The Kingdom Of Rose And Ashes (Halifax Series I)

Chapter 33

Nagising ako dahil sa kakaibang pakiramdam na may nakadagan sa akin.

Pinilit kong ibuka ang mata ko kahit na sobrang pagod ng katawan ko. Masakit ang likod ko at para akong inapakan ng elepante sa sobrang sakit ng mga kasukasoan ko. My head aches at kumukulo na ang tiyan ko sa gutom.

But despite the pain I felt, nothing can compare to how painful it feels ng maalala ko na hindi na ako makakauwi sa amin.

All these time, I have been searching for an answer to get me home. I cried, I begged the heavens to show me the answer, to show me the way home. Pero nasa akin lang pala ang sagot. And now that I finally have it, I cannot even rejoice dahil alam kong hindi na ako pwedeng umuwi kahit pa alam ko na kung papaano.

Hindi na ako makakauwi sa pamilya ko. I won't be able to see Mae again. I'm an elf. I'm not normal. Or at least that's what I gathered. At walang puwang ang bayan namin sa mga taong hindi normal. They have bullied Mae. Exclude our family from the town dahil lang hindi ito nakakalakad.

They shouted rude things at us. Fired Tito from his only job. They even tried to banished us dahil daw anak ng maligno si Mae for having disabled feet. So I know for a fact na kapag nakita nila ang tenga ko, they would burn my family into ashes for having me. I cannot take that risk. Hindi ko kayang makitang nasasaktan sila dahil sa akin. They have given me a new life. A new hope. Hindi sila pwedeng masaktan dahil sa akin. It would ruin me. It would broke me into pieces.

And even if it pained me to acknowledge the fact that I can't go home to them anymore, I need to accept it for their safety.

Hot tears rolled down my cheeks and with trembling fingers, I wiped them. Sinubukan kung ibuka ang mga mata ko para tumigil na ito sa pag-iyak. I need to be brave.

When I opened my eyes, kadiliman ang bumati sa akin pero ng makaadjust na ang mga mata ko, napansin kong nasa loob ako ng isang silid na hindi pamilyar sa akin.

Walang ilaw pero dahil bukas ang bintana sa may kanan ko, naging sapat ang ilaw ng buwan para makakita ako.

Nang maalala ko ang mga nangyari, napaupo ako bigla pero agad ring inatake ng sakit ang katawan ko at napakapit ako sa ulo ko ng umiikot ang buong paligid. I closed my eyes then counted one to ten para pakalmahin ang puso ko na natatakot.

"What happened? Masakit ang ulo mo?" Puno ng pag-aalala ang boses ng nagsalita.

Hindi agad rumehistro sa isip ko ang sitwasyon dahil hinihilot ko pa ang ulo ko pero ng hawakan niya ang noo ko, doon na ako napadilat.

Sin's face came to view. He looks exhausted and worn out with the dark circles around his eyes.

Agad niya akong inabutan ng baso at pinainom. Halos mabuga ko ang iniinom ko ng malasahan ko na ito. It tasted like vomit.

"Drink it all para mawala ang sakit ng ulo mo.

Nang matapos na akong uminom, pinalitan niya ang kamay kong humihilot sa ulo ko at siya na mismo ang nagmasahe nito.

Nang nawala na ang sakit, wala sa sarili akong napatingin sa kaniya. Doon ko napagtanto na nasa iisang kama lang kami.

My brain is still foggy kaya hindi ko napansin na pinahiga na niya ako ulit. Kinumutan niya ako at inaayos ang mga buhok kong tumabing sa mata ko.

"Your body is still tired from your awakening. Magpahinga ka muna para gumaling agad ang mga sugat mo." 

He whispered to my ears pagkatapos ay humiga siya sa tabi ko. Nagulat ako sa ginawa niya lalo na ng maramdaman ko ang kamay niyang pumulupot sa bewang ko.