Crazy Something (Completed)

part 24

(Zawgyi)

ၾကည္ျပာေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္။
ျပတင္းေပါက္ကို တိုးဝင္လုလု ေနေရာင္စူးစူး...

"ထေတာ့ ေဘဘီ"

"ဟင့္..အင္း.."

လိုက္ကာေတြဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚက အလိုမက်သံပိစိထြက္လာတယ္။

ရိေပၚက ညဘက္ေတြဆိုေကာင္းေကာင္းမအိပ္ဘူး။
မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ၿပီး ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေက်ာ္မွ အိပ္ခန္းထဲကထြက္လာတတ္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဆက္တိုက္ပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ရိေပၚကို ေစာေစာႏိႈးဖို႔လိုအပ္တာမို႔ ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့လိုက္ကာေတြကိုဖယ္ၿပီး ကုတင္ေပၚဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။

"ရိေပၚ..ထေတာ့ေလ"

"ဘာျဖစ္လို႔..လဲ?"

"ဒီေန႔..အေရးျကီးတဲ့meeting႐ွိတယ္.. အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းမေနခ်င္ရင္ ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား?"

အရြယ္ေရာက္ျပီးသားလူတစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ျပည့္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔က ေျပာသေလာက္မလြယ္ကူဘူး။ ပစ္ထားလို႔မရတဲ့ ကုမၼဏီနဲ႔စက္ရံုေတြအျပင္ မိသားစုရဲ႕ေန႔စဥ္အေရးကိစၥေတြအထိ မပါမျဖစ္ဆြဲသြင္းခံေနရတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔အတြက္ ဒီေန႔ရက္ေတြဟာ အပင္ပန္းဆံုးအခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူမို႔..
ဘယ္လိုပင္ပန္းနာက်င္မႈမ်ိဳးကိုမွ ဖြင့္ဟမျပတတ္တဲ့သူမို႔...
အရာအားလံုးကို ပံုမွန္လည္ပတ္ဖို႔ပဲႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

"......လိုက္ခဲ့မယ္"

ေ႐ွာင္းက်န္႔ မ်က္ခံုးပင့္မိသြားတယ္။
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အျပင္ေခၚထုတ္ခ်င္ေပမဲ့ တကယ္တမ္း ရိေပၚလက္ခံလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားမိ။

"အင္း..အဲ့တာဆို ထ"

ရိေပၚက မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေစာင္းလိုက္တယ္။ အခ်ိန္ခဏၾကာ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထတယ္။

"ေအာက္မွာပဲ ေစာင့္ေနေလ"

"ဟုတ္ပါၿပီ"

ေ႐ွာင္းက်န္႔အခန္းျပင္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ ရိေပၚကကုတင္ေပၚမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္ေနတယ္။ မနက္မိုးလင္းတိုင္း ထိုးကိုက္လာတတ္တဲ့နာက်င္မႈက ပံုမွန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလို သည္းခံႏိုင္တဲ့အထိ ​ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီ။