hindi na ako nakarinig ng kung ano pa mula sa kanila.
They must've worried that I will hear it. Well, I already did.
Since the day I came out of the hospital, my parents are always pale and I can see the sadness in their eyes. Kahit nagtatawanan kami, hindi ko pa rin maialis sa isipan ko ang mga mukha nilang parang sobrang lungkot, at mga mata nilang tila kulang sa tulog at mukhang laging puyat na puyat.
Hindi na sila umaalis ng bahay. Napabayaan na rin nila dad ang kumpanya kaya halos bumaba na ang sales at unti-unti na ring nagsisialisan ang mga shareholders na bumubuo halos sa kumpanya.
Am I the reason?
Ayoko silang magkaganito nang dahil lang sa akin. I hate seeing them like that. If I can only end this at once.
Actually, I can and I will.
Gusto ko na ulit makita ang masisiglang mukha ng magulang ko kaya mas maganda siguro kung uunahan ko na ang isang buwan. Ilang linggo pa ang daranasin nila nang dahil sa 'kin at gusto ko nang matapos pa para bumalik na rin sa dati ang lahat.
Mom, dad I'm sorry. Please be happy even without me. Your son, Nico.
I put the pen down as I finish writing my suicide note. This is the day. Finally, I could already put up an end to this.
Sumakay ako sa motorsiklo ko at isinukbit sa likod ang isang backpack. Tumingala ako sa madilim na kalangitan at nagliliwanag na buwan. Tinignan ko ang oras mula sa cellphone ko.
