How To Be A Princess #scifi2020

👑Κεφάλαιο 44👑

Παρότι η γιορτή είχε τελειώσει αργά το απόγευμα, ο ήλιος βρισκόταν ακόμα στον ουρανό ζεσταίνοντας μας με τις απαλές αχτίδες του. Ήταν ευκαιρία για εμένα και τον Χένρι να μείνουμε μόνοι μας και να περπατήσουμε στον κήπο, ασχολία που κάνουμε συχνά τα τελευταία χρόνια.

"Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως ο πατέρας μου φεύγει. Μετά από όλα αυτά."είπε σχετικά θλιμμένος.

Μπορώ να τον καταλάβω. Πατέρας του είναι. Πάρα τα όσα έκανε δεν παύει να τον νοιάζεται έστω και λίγο. Κομμάτι της ζωής του είναι, εκείνος που το έδωσε ζωή. Όσο περίπλοκα και αν έγιναν τα πράγματα δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα.

"Αν πω ότι στεναχωριέμαι θα είναι ψέμα. Εγώ για εσένα λυπάμαι."έτριψα τον ώμο του.

"Είναι ο μπαμπάς μου Αλέξα. Και... Και όσο λάθος και αν ακουστεί δεν ξέρω πως θα έπρεπε να νιώθω. Ανακούφιση που θα απαλλαγώ από εκείνον μετά τα όσα μας έχει κάνει ή λύπη γιατί άνω έναν δικό μου άνθρωπο; Είμαι τόσο μπερδεμένος και δεν θα έπρεπε."

Στάθηκα μπροστά του και οι παλάμες μου ακούμπησαν στα μάγουλα του.

"Ότι και αν αποφασίσεις πως θες να κάνεις, εγώ δεν πρόκειται να σου αρνηθώ."

"Θα είσαι πάντα στο πλευρό μου;"ρώτησε σαν να εξαρτάτε από την απάντηση μου.

"Πάντα. Και τώρα πες μου. Πως πάει η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου; Από ότι ξέρω θα μπορεί να λειτουργήσει κανονικά."

"Από εβδομάδα. Δεκαπέντε χρόνια μας πήρε μα τελικά είναι έτοιμη. Ίσως η πιο μεγαλοπρεπής εκκλησία που χτίστηκε για να δοξαστεί ο Θεός."περηφανεύτικε.

"Ο Θεός ή εσύ;"ειπα με νόημα.

"Ότι κάνουμε ως άνθρωποι δοξάζει τον Θεό. Αλλά το να μείνει το όνομα μου στην ιστορία δεν είναι κάτι που θα με δυσαρεστούσε. Θα ήθελα να αφήσω κάτι πίσω μου για όταν..."

Σταμάτησα να προχωράω.

Τόσες φορές τα έχουμε πει και πάλι συνεχίζει να είναι απαισιόδοξος. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορεί να δεχτεί πως τα πράγματα είναι καλά και ότι έχουμε μία ζωή μπροστά μας.

Δεν ήμαστε εξήντα, ούτε εβδομήντα. Δεν πρόκειται να του συμβεί τίποτα!
Δεν θα αφήσω να του συμβεί τίποτα.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Ίσως φταίει η πίεση ή και οι ορμόνες, μα ήθελα πραγματικά μια αγκαλιά. Και την είχα.

"Ξέρεις πως έχω δίκιο και πως δεν θα είμαι εδώ για πάντα. Γιατί λοιπόν δεν μπορείς να το αποδεχθείς;"έλεγε χαμηλόφωνα ο Χένρι χαϊδεύοντας το κεφάλι μου.