ကြ်ိ… ဒုန္း…….
ပိတ္လိုက္ေသာ တံခါးခ်ပ္သံသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ သားရဲကိုရင္ဆိုင္ရန္အတြက္ မႏိုင္မွန္းသိသည့္သားေကာင္ကို ႏႈတ္ဆက္ေနေသာအသံႏွင့္တူသည္။ အခန္းထဲတြင္ သူမမွလြဲၿပီး မည္သူမွ မရွိ။ အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ယခင္က သူမေနဖူးသည့္ တိုက္ခန္းေသးေသးေလးႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုတူသည္။ အိပ္ရာကုတင္ကို တုိက္ရိုက္လွမ္းျမင္ရသည္။ စာၾကည့္စားပြဲက ျပတင္းေပါက္နားေလးတြင္ရွိၿပီး ပီအိုနီပန္းတို႔ ထိုးစိုက္ထားသည့္ ပန္းအိုးငယ္တစ္လံုး၊ စကၠဴအခ်ိဳ႕၊ မင္ခြက္၊ မင္တံမ်ား တင္ထားသည္။ ဘီဒိုငယ္တစ္လံုးကေတာ့ ကုတင္ေဘးနားတြင္ အခန္႔သား။ ကုလားထုိင္ ၂လံုးႏွင့္ လက္ဖက္ရည္စားပြဲကေတာ့ ေနာက္ထပ္ျပတင္းေပါက္တစ္ခုနားတြင္ ထားထားသည္။ အခန္းပံုစံက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္သာ။ ဘယ္သူ႔အခန္းလဲ၊ တပ္မွဴးခ်ိန္က ဘာေၾကာင့္ ဒီကိုေခၚလာသည္လဲ မသိရ။ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ျပန္ပိတ္သံေၾကာင့္ သူမ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။
"စစ္သူႀကီး…"
ဟြာရွန္႔႔က ကုလားထုိင္ေပၚထိုင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းႏွစ္ခြက္ကို ငဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ သူမကို ထိုင္ရန္ အခ်က္ျပသည္။ သူမ မထိုင္ဘဲ ေပကပ္ကာ ရပ္ေနၿပီး
"စစ္သူႀကီးက… က်ေနာ့္ကို အေခၚရွိတာလား… က်ေနာ္ ဘာမ်ား…"
"မင္း ငါ့ကို ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးဖို႔လိုတယ္လို႔ မထင္တာလား…"
"စစ္သူႀကီး… ဘာကိုဆိုလုိတာပါလဲ…"
"အ…. စစ္သူႀကီး… အစ္…"
ကုလားထုိင္မွ ဝုန္းကနဲထလာကာ ရုတ္တရက္ဆိုသလုိ သူမလည္ပင္းကို ညစ္ေသာေၾကာင့္ မုိ႔ရန္ အသက္ရွဴရၾကပ္လာသည္။ ဆဲြျဖဳတ္ေလေလ အားပိုစိုက္ကာ ညစ္ေလေလျဖစ္သျဖင့္ အသက္ပင္ မရွဴႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ျပာႏွမ္းလုလု ျဖစ္လာေလသည္။
"ေျပာစမ္း… မင္း ဘယ္ကတည္းက သူလွ်ိဳလုပ္ထားတာလဲ… ငါ နည္းနည္းေလးယံုလုိက္တာနဲ႔ လွည့္စားလို႔ ရၿပီထင္ေနၿပီေပါ့ေလ… မင္းကိုယ္မင္း ဘာမ်ားထင္ေနလို႔လဲ…. ငါယံုေလာက္တဲ့အထိ လိမ္ၿပီးေျဖေလ…"
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
